Ze buigt zich schuin voor­over naar hem toe. Hij ziet hoe haar lin­ker­borst tegen het tafel­blad drukt. Waar­door haar decol­le­té nog meer prijs­geeft dan al het geval was. Geen bh. Of gêne tij­dens het zon­nen. Wel­ke gehei­men zou hij alle­maal weten te ont­fut­se­len uit deze plot­se­lin­ge inkijk in haar intimiteit?

Een hand onder zijn kin doet hem ech­ter de ogen opslaan. En hij kijkt opnieuw recht in de hare. Een ande­re inti­mi­teit. Een­tje waar­mee hij veel moei­lij­ker kan omgaan.

Al snel dwaalt zijn blik weer omlaag. Over de brug van haar neus om met een zach­te lan­ding op haar voch­ti­ge lip­pen terecht te komen. Waar hij blijft han­gen. Pro­be­rend te ont­cij­fe­ren wel­ke woor­den uit haar mond rollen.

Maar hij raakt afge­leid door haar tan­den. Ooit lie­ten die dagen­lang aan­hou­den­de afdruk­ken ach­ter in zijn lichaam. Veel later heb­ben ze gehol­pen om venij­ni­ge zin­nen vorm te geven. Die hem toe­ge­be­ten wer­den van­uit een gezicht met toe­ge­kne­pen ogen, opge­trok­ken neus en een mond wel­ke hij niet meer herkende.

Nu wel. Het is de mond die hij veel­vul­dig gekust heeft. Zojuist weer eens. Sinds tij­den. Er is in die tijd veel gebeurd. Niets is meer het­zelf­de. Wel de smaak. Wat het bij hem los­maakt. Altijd los­ge­maakt heeft. Dat is niet goed. Omdat niets meer het­zelf­de is. Alles anders is geworden.

Soms drin­gen woor­den tot hem door. Ze is nog ver­der naar hem toe­ge­bo­gen. Haar lip­pen bla­zen war­me lucht in zijn rech­ter­oor. Over haar schou­der kijkt hij naar zijn toe­komst. Een gecom­pli­ceer­de puz­zel waar enke­le nieu­we stuk­jes het niet over­zich­te­lij­ker maken. Heel in de ver­te val­len ze wel op hun plaats. Nog zo ver weg. Ver­der dan waar ze van­daan kwa­men. Wat te doen met al die jaren die hem nog schei­den voor het zover is?

Hij zucht. Zacht. Bij het horen van haar laat­ste woor­den. En ziet hoe ze weer van hem weg zweeft. Een gemak­ke­lij­ke posi­tie inneemt op de har­de hou­ten stoel. Haar hand die zich heft om te wen­ken voor de reke­ning. Alles voegt zich weer naar hoe het was. Het decol­le­té sluit zich. Geeft niets meer prijs.

Even was ze aan de opper­vlak­te. Om weer te ver­dwij­nen. Ooit zal ze nog een keer­tje opdui­ken. Als al het ande­re ach­ter de rug is. Wan­neer de toe­komst terug­ge­bracht is tot een leeg speel­veld. Een groe­ne para­dij­se­lij­ke gras­vlak­te zon­der wit­te lij­nen.
Waar? Wan­neer?

Hun gedeel­de geheim. Door nie­mand te kra­ken. Van­we­ge die laat­ste niets­zeg­gen­de, voor hem alles­zeg­gen­de woor­den. “Tot dan”,
fluis­tert hij voor­dat de deur ach­ter haar dichtvalt.

~ ~ ~

Geschre­ven als vin­ger­oe­fe­ning (niet als inzen­ding) voor De Gehei­men­hy­ves. Een nieuw ini­ti­a­tief voor een verhalenbundel.