20101017

Afge­lo­pen week kreeg ik de film­pos­ter van de nieu­we film van Dick Maas onder ogen. Natuur­lijk her­ken­de ik met­een de goedheiligman.

Dacht ik. Maar ook voel­de ik een soort van steek in mijn onder­buik. Dat er iets niet klop­te. Een gevoel van onbe­ha­gen. Het­zelf­de gevoel dat ik vroe­ger ook had tegen de tijd dat we rich­ting 5 decem­ber gin­gen. De drei­ging die uit­ging van de (toen­der­tijd min­der sub­tiel gebrach­te) ver­wij­zin­gen naar wat er even­tu­eel ging gebeu­ren met de min­der lie­ve kin­der­tjes onder ons. Waar ik mij­zelf (wie niet?) toch ook wel toe rekende.

Ik zal hier niet gaan ont­ken­nen dat ik de nodi­ge por­tie kat­te­kwaad voor mijn reke­ning heb geno­men. En het hele jaar hoor­de daar de gebrui­ke­lij­ke straf bij, zoals zon­der eten naar bed, geen zon­dags­geld of een enke­le keer zelfs een pak slaag, wan­neer je gesnapt werd. Dat was soms ver­ve­lend, soms pijn­lijk maar uit­ein­de­lijk altijd over­ko­me­lijk. Dit in tegen­stel­ling tot wat er boven de hoof­den van stou­te kin­der­tjes hing als het aan de zoge­naam­de kin­der­vriend lag. Opslui­ting in een stof­fi­ge jute zak en depor­ta­tie naar Span­je! Dat voor­uit­zicht was zeker in de jaren ‘60 geen pret­je. Ik heb dus menig nacht wak­ker gele­gen, mijn oren gespitst of ik niet iemand via het dak ons huis hoor­de bin­nen­slui­pen op weg naar mijn slaap­ka­mer. Groot was altijd mijn vreug­de wan­neer ik ‘s och­tends iets in mijn schoen­tje zag lig­gen. Niet zozeer van­we­ge de omvang van het pre­sen­tje, maar juist van­we­ge het feit dat het leek als­of ook dit jaar de Sint mij weer gun­stig gezindt was. Opge­lucht kon ik adem halen. Nog een aan­tal dagen mijn best doen en ik kon er weer een jaar tegen.

Dat gevoel dus. En het was even­tjes terug toen ik die pos­ter zag. Net zoals ikzelf even­tjes terug was.

Maar dit is dus een ande­re Sint. De ech­te Sint. En het gevoel van nade­rend onheil is terecht. Want dit is de man die lang gele­den op 5 decem­ber om het leven is geko­men. Ver­moord is. En sinds­dien uit is op wraak.  Bloe­di­ge wraak. Gaat dit zien!
Dit is het ware ver­haal van DE SINT.
Van­af nu heb­ben wij onze eigen Hal­lo­ween. En niet op 31 okto­ber, maar op 5 december.

Kin­der­tjes van Neder­land, ver­berg je goed!
Het hor­ror avond­je is gekomen.

Ein­de­lijk ver­heug ik me weer eens op de don­ke­re dagen voor Kerstmis…

~ ~ ~

Klik hier voor de trailer

Lees hier over de com­mo­tie die er nu al rond­om de film en film­pos­ter is.