Op een avond wordt er bij je aangebeld. Verstoord kijk je op van de bezigheden waarmee je jezelf onledig hield (vul hier je favoriete bezigheid in, en liefst eentje waarbij je niet gestoord wil worden, zodat je in de juiste stemming komt). Je besluit de bel de bel te laten en door te gaan met je favoriete bezigheid (tenslotte zat je net lekker in een flow). Maar de aanhouder blijft bellen (want uiteindelijk ga je toch opendoen en heeft hij gewonnen) zodat je uiteindelijk toch gaat opendoen (zie je wel!).
Aan de deur staat iemand die je vagelijk herkent (maar dat laat je niet merken, want je bent nu van plan om in ieder geval dit oponthoud kort te laten duren). Het blijkt een buurtbewoner te zijn (Hoera, daar zat je echt op te wachten). Hij stelt zichzelf voor, want jullie kennen elkaar niet zo goed (moet dat dan?). Korzelig geef je antwoord (terwijl ondertussen de flow langzaam een stroperige modderstroom is verworden).
Net op het moment dat je het gesprek (zeg maar monoloog) wil onderbreken wordt je overvallen door het volgende onwezenlijke voorstel: “Mag ik soms een nachtje blijven slapen?” En terwijl je een stap opzij doet zodat de nu al meer bevriende buurtbewoner bij je naar binnen kan lopen hoor je jezelf zeggen “Natuurlijk! Waarom ben je nooit eerder met dit verzoek gekomen?”
Lees verder in: In the neighborhood. The search for community on an American street. One sleepover at a time. Geschreven door Peter Lovenheim. Op de achtergrond hoor ik Eric bevestigen dat het echt zo makkelijk gaat, soms…