Mouth wide shut

Kou­de meta­len beu­gels zijn hard­han­dig aan­ge­bracht waar­door ver­schei­de­ne tan­den zijn afge­bro­ken. Mijn lin­ker­mond­hoek is inge­scheurd. Bloed drup­pelt nog steeds mijn keel in en doet me kok­hal­zen. Zurig vocht gaat bloed ach­ter­na. Uit­spu­wen lukt niet. Ik ben bang dat ik stik. Gor­ge­lend stuw ik con­ti­nu los­ge­raak­te tan­den omhoog, bang ze door te slik­ken. Het kan de afschuw­wek­ken­de cre­a­tu­ren die om mij heen ver­za­meld zijn niet veel sche­len. Onver­stoor­baar gaan ze door met hun han­de­lin­gen. Ieder voor zich een rader­tje in het gro­te­re geheel. De sner­pen­de piep­to­nen die ze daar­bij uit­sto­ten doen pijn aan de oren.

Dan laat één van hen zijn schub­bi­ge lan­ge vin­gers mijn mond in glij­den. Ruw for­ce­ren ze uit zich­zelf een weg door mijn keel waar­bij mijn adams­ap­pel geplet wordt. Strak vast­ge­bon­den op de tafel kan ik me niet bewe­gen. Ik ben vol­le­dig over­ge­le­verd aan dit bizar­re schep­sel. Als gehyp­no­ti­seerd kan ik niet anders dan recht in zijn (haar?) ogen sta­ren. Ogen zon­der ooglid.

Na de vin­gers vol­gen hand, pols, elle­boog. De com­ple­te arm wordt gebruikt. Die­per en die­per pene­treert het wei­nig buig­za­me lede­maat mijn lijf. Het lijkt of de vin­gers alles van bin­nen­uit aftas­ten. Wan­neer het wezen merkt dat het niet ver­der kan drukt het zijn vol­le­di­ge schou­der tegen mijn gezicht. Met zijn vol­le gewicht gaat het op me han­gen. De stank is ver­schrik­ke­lijk. Ik krijg bij­na geen adem meer. Spas­men razen door mijn lijf. Alles om me heen begint te ver­va­gen. De hoge tonen vang ik al een tijd­je niet meer op.

[…]

De vin­gers zit­ten nu nog maar een klein stuk­je in mijn keel. Scher­pe nagels kras­sen langs de wand. Ze druk­ken tegen elkaar en lij­ken knip­pen­de bewe­gin­gen te maken.