Mechelen

Alweer een week gele­den slen­ter­de ik samen met mijn Inge door Meche­len, Bel­gië. Wij waren zo onge­veer de eni­ge toe­ris­ten in deze stad die door de plaat­se­lij­ke VVV geaf­fi­cheerd wordt als een ern­sti­ge bedrei­ging voor Brug­ge en Gent. Er wordt beweerd dat dit de meer popu­lai­re toe­ris­ten­be­stem­ming zal gaan wor­den van­we­ge de rij­ke his­to­rie en de vele over­ge­ble­ven tast­ba­re her­in­ne­rin­gen daar­aan. Maar dat wis­ten wij toen nog niet.

Wij ver­won­der­den ons over de lege stra­ten en spaar­zaam bevolk­te ter­ras­jes. Het was er het weer niet naar, maar toch. Niets te mer­ken van het vakantieseizoen.

Uit­ge­stor­ven was het.

Meche­len. Nog geen maand gele­den had ik de naam door mijn mond laten rol­len. Het smaak­te naar mid­del­eeu­wen en Bour­gon­di­sche fes­ti­vi­tei­ten. Naar smal­le steeg­jes met kas­sei­en en over­hel­len­de karak­te­ris­tie­ke gevel­tjes. Ik zag het wel zit­ten om daar een lang week­end te ver­toe­ven. Dus maak­ten we gebruik van de in onze schoot gewor­pen aan­bie­ding om tegen gere­du­ceerd tarief een aan­tal over­nach­tin­gen in een tot hotel omge­bouw­de kerk door te brengen.

Had­den we nu spijt? Dat toch niet. Ten­slot­te waren we ook op zoek naar een beet­je rust. En dat kre­gen we in over­vloed. Geen lan­ge rij­en bij de ingang van musea. Daar­bij moet wel gezegd wor­den dat vrij­wel alle musea geslo­ten waren wegens ver­bou­wing. En in res­tau­rants had­den we, zon­der reser­ve­ring, de bes­te plek­jes bij het raam voor het uit­zoe­ken. Enig nadeel was dat er niet veel te bekij­ken viel van­af deze anders zo bege­rens­waar­di­ge tafeltjes.

Dat was zoals gezegd alle­maal niet zo erg. Meer last had ik van het feit dat Meche­len geslo­ten bleef. Het gaf zijn gehei­men niet prijs. Ner­gens in de stad kreeg ik een inkijk­je in de geschie­de­nis die toch terug gaat tot in de Romein­se tijd.

Vol­gens één the­o­rie is Meche­len ont­staan op het kruis­punt van twee Romein­se wegen ter hoog­te van de hui­di­ge Koren­markt. Staan­de voor de St. Rom­bouts kathe­draal ging mijn aan­dacht meer uit naar de ingang van de onder­grond­se par­keer­ge­le­gen­heid, dan naar dit his­to­ri­sche feit.

Wan­de­lend door het veel­ge­pre­zen Begijn­hof bleef de ‘klik’ uit. Hoog­uit was er het geklik van mijn foto­ca­me­ra. Want dat er mooie plaat­jes gemaakt kon­den wor­den viel niet te ont­ken­nen. Maar ik was op zoek naar de his­to­ri­sche sen­sa­tie. Op zoek naar dat unie­ke gevoel opge­no­men te zijn in het verleden.

En dan niet als tijd­rei­zi­ger, ette­lij­ke eeu­wen terug­ge­wor­pen om vol ver­ba­zing te aan­schou­wen hoe het leven toen was. Maar door daad­wer­ke­lijk onder­deel uit te maken van dat leven, zon­der dat men zich hier­van bewust is. Want als dat besef er is, dan is het ook onmid­del­lijk over. Net zoals men kan ver­ke­ren in een ‘flow’.

Het kwam dus niet. Hoe ik ook pro­beer­de ont­van­ke­lijk te zijn, het ver­le­den was niet bij mach­te zich te ont­wor­ste­len aan de som­be­re stad en mij te omhel­zen. Zoe­kend keek ik om me heen. Leg­de mijn oor te luis­te­ren. Staar­de door klei­ne raam­pjes naar bin­nen. Niets.

Ik wist er ook te wei­nig van af. Van dat Mechel­se ver­le­den. Ik had niet genoeg tijd gehad om me voor­af wat in te lezen. We had­den zelfs geen stads­gids aan­ge­schaft. Mis­schien was deze lacu­ne in ken­nis wel de voor­naams­te reden dat het con­tact leg­gen niet luk­te, drong plots tot me door. Zag ik de sig­na­len gewoon­weg niet.

Een ver­lan­gen naar Goog­le Earth begon zich op te drin­gen. Een in mijn ogen fan­tas­tisch pro­gram­ma om niet alleen in te zoo­men op een bepaald gebied, maar dat tevens de moge­lijk­heid biedt om aller­lei gere­la­teerd beeld­ma­te­ri­aal op te roe­pen. Zowel heden­daags als historisch.

Zo had ik onlangs naar aan­lei­ding van het boek ‘De wel­wil­len­den’ van Jona­than Lit­tell, de gehe­le Duit­se inva­sie in Rus­land tij­dens WO-II eens dun­ne­tjes over­ge­daan. De bele­ge­ring van Lening­rad was een onver­ge­te­lij­ke erva­ring van­we­ge de hui­ve­ring­wek­ken­de beschrij­ving door Lit­tell aan­ge­vuld met de over­vloed aan foto’s op Goog­le Earth.

Tot mijn spijt had ik Meche­len nooit ‘geGoog­leEart­hed’.

Een­maal weer thuis vroeg ik mij af wat me ter plek­ke had kun­nen hel­pen om toch een beter beeld van Meche­len te krij­gen. Een hulp­mid­del om naar het hui­di­ge stads­beeld te kun­nen kij­ken en tevens te zien hoe het vroe­ger was. Een soort van door­kij­k­laag­je over de werkelijkheid.

Ter­wijl ik in gedach­ten al bezig was dit idee ver­der uit te wer­ken in een winst­ge­vend con­cept werd ik via Twit­ter opmerk­zaam gemaakt op dit fot­o­p­ro­ject.

Zoals zo vaak liep ik weer eens ach­ter de fei­ten aan. Mijn idee was al uit­ge­werkt door Ser­gey Larenk­ov. Wel­is­waar gebruikt hij alleen beel­den van recen­te gebeur­te­nis­sen om deze te mixen met hoe dezelf­de plek er van­daag de dag uit­ziet. Maar het is slechts een klei­ne stap hier­voor ook illu­stra­ties uit schil­de­rij­en, wand­ta­pij­ten en wat dies meer te gaan gebruiken.

Nu is het wach­ten tot Meche­len van zo’n laag­je voor­zien wordt. De stads­gids van de toe­komst die je aan de hand mee­neemt in het ver­le­den. Ik zie er naar uit!