Mij wordt zelden iets gevraagd. Hooguit of ik melk en/of suiker in de koffie wil. Met dit soort vragen kan ik goed omgaan, voornamelijk omdat het juiste antwoord bij mij bekend is (nee). En mocht mij om welke duistere reden het juiste antwoord niet meteen te binnen schieten, dan kan ik toch snel alternatieven aanbieden (ja; een beetje; koffie? ik heb liever thee!). In welk geval ik het voorgeschotelde drankje met wat ingehouden weerzin achterover sla en er netjes voor bedank. Zo ben ik.
Echter, juist vanwege het feit dat mij zelden iets gevraagd wordt, ben ik altijd op m’n hoede. Vooral op straat. Want op elke straathoek kan zich de beruchte straatinterviewer verschuilen. En je zult zien dat jij juist op dat moment gestraatinterviewd wordt wanneer je de actualiteit een klein beetje minder gevolgd hebt. Omdat je bijvoorbeeld te druk bent geweest met het bijwerken van je blogsite. Of met het lezen van blogs. Of met het schrijven van blogs. In ieder geval redenen genoeg om een achterstand te hebben opgebouwd in het lezen van kranten en het volgen van nieuwsrubrieken.
En dan zal daar ineens die straatinterviewer voor je staan. En z’n microfoon onder je neus duwen. Om je een vraag te stellen. Over iets uit de actualiteit. Wat je mening daarbij is. Zul je net zien.
Daar ben ik dus bang voor. Want ik heb niet zo’n grote ervaring met antwoorden. Al helemaal niet met meningen. Ik ben niet zo van de meningen. Daarvan lopen er al genoeg rond in Nederland. Van die wandelende Meninkjesverkondigers. Over van alles en nog wat. U vraagt en zij menen. Overal verstand van te hebben. Maar de echte straatinterviewer herkent ze al van verre. En houdt zich verscholen totdat hij z’n echte slachtoffer ziet. De argeloze voorbijganger die nog snel even een boodschap doet en met z’n hoofd totaal ergens anders is. Zo zie ik er dus ook uit, argeloos, maar probeer mezelf tot de tanden te wapenen met feiten (let op: geen meningen). Voor het geval dat:
De ultieme nachtmerrie is dat de gevreesde straatinterviewer de volgende vraag voorlegt: “Waar was u toen…”. Op de puntjes staat dan zoiets als ‘J.F.K. werd vermoord’ (mijn antwoord: hoogstwaarschijnlijk in bed), of ‘Nederland 2de werd op het WK’ (mijn tegenreactie: tijdens het WK in Duitsland of Argentinië?; haha, meteen terugpakken als het kan), of ‘er vliegtuigen in de Twin Towers vlogen’ (mijn waarheid: thuis voor de buis). Afijn, u begrijpt het principe.
Gezien wat er nu allemaal in het nieuws verschijnt met betrekking tot de kredietcrisis, zal het niet onwaarschijnlijk zijn dat de vraag als volgt zou kunnen luiden: “Waar was u toen de kredietcrisis uitbrak?” En dat wordt moeilijk. Want wanneer brak die nou eigenlijk uit? Is er een moment aan te wijzen toen duidelijk werd dat hier iets groters, veelomvattenders aan de hand was?
Daar ben ik nog niet uit, dus ben ik maar begonnen om met terugwerkende kracht allerlei tijdschriften en kranten in tegengestelde richting (dus back to the past) te lezen om het toen-moment te vinden. Want dat moet er natuurlijk zijn. De waterscheiding tussen vóór en ná de kredietcrisis.
Al lezende viel me toen nog iets anders in. Het gegeven dat we alweer geruime tijd midden in die economische crisis van ongekende proporties zitten en tegelijkertijd onszelf al bloggend een plaats in de geschiedenis proberen te schrijven. Dat deed me denken aan verschillende biografieën die ik ooit heb gelezen en waar de biograaf wel eens terloops vaststelde dat de persoon onder studie dagboeken vol schreef. Maar niets over de later als dusdanig gekenmerkte historische gebeurtenissen. Duitsland valt Polen binnen, maar de dagboekschrijver klaagt over het slechte weer. De Berlijnse muur valt terwijl de dagboekschrijver ruziet over het een of ander voorval met de winterschilder.
Doorgeredeneerd zou de gewetensvraag aldus worden: “Wat blogde jij tijdens de kredietcrisis?” En daar sta je dan met je blogs vol trivia. Over een concertbezoek hier, een bushokje daar, en een zwerm wraakzuchtige spreeuwen. Ja, de actualiteit is diep doorgedrongen in de werkkamer van deze onregelmatige blogger. Maar niet heus. Of toch? Jazeker! Met een beetje goede wil is er wel degelijk in dit verhalend blogje een directe lijn te trekken van een gemoderniseerde rattenvanger van Hamelen naar de kredietcrisis. Toen al! Ik was er dus toch redelijk vroeg bij.
En nu natuurlijk weer met dit blog.
Nu alleen nog zien uit te vinden wanneer die verdomde kredietcrisis precies uitbrak!
Want ze gaan komen. Die twee vragen:
“Waar was jij toen de kredietcrisis uitbrak?”
“Wat blogde jij tijdens de kredietcrisis?”
Be prepared!