Lost and found

Met het stil­val­len van de woor­den­stroom kwa­men ande­re gelui­den naar boven. Hij werd ze niet met­een gewaar.
Eerst ervoer hij een leeg­te. Een gat gesla­gen door het aan­hou­den­de gebeuk van har­de kor­te zin­nen. Als sper­vuur gericht op één plek. Gedul­dig en vast­be­ra­den tot­dat het ver­zet gebro­ken was.

Hij ging zich niet meer ver­we­ren omdat elk woord, elke zin niets anders dan de waar­heid was. Altijd al was geweest. Onver­schrok­ken bleef hij in de front­li­nie staan. Ont­ving klap na klap.

Er was ruim­te genoeg om te vluch­ten. Vol­doen­de loop­gra­ven om zich in te ver­schui­len. Maar van­daag had hij een besluit geno­men. Niet lan­ger zou hij zich ver­de­di­gen. In aller­lei boch­ten wrin­gen. Pro­be­ren heel­huids uit de strijd te komen. De immer slui­me­ren­de week­heid van bin­nen had zijn werk gedaan. En nu werd het kar­wei van bui­ten­af voort­ge­zet en vak­kun­dig afgemaakt.

Toen hij gevloerd was leek het als­of het ein­de der tij­den nabij was. Com­ple­te duis­ter­nis om hem heen. Een gevoel van opko­men­de ver­la­ten­heid. Deso­laat. Gek­ma­kend. Een mach­te­lo­ze schreeuw bleef ste­ken in zijn keel. Alleen lucht ont­snap­te. Zoog hem leeg.

Stil­te.

Dan.
Het flin­ter­dun­ne geluid van huid op huid. Hand in hand. Licht schu­rend. Zuch­tend daar waar de druk ver­dwijnt na een klei­ne kneep. Ras­pen­de nagels door een voch­ti­ge hand­palm. Tekens van leven. Sig­na­len van hoop.

Haar stem die de don­ke­re hemel doet open­splij­ten. Wol­ken verjaagt.
Haar stem die spreekt. Klei­ne lie­ve woord­jes. Als helen­de zalf op de plek­ken waar het zo’n pijn doet.

“Dag lief­je, ein­de­lijk ben ik door dat pant­ser van je heen geraakt. Wil je je nooit meer zo voor mij ver­ber­gen. Ik heb je gemist.”