Door het zijraam valt bij het ontwaken een strakblauwe lucht te zien. Wat klopt er niet? Oja, sinds er een nieuw kozijn is geplaatst moet de luxaflex nog opgehangen worden. Tika’s schonkige poezenlijfje op de vensterbank is niet in staat om noemenswaardig veel zonlicht tegen te houden. Ze lijkt haast doorzichtig. De wekkerradio geeft aan dat het iets vóór zeven uur is. Het alarm had ik gisteravond op half acht gezet. Opstaan of blijven liggen?
Nadat ik een tijdje ben blijven liggen besluit ik op te staan. Dilemma opgelost. Op weg naar beneden vraag ik me af waarvan ik wakker ben geworden. Het zal niet gekomen zijn door het onstuimig binnenstromende zonlicht, want de missende luxaflex ontbreekt al vele maanden. Nee, het moet de opwinding zijn. Al sinds ik me vorige week heb laten inschrijven bij een sportschool hier vlakbij tel ik de dagen af om te mogen beginnen aan mijn eerste trainingssessie.
Had ik aanvankelijk twijfels of het wel een goed idee was om de sportschool op te zoeken, deze waren op slag verdwenen toen ik het gebouw binnentrad. Natuurlijk was daar de alleraardigste ontvangst met een heuse rondleiding en ter zake intake gesprek ook debet aan. Maar het was toch vooral de geur die me meteen thuis deed voelen. Een haast tastbare zweetlucht uitgewasemd door de vele inpandige lijven volop in beweging. Onmiddellijk vond ik mezelf zo’n vijftien jaar terug in tijd toen ik nog wekelijks aan zaalvoetbal deed. En de jaren daarvoor was ik tevens veelvuldig in een sporthal te vinden om te squashen, turnen of tennissen. Menig uur had ik aldus als indoor sporter doorgebracht. De verhuizing naar Arnhem had daar verandering in gebracht. First things first, en daar viel vooralsnog niet het zoeken van een nieuwe sportvereniging onder. En ook later niet. Met alle conditionele gevolgen van dien. Toen vorig jaar mijn werkgever de mogelijkheid gaf om een fittest (zie ook: Survival of the ARBO fittest) af te leggen ging ik daar aarzelend op in. Ik was niet helemaal overtuigd van een goed resultaat. Uiteindelijk viel het mee. Alles OK, op de conditie na. Niet slecht. Kwestie van een beetje gaan rennen en fietsen.
Nu, ruim één jaar en enkele halfslachtige pogingen plus daarbij behorende blessures later om solo iets aan mijn verwaarloosde conditie te doen, vond ik het tijd om toch maar hulp te zoeken. En wel bij SHK in Arnhem-Zuid.
Waar ik vandaag om tien uur verwacht word voor een eerste les onder begeleiding van een deskundig instructeur (zoals dat zo wervend heet).
Ruim op tijd stap ik de fitnessruimte op de eerste verdieping binnen. Druk is het nog allerminst. Prima, dan kan ik mijn aarzelende schreden als herintredende sporter redelijk anoniem zetten. Na een korte kennismaking met de mij toegewezen coach word ik meegenomen naar het eerste toestel. Eentje in de categorie cardio: de hometrainer. Korte uitleg volgt en niet veel later mijn eerste omwentelingen. Rustig tempo, weinig weerstand en een tijdsduur van tien minuten. Fluitje van een cent. Waarna het volgende apparaat aan de beurt is. Een loopband. Ook weer cardio. Opnieuw tien minuten later spring ik voor mijn doen redelijk soepel van de band. We laten cardio voor wat het is en gaan aandacht besteden aan de arm- en beenspieren. Tussendoor de (het valt niet langer te ontkennen) zo broodnodige adempauzes. Zo krijg ik tot klokslag twaalf uur de kans om zowat elke spier in mijn lichaam op een daartoe geschikt instrument onder handen te nemen. Inclusief deelname aan een kwartiertje buikspieroefeningen. Ik heb het ter plekke niet toegegeven, maar ik voelde me gesloopt. Heerlijk!
In de kleedkamer heb ik een tijdlang zitten uitzweten onder het genot van een fris appeltje. Toen een hete douche. Weg was de vermoeidheid. Als herboren ben ik terug naar huis gereden.
Inmiddels voel ik de eerste krampscheuten door mijn kuiten schieten. Het typen van dit stukje gaat allengs moeilijker daar mijn schouders gelijk betonblokken aan mijn nekwervels hangen. Ademen gaat moeizaam door de geïrriteerde borstspieren. De met een brede glimlach gebrachte voorspelling gaat eerder dan gepland in vervulling. Spierpijn. Van top tot teen.
Woensdagavond mag ik weer. Tot die tijd is het aftellen.