Woord van de dag: Teambuilding.
Waarom?
Gewoon, omdat wij het willen.
Teambuilding dus.
Stukken mooier dan het Nederlandse equivalent… euh… ’teambuilding’.
Afijn, teambuilding dus.
Antoon (God hebbe niet zijn ziel want dat zou te vroeg zijn, plus ik weet niet of er al een bond tegen het vloeken in het hiernamaals is opgericht) zei al in 2001 (ik wil hier niet een ‘Opa vertelt’ verhaal beginnen, maar toch): “Teambuilding? Wat een godverdommesse flauwekul! Laten we maar gewoon met z’n allen naar de kroeg gaan. Dan doen we d’r meteen wat Cultural Awareness bij ook” (Antoon liep al wat langer mee in de internationale projectwereld). Om z’n statement kracht bij te zetten liet hij een scheet en keek triomfantelijk om zich heen naar de verzamelde buitenlandse collega’s. Hun verwonderde blik (ontstaan omdat de meesten van hen de Nederlandse taal niet machtig waren, en Antoon daar verder lak aan had) sloeg om in een verschrikt terugwijken bij Antoons universele afronding van het betoog.
“Zo doen we dat hier in Nederland”, zei Antoon nog, voordat de ingehuurde projectmanager eindelijk in staat was de leiding weer enigszins naar zich toe te halen.
Deze belevenis heeft voorgoed een stempel gedrukt op alle latere teambuilding initiatieven waarmee ik te maken kreeg. Het belang onderschrijf ik, maar mezelf er serieus aan overgeven lukt slechts gedeeltelijk. Bijna altijd is er wel een ‘Antoon-moment’, waardoor het hele evenement in het belachelijke wordt getrokken. De enige remedie op zo’n moment is een stevige borrel.
En een bijbehorende scheet.
Antoon kan trots op me zijn.