Jaren geleden ging ik samen met een collega naar de dropping van parachutisten boven de Ginkelse hei. Het was voor mij de eerste keer. Ik had er veel over gehoord sinds we in Arnhem woonden, maar het was er al die tijd nog nooit van gekomen.
Al vroeg in de ochtend waren we vertrokken om zeker te zijn van een goed plekje ergens vooraan om niets te hoeven missen. In Arnhem hing er al flink wat mist en dat werd alleen maar erger. Bij de provisorisch aangelegde parkeerplaats aangekomen zagen we
Vanochtend stond de taxi netjes op tijd te wachten. We hadden om 10 uur afgesproken maar mijn collega had ik nog niet gezien bij het ontbijt. Ik legde mijn koffer achter in de auto en ging terug naar de receptie om te zien of hij misschien nog aan het uitchecken was. Bij mij duurde dat ook langer dan normaal omdat ze een nacht te veel in rekening wilden brengen. Het bleek achteraf een telfoutje te zijn.
In de receptie was hij echter in geen velden of wegen te bekennen. Nee, hij zat buiten
Het was half negen toen de wekker vanochtend ging. Nadat ik om vier uur ‘s nachts in bed was gekropen na een lange avond van testen. Toch voelde ik me verbazend genoeg erg fit. En helder. Zo helder zelfs dat ik er meteen aan dacht om een foto van het uitzicht te maken.
Inmiddels is het een soort van ‘traditie’ geworden om een foto op instagram te plaatsen met wat ik zie wanneer ik uit mijn hotelraam kijk. Met als vast onderschrift ‘Room with a view’.
Ditmaal had
Het was rond het middaguur. Ons vliegtuig naar Cluj-Napoca zou over een uurtje vertrekken. Om de tijd te doden bestelden we een broodje knakworst en wat frisdrank. Een tafeltje verder zaten drie mannen onderuitgezakt met Achterhoekse tongval sterke verhalen te vertellen. Ze hadden al enkele flesjes bier weggetikt. Een vierde kameraad schoof niet veel later aan met een 5 literfles whiskey. Die was voor op de plaats van bestemming. Daarmee zouden ze de week wel doorkomen was de gedachte.
Mijn
Ik was weer eens in een kerk. Meestal is dat ofwel wegens een communiefeest, bruiloft of begrafenis. Deze keer geen van al. De Eusebius kerk was omgetoverd tot de ontvangstruimte voor de Bridge to Bridge run in Arnhem. Hier kon het startbewijs opgehaald worden en waren er kleedruimtes vrijgemaakt. Dat alles onder de klanken van een in traditionele klederdracht gehulde doedelzakspeler.
Tijdens het omkleden raakte ik in gesprek met een jongeman uit India die tijdelijk in Nederland verbleef.