In het stadhuis was het warm. Overal stond de verwarming op de hoogste stand. Zo ook in de raadszaal waar de voltallige gemeenteraad bijeen was gekomen. Er was slechts één agendapunt deze avond: de betaling van de rattenvanger. Want voor de tweede keer in de geschiedenis van het kleine stadje in Nedersaksen had men te maken gehad met een rattenplaag. Plotseling waren ze van heinde en verre opgedoken. En ook deze keer had alleen een mysterieuze rattenvanger uitkomst kunnen bieden. Tegen een vooraf overeengekomen prijs van één euro per rat, had de rattenvanger de opdracht aanvaard en reeds de volgende dag miljoenen ratten met zijn fluitklanken regelrecht de rivier ingelokt. Alwaar ze allen jammerlijk verdronken en door het water meegevoerd werden. En nu moest er betaald worden.
Buiten op het stadhuisplein was het koud. Ijskoud. Het was tenslotte al bijna december en de eerste sneeuw al enkele dagen geleden gevallen. De rattenvanger liep rondjes op het plein om zich warm te houden. Al enkele uren wachtte hij nu op z’n geld, maar nog steeds was er niemand uit het stadhuis naar buiten gekomen om hem z’n rechtmatige betaling te overhandigen. Wel kwamen er steeds weer andere mensen vanuit de stad naar het stadhuis en verdwenen naar binnen, om vooralsnog niet weer naar buiten te komen.
Een eind buiten de stad was het druk. Hier hadden zich de ratten verzameld die eerder die dag massaal in de rivier waren gesprongen, als schijnbaar daartoe aangezet door de betoverende muziek van de rattenvanger. Ze waren onrustig, want al weer te lang buiten hun veilige en vertrouwde onderkomen diep in de ingewanden van de heuvels rondom Hamelen. Slechts sporadisch kwamen ze naar buiten, en dan alleen als de nood allerhoogst was. En zover was het nu weer. Het was crisis. Door wanbeleid waren ze door hun gehele voorraad voedsel en geld heen. En opnieuw moesten ze de aloude truc met de rattenvanger uitvoeren. Een truc die altijd van succes verzekerd was. Eender geld of kinderen was de beloning van het geheime samenspel tussen de ratten en de rattenvanger. En beide konden ze deze keer goed gebruiken.
De rattenvanger keek voor de zoveelste keer op z’n horloge. Ruim vier uren lieten ze hem nu wachten. Geld alleen zou al bijna niet meer voldoende compensatie zijn voor de tijd die ze hem hier buiten in de kou lieten doorbrengen. Het zou hem weinig moeite kosten om in het donker op zijn terugweg richting heuvels, ergens enkele kleine kinderen mee te lokken. De gedachte aan wat hij eenmaal terug in z’n eigen grot met deze kinderen zou kunnen doen, deed de kou wat verdwijnen. En de ratten zouden op een makkelijke manier hun ergste honger kunnen stillen.
Ergens hoopte hij dat de bewoners van het stadje het geld niet beschikbaar zouden hebben.
De burgemeester had inmiddels alle bemiddelde stadsgenoten bij zich geroepen om te zien of ze gezamenlijk het verschuldigde bedrag compleet konden krijgen. Maar tot nu toe waren ze nog niet op de helft. De wanhoop werd groter bij elke nieuwe binnenkomer die zijn spaargeld op de grote vergadertafel legde. En ook niet in staat was om het gat te dichten.
Terwijl het angstzweet in dunne straaltjes over het voorhoofd van de burgervader liep, probeerde de wethouder van financiën tegen beter weten in opnieuw in te loggen op de schijnbaar geblokkeerde spaarrekening bij de IceSave Bank.
Geïnspireerd door het volgende nieuwsbericht:
Hamelen kampt met rattenplaag
18-11-2008 Door: NU.NL
(Hameln) — De Duitse stad Hameln (Hamelen), bekend van het sprookje van de Rattenvanger van Hamelen, kampt met een grote rattenplaag. Dat heeft een woordvoerder van de stad Hameln in Nedersaksen laten weten.
De zegsman stelde dat het aantal ratten in een gebied van volkstuintjes aan de rand van de stad explosief is gegroeid. Hameln kan de dieren niet op effectieve wijze bestrijden, omdat er onduidelijkheid is over de eigendomsverhoudingen in het gebied.
Wil je nog eens nalezen hoe het echte verhaal van de Rattenvanger ook al weer ging, neem dan hier een kijkje. Of kijk hier op Wikipedia voor andere interpretaties.