Ze ziet zich­zelf lig­gen op een wit­te ope­ra­tie­ta­fel. Een fel­le lamp beschijnt haar in een laken gehul­de lichaam. Een deur gaat open. Er valt don­ker­te naar bin­nen. Niet te zien is wie er naar bui­ten gaat. Wan­neer de deur dicht­valt komt het laken tot leven. Het krijgt meer gewicht en dreigt haar te ver­stik­ken. Dood­se kil­te trekt in haar lijf. Alles om haar is nat. Lang­zaam zakt ze weg in een diepe 
Om met een schok wak­ker te worden.

Het besef van blind­heid. Eer­der dan de rea­li­teit van de blind­doek. En de handboeien.

Eric zit aan de keu­ken­ta­fel. De fruit­schaal die mid­den op tafel stond, heeft hij naar zich toe­ge­trok­ken. Hij twij­felt tus­sen een peer of een appel. Er zijn dagen dat een dilem­ma als dit hem tot razer­nij kan drij­ven. Niet van­nacht. Als in tran­ce maakt hij een wel­over­wo­gen keu­ze voor een appel. Els­tars zijn ten­slot­te z’n lievelingsappels.
Het rij­tje mes­sen dat voor hem ligt bezorgt hem een vol­gen­de keu­ze­mo­ment. Dit keer een meer­keu­ze vraag. Ook nu geen frus­tra­tie, maar direct het meest bloe­de­ri­ge mes uitgezocht.
Aan­dach­tig begint Eric te schil­len. Eer­der die avond is het geko­zen mes daar erg geschikt voor gebleken.

Dan de woe­de die op komt zet­ten. Op zich­zelf. Maar voor­al op haar man. Hij had alle afspra­ken geschon­den. De regels met voe­ten getre­den. Dat de onder­wor­pe­ne de gren­zen van het spel bepaalt.

Veel te lang had het geduurd voor­dat hij naar boven was geko­men. Al half in slaap was ze ver­re van opge­won­den toen ze zijn han­den over haar lichaam voel­de gaan. De magie van eer­der die avond was ver­dwe­nen. Om later teleur­stel­ling bij haar man te voor­ko­men gaf ze met­een het afge­spro­ken teken. Als reac­tie werd er een opge­prop­te nylon­kous in haar mond gestopt. Furi­eus was ze hevig om zich heen gaan schop­pen. Met een ruw­heid niet gewend van hem, wer­den haar voe­ten daar­op vast­ge­klon­ken aan de uit­ein­den van het bed.
In een uiter­ste poging zich los te wrin­gen krom­de ze haar rug. Een strie­men­de slag op één van haar bor­sten deed haar ineen­krim­pen van pijn. Ze raak­te in adem­nood door de prop. Haar neus werd lang­zaam dichtgeknepen.

Het bel­le­tje van de mag­ne­tron haalt Eric uit z’n con­cen­tra­tie. Ver­stoord kijkt hij op. Het stre­ven om de schil van de appel als één stuk te ver­wij­de­ren is ver­ge­ten. Ook waar­om de mag­ne­tron aan was gezet. Had hij dat zelf gedaan? Op de tafel voor hem staat de video­ca­me­ra. Ernaast ligt de hon­den­riem. Er hangt een weeë lucht in de keuken.
Eric spoelt de opna­me een stuk­je terug en bekijkt de laat­ste beel­den. Daar­na scha­kelt hij over naar ‘Record’ en opent het deur­tje van de mag­ne­tron. Twee paar uit­pui­len­de ogen kij­ken in de came­ra. Het ziet er anders uit dan Eric had inge­schat. Een leer­zaam expe­ri­ment. Geluk­kig was er nog ruim­te op de tape.

Maar toch ook op haar­zelf. Van­we­ge het schaam­te­lo­ze genot. De erva­ring van het weer­loos zijn was nog nooit zo totaal geweest. Over­ge­le­verd aan haar man had haar lijf de over­hand geno­men. Na de ver­bijs­te­ring over deze onge­kend har­de aan­pak was de lust ont­waakt. Ze had de ande­re borst toe­ge­keerd en gul­zig alle ver­ne­de­rin­gen onder­gaan. Het moest wel als aan­moe­di­ging zijn overgekomen.

Altijd had ze het gevoel gehad dat haar man niet goed raad wist met dit aspect in hun rol­len­spel. Hij had ooit aan­ge­ge­ven dat sadis­me hem niet lag.
Deze avond was daar geen spra­ke van geweest. Ver­gaan­de per­ver­si­teit gecom­bi­neerd met bru­te agres­sie had haar vol­le­dig uit­ge­put en ver­woest. Alles deed haar pijn en ze ver­lang­de naar een bad.

Daar­om was ze uit­ein­de­lijk zo kwaad op hem. Want hij was zomaar in slaap geval­len. Half op haar. Half in haar. Zon­der haar los te maken. Met de prop nog in haar mond. De blind­doek voor haar ogen.

Eric stopt de video­ca­me­ra in de tas en maakt een laat­ste rond­je door keu­ken- en woon­ka­mer. De lam­pen doet hij uit. Het waxi­ne­licht­je wordt uit­ge­bla­zen. Kof­fie­kop­jes en wijn­gla­zen zet hij in de vaat­was­ser. Als laat­ste pakt hij de sleu­tel­bos van tafel en loopt naar de voor­deur. Hij wil naar huis, heeft sinds tij­den weer eens zin in zijn vrouw.

Koud en nat drukt zijn gewicht op haar naak­te lijf. Het lukt haar niet om hem van zich af te schud­den. Bui­ten haar eigen gejaag­de adem­ha­len door de neus, is het dood­stil in de kamer.

Dan hoort de vrouw dat de voor­deur van het nacht­slot gehaald wordt.