OK, geen echte kok, maar schuilt er dan wel een echte vader in mij?
En toen was daar Ietje Heybroek. Familietherapeute en specialist op het gebied van het stiefgezin.
Waarom kom ik met haar aanzetten? Omdat het vakantie is. Een voor mij uiterst geschikt moment om oude kranten door te bladeren. Kranten die in hoge stapels mijn werkkamer bevolken, netjes gerangschikt op datum. Elke dag neem ik de ongelezen nieuw verschenen exemplaren en plaats die bovenop hun voorgangers van de vorige dag. Soms lukt het mij om nog dezelfde dag de nieuwe krant te lezen en dan verdwijnt de gelukkige op een andere stapel, namelijk bij de allesbrander. Waar ze uiteindelijk allemaal zullen eindigen.
Sinds kort hanteer ik een nieuw systeem. Maar ik ben er nog niet uit of dit een blijvend systeem gaat worden. Het heeft te maken met de manier waarop ik m’n oude kranten wegwerk. Al heel lang benader ik de stapel als volgt: ongelezen exemplaren bovenop bijvullen, maar van onder uit weglezen. Oftewel FiFo: First in, First out. Dus in slechte tijden (hoge stapels) zit ik kranten te lezen van maanden geleden.
Het grote voordeel is dat je veel waan-van-de-dag nieuws over kunt slaan. Weet je totaal niet waar het over gaat, zal het ook wel niet echt belangrijk zijn geweest, en kun je jezelf tijd besparen door het niet te lezen. Een ander voordeel is dat je herkenbare nieuwsfeiten anders leest, omdat je de kennis van vandaag met je meedraagt. En is het soms hilarisch de nieuwsduiders met terugwerkende kracht hun gelijk of ongelijk te zien uitdragen. Het grootste voordeel in mijn ogen is gelegen in het feit dat je nu vaak wat meer tijd hebt om de langere artikelen te lezen. Je hebt het koren van het kaf kunnen scheiden.
Maar elk niet-ideaal systeem draagt ook nadelen met zich mee. En één van de belangrijkste was dat ik in veel gevallen te laat verwijzingen met beperkte houdbaarheidsdatum zag. Zo liep ik vaak concerten, aanbiedingen, exposities, en soortgelijks mis.
Tijd om eens van systeem te veranderen. En een geschikt tijdstip om daarmee te beginnen was de huidige vakantie. Voortaan gaan we de LiFo benadering toepassen: Last in, First Out. En zodoende zat ik afgelopen week al in de krant van 24 december verdiept. Een krant waar ik anders pas over maanden aan toe zou zijn gekomen (gezien de hoogte van de NTL krantenstapel).
In deze krant kwam ik Ietje tegen. En zij had een (voor mij) intrigerende vraag: “Hoe stel ik mijn hart open voor deze vreemde kinderen?” Het ging hier over stiefouders en stiefgrootouders. En beide ben ik. Stiefvader van twee kinderen en stiefopa van één kleinkind. Mijn vriendin zo’n 13 jaar geleden leren kennen toen zij al twee kinderen had, en mee mogen maken hoe een van hen ondertussen haar eigen kind op de wereld heeft gezet. In de ogen van Ietje een relatief eenvoudige stiefsituatie. In de ogen van Peter een geweldig mooie gezinssituatie met alle bijbehorende complexiteit.
Maar OK, een eenvoudige stiefsituatie mede mogelijk gemaakt door het ontbreken van eigen kinderen. Want ik ben dus geen echte vader. Dientengevolge zal ik ook nooit een echte opa worden. En hoef ik me niet te buigen over de overtreffende trap van een niet-te-beantwoorden vraag: “Moet ik evenveel houden van mijn stiefkleinkinderen als van mijn eigen ‘kleinkroost’?” Dat schijnt namelijk de hamvraag te zijn waar alle stiefgrootouders zich mee bezighouden. Getuige in ieder geval de stroom vragen die binnen komen bij de online helpdesk van de Stichting Stiefmoeders (let wel, stiefmoeders, niet –ouders of –vader).
Gelukkig heeft Ietje daarvoor een nieuwe website geopend onder de naam www.stiefgrootouders.nl (niet kieskeurig.nl of eigenkleinkroosteerst.nl wat meer voor de hand had gelegen). En die kon ik nu dus meteen bezoeken! De krant was tenslotte slechts enkele dagen oud. Maar wat schetst mijn verbazing. Dit is wat ik zag:
<broken_link>
En blijf ik met al mijn vragen zitten. Vragen die ik nooit had gehad zonder Ietje.
Ietje die ik nooit had gelezen indien ik m’n oude systeem nog had gevolgd.
Omdat over enkele maanden, wanneer Ietje normaal gesproken aan de beurt zou zijn om gelezen te worden ik hoogstwaarschijnlijk voor de tweede keer stiefopa ga worden. En dan helemaal geen tijd heb om kranten te lezen. Dan loop ik zo trots als een stiefpauw met een stiefkleinkind aan de stiefhand en een ander in m’n stiefarm te paraderen. Een artikel over de problemen die stiefgrootouders zouden hebben, zal niet snel de roze stiefwolk bereiken waarop ik me dan zal bevinden. Ietje en de krant van 24 december zullen eerder kennismaken met de poepluier van nieuw stiefkleinkroost!
Stiefopa! Again!
M’n bloedeigen stiefkleinkinderen! Jazeker!
De systemen die ik hanteer om oude tijdschriften te lezen verschillen trouwens wezenlijk van die van oude kranten. Maar daarover een volgende keer.
Geïrriteerd / Geïnspireerd door een artikel in Trouw 24 december 2008
[update 14:50 uur:] De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat bij nadere lezing van het artikel, er staat dat de site pas volgend jaar beschikbaar komt. Nog meer reden om m’n oude systeem te handhaven.
[update 29 januari 2009:] inmiddels is de website van Ietje beschikbaar. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar haar advies m.b.t. stiefgrootouders. Hier een stukje wat ik gecopieerd heb van haar site:
[…] U begrijpt zo kan ik nog wel even doorgaan met vragen waarmee ik bestookt word nu er steeds meer stiefgrootouders bijkomen. (in 2016 verwachten ze dat er meer stiefgezinnen zijn dan “gewone gezinnen”. Het stiefgrootouderschap zal steeds meer voorkomen)
Een stiefgezin is complex en die complexiteit kan je niet wegnemen. Stiefgrootouderschap is ook complex. Veel stiefgrootouders willen het als oude wijze mensen goed doen en misschien wel net als stiefouders te goed doen. Loop niet te hard van stapel, zou ik willen aanraden. Verlang niet teveel van u zelf en blijf vooral u zelf, hoewel er ook iets van flexibiliteit van u verwacht wordt.
Wat belangrijk is om te beseffen is dat de stiefkleinkinderen absoluut niet om u gevraagd hebben en misschien ook niet goed weten hoe ze u kunnen benaderen. Het zou fijn zijn als u als oudste en wijste daarover met de stiefkleinkinderen kan praten.
Vertel gewoon eerlijk dat u het moeilijk vindt om met de stiefkleinkinderen om te gaan.
Het kan raadzaam zijn om eerst maar eens de kat uit de boom te kijken. en niet meteen te oordelen of veroordelen[…]
De vetgedrukte gedeeltes heb ikzelf aangebracht. Ze vallen mij op omdat ik mezelf er helemaal niet in herken.
En zo staan er wel meer vreemde dingen (in mijn ogen althans) op de site van Ietje.
Neem een kijkje en oordeel zelf op www.oudersenkinderen.nl