Dancing with tears

Bij de eer­ste klan­ken van het lied­je krijgt hij al een brok in de keel. Snel pakt hij zijn glas en neemt een fer­me slok. Ook om moed in te drin­ken. Zo’n dan­ser is hij niet. Maar hij kan niet blij­ven zit­ten. Het is inmid­dels hun lied­je gewor­den. Niet dan­sen zou ver­raad bete­ke­nen. Een onver­geef­lij­ke daad.

Moei­zaam staat hij op. De avond is al ver gevor­derd. Som­mi­gen zou­den bewe­ren dat het al diep in de nacht is. Met stram­me spie­ren loopt hij op haar toe. Ver­liest zich zoals altijd in haar stra­len­de lach. Een lach die hij in zijn hart geslo­ten heeft en over­al bij zich draagt. Voor de vorm vraagt hij of ze gene­gen is met hem te dan­sen. Haar lach zegt genoeg. Natuur­lijk wil ze dan­sen met hem. Het is toch hun liedje?

Mid­den in het num­mer, ter­wijl hij haar voor­zich­tig vast­houdt, begint hij te hui­len. Ook dat is inmid­dels ver­trouwd. Zacht­jes mom­pe­lend strijkt hij enke­le tra­nen weg die op haar schou­der zijn gedrup­peld. “Ja meis­je, je weet ‘t, ik ben een wat­je. Altijd geweest.” Een nieu­we traan die op haar schou­der dreigt te val­len vangt hij tij­dig op met de rug van zijn hand. “Altijd geweest”, snot­tert hij nog een­maal zacht­jes voor­dat ze de rest van het lied zwij­gend uitdansen.

Als hij haar weer terug­ge­bracht heeft naar haar plaats drinkt hij zijn glas leeg. Ruimt dan het glas en de fles op, en zet de muziek­in­stal­la­tie uit. Als laat­ste doet hij de lam­pen uit. Bestijgt dan moei­zaam de trap naar boven.

De huis­ka­mer is gehuld in duis­ter­nis. Alleen een klein kaars­je brandt nog op het dres­soir. Het flak­ke­ren­de vlam­me­tje ver­licht het lachen­de gezicht van zijn vrouw. Bevro­ren in tijd staat ze daar, geflan­keerd door hun twee doch­ters. Een onmerk­baar klein vlek­je op haar schou­der is hem ont­gaan. Het lijkt als­of ze gehuild heeft.