Maandag, 29 december 2008

OK, geen ech­te kok, maar schuilt er dan wel een ech­te vader in mij?

En toen was daar Ietje Hey­broek. Fami­lie­the­ra­peu­te en spe­ci­a­list op het gebied van het stiefgezin.

Waar­om kom ik met haar aan­zet­ten? Omdat het vakan­tie is. Een voor mij uiterst geschikt moment om oude kran­ten door te bla­de­ren. Kran­ten die in hoge sta­pels mijn werk­ka­mer bevol­ken, net­jes gerang­schikt op datum. Elke dag neem ik de onge­le­zen nieuw ver­sche­nen exem­pla­ren en plaats die boven­op hun voor­gan­gers van de vori­ge dag. Soms lukt het mij om nog dezelf­de dag de nieu­we krant te lezen en dan ver­dwijnt de geluk­ki­ge op een ande­re sta­pel, name­lijk bij de alles­bran­der. Waar ze uit­ein­de­lijk alle­maal zul­len eindigen.

Sinds kort han­teer ik een nieuw sys­teem. Maar ik ben er nog niet uit of dit een blij­vend sys­teem gaat wor­den. Het heeft te maken met de manier waar­op ik m’n oude kran­ten weg­werk. Al heel lang bena­der ik de sta­pel als volgt: onge­le­zen exem­pla­ren boven­op bij­vul­len, maar van onder uit weg­le­zen. Ofte­wel FiFo: First in, First out. Dus in slech­te tij­den (hoge sta­pels) zit ik kran­ten te lezen van maan­den geleden.

Het gro­te voor­deel is dat je veel waan-van-de-dag nieuws over kunt slaan. Weet je totaal niet waar het over gaat, zal het ook wel niet echt belang­rijk zijn geweest, en kun je jezelf tijd bespa­ren door het niet te lezen. Een ander voor­deel is dat je her­ken­ba­re nieuws­fei­ten anders leest, omdat je de ken­nis van van­daag met je mee­draagt. En is het soms hila­risch de nieuws­dui­ders met terug­wer­ken­de kracht hun gelijk of onge­lijk te zien uit­dra­gen. Het groot­ste voor­deel in mijn ogen is gele­gen in het feit dat je nu vaak wat meer tijd hebt om de lan­ge­re arti­ke­len te lezen. Je hebt het koren van het kaf kun­nen scheiden.

Maar elk niet-ide­aal sys­teem draagt ook nade­len met zich mee. En één van de belang­rijk­ste was dat ik in veel geval­len te laat ver­wij­zin­gen met beperk­te houd­baar­heids­da­tum zag. Zo liep ik vaak con­cer­ten, aan­bie­din­gen, expo­si­ties, en soort­ge­lijks mis.

Tijd om eens van sys­teem te ver­an­de­ren. En een geschikt tijd­stip om daar­mee te begin­nen was de hui­di­ge vakan­tie. Voort­aan gaan we de LiFo bena­de­ring toe­pas­sen: Last in, First Out. En zodoen­de zat ik afge­lo­pen week al in de krant van 24 decem­ber ver­diept. Een krant waar ik anders pas over maan­den aan toe zou zijn geko­men (gezien de hoog­te van de NTL krantenstapel).

In deze krant kwam ik Ietje tegen. En zij had een (voor mij) intri­ge­ren­de vraag: “Hoe stel ik mijn hart open voor deze vreem­de kin­de­ren?” Het ging hier over stief­ou­ders en stief­groot­ou­ders. En bei­de ben ik. Stief­va­der van twee kin­de­ren en stief­opa van één klein­kind. Mijn vrien­din zo’n 13 jaar gele­den leren ken­nen toen zij al twee kin­de­ren had, en mee mogen maken hoe een van hen onder­tus­sen haar eigen kind op de wereld heeft gezet. In de ogen van Ietje een rela­tief een­vou­di­ge stief­si­tu­a­tie. In de ogen van Peter een gewel­dig mooie gezins­si­tu­a­tie met alle bij­be­ho­ren­de complexiteit.

Maar OK, een een­vou­di­ge stief­si­tu­a­tie mede moge­lijk gemaakt door het ont­bre­ken van eigen kin­de­ren. Want ik ben dus geen ech­te vader. Dien­ten­ge­vol­ge zal ik ook nooit een ech­te opa wor­den. En hoef ik me niet te bui­gen over de over­tref­fen­de trap van een niet-te-beant­woor­den vraag: “Moet ik even­veel hou­den van mijn stief­klein­kin­de­ren als van mijn eigen ‘klein­kroost’?” Dat schijnt name­lijk de ham­vraag te zijn waar alle stief­groot­ou­ders zich mee bezig­hou­den. Getui­ge in ieder geval de stroom vra­gen die bin­nen komen bij de onli­ne help­desk van de Stich­ting Stief­moe­ders (let wel, stief­moe­ders, niet –ouders of –vader).

Geluk­kig heeft Ietje daar­voor een nieu­we web­si­te geo­pend onder de naam www.stiefgrootouders.nl (niet kieskeurig.nl of eigenkleinkroosteerst.nl wat meer voor de hand had gele­gen). En die kon ik nu dus met­een bezoe­ken! De krant was ten­slot­te slechts enke­le dagen oud. Maar wat schetst mijn ver­ba­zing. Dit is wat ik zag:

<broken_link>

En blijf ik met al mijn vra­gen zit­ten. Vra­gen die ik nooit had gehad zon­der Ietje.

Ietje die ik nooit had gele­zen indien ik m’n oude sys­teem nog had gevolgd.

Omdat over enke­le maan­den, wan­neer Ietje nor­maal gespro­ken aan de beurt zou zijn om gele­zen te wor­den ik hoogst­waar­schijn­lijk voor de twee­de keer stief­opa ga wor­den. En dan hele­maal geen tijd heb om kran­ten te lezen. Dan loop ik zo trots als een stief­pauw met een stief­klein­kind aan de stief­hand en een ander in m’n stie­farm te para­de­ren. Een arti­kel over de pro­ble­men die stief­groot­ou­ders zou­den heb­ben, zal niet snel de roze stief­wolk berei­ken waar­op ik me dan zal bevin­den. Ietje en de krant van 24 decem­ber zul­len eer­der ken­nis­ma­ken met de poep­lui­er van nieuw stiefkleinkroost!

Stief­opa! Again!
M’n bloed­ei­gen stief­klein­kin­de­ren! Jazeker!


De sys­te­men die ik han­teer om oude tijd­schrif­ten te lezen ver­schil­len trou­wens wezen­lijk van die van oude kran­ten. Maar daar­over een vol­gen­de keer.


Geïr­ri­teerd / Geïn­spi­reerd door een arti­kel in Trouw 24 decem­ber 2008

[upda­te 14:50 uur:] De eer­lijk­heid gebiedt mij te zeg­gen dat bij nade­re lezing van het arti­kel, er staat dat de site pas vol­gend jaar beschik­baar komt. Nog meer reden om m’n oude sys­teem te handhaven.

[upda­te 29 janu­a­ri 2009:] inmid­dels is de web­si­te van Ietje beschik­baar. Natuur­lijk was ik erg nieuws­gie­rig naar haar advies m.b.t. stief­groot­ou­ders. Hier een stuk­je wat ik geco­pi­eerd heb van haar site:

[…] U begrijpt zo kan ik nog wel even door­gaan met vra­gen waar­mee ik bestookt word nu er steeds meer stief­groot­ou­ders bij­ko­men. (in 2016 ver­wach­ten ze dat er meer stief­ge­zin­nen zijn dan “gewo­ne gezin­nen”. Het stief­groot­ou­der­schap zal steeds meer voor­ko­men)
Een stief­ge­zin is com­plex en die com­plexi­teit kan je niet weg­ne­men. Stief­groot­ou­der­schap is ook com­plex. Veel stief­groot­ou­ders wil­len het als oude wij­ze men­sen goed doen en mis­schien wel net als stief­ou­ders te goed doen. Loop niet te hard van sta­pel, zou ik wil­len aan­ra­den. Ver­lang niet teveel van u zelf en blijf voor­al u zelf, hoe­wel er ook iets van flexi­bi­li­teit van u ver­wacht wordt.
Wat belang­rijk is om te besef­fen is dat de stief­klein­kin­de­ren abso­luut niet om u gevraagd heb­ben en mis­schien ook niet goed weten hoe ze u kun­nen bena­de­ren. Het zou fijn zijn als u als oud­ste en wijs­te daar­over met de stief­klein­kin­de­ren kan pra­ten.
Ver­tel gewoon eer­lijk dat u het moei­lijk vindt om met de stief­klein­kin­de­ren om te gaan.
Het kan raad­zaam zijn om eerst maar eens de kat uit de boom te kij­ken. en niet met­een te oor­de­len of veroordelen[…]


De vet­ge­druk­te gedeel­tes heb ikzelf aan­ge­bracht. Ze val­len mij op omdat ik mezelf er hele­maal niet in her­ken.
En zo staan er wel meer vreem­de din­gen (in mijn ogen althans) op de site van Ietje.
Neem een kijk­je en oor­deel zelf op www.oudersenkinderen.nl