Kno­wing = Weten dat je deze film beter kunt overslaan.

Stel: Het ein­de van de aar­de is op 19 okto­ber 2009.

Stel: Twee kin­de­ren zijn voor­be­stemd om gered te wor­den door bui­ten­aard­se wezens, om ‘opnieuw te kun­nen beginnen’.

Stel: De oma van één van die twee kin­de­ren krijgt in 1959 al te horen (de ruim­te­we­zens ‘fluis­te­ren’ dat in haar oor) dat de aar­de op 19 okto­ber ten onder gaat.

Stel: Die oma krijgt ook nog zo’n beet­je alle data van komen­de ram­pen tus­sen 1959 en 2009 inge­fluis­terd (plus loca­tie, plus aan­tal slachtoffers).

Is het dan logisch dat die moe­der in 1959 (wan­neer ze nog kind is) al die gege­vens op een brief­je schrijft (in geheim­taal) en het dan in een cap­su­le laat stop­pen die voor 50 jaar in de grond ver­dwijnt? Zodat 50 jaar later dat brief­je ‘per toe­val’ bij de vader van het ande­re kind terecht­komt. Die dan klak­ke­loos aan­neemt dat het brief­je echt is, slechts enke­le uren nodig heeft om de code te bre­ken, en als bewijs van eigen gelijk nog even getui­ge mag zijn van de laat­ste twee ram­pen die nog moe­ten plaats­vin­den. Alleen maar om te con­clu­de­ren dat er ver­der niets tegen te doen is, en hij afscheid moet nemen van zijn zoontje.

Waar­om al deze flau­we­kul als die bezoe­kers uit het heel­al toch al wis­ten wan­neer de mens­heid zou ver­dwij­nen, en dat zij het plan had­den om die twee kin­de­ren mee te nemen? Had­den ze dat niet gewoon kun­nen doen zon­der al die nut­te­lo­ze poes­pas erom­heen? Had­den we deze film niet gehad. En had ik iets nut­tigs kun­nen doen.

Kort­om: ver­lo­ren uurtjes.