Ze buigt zich schuin voorover naar hem toe. Hij ziet hoe haar linkerborst tegen het tafelblad drukt. Waardoor haar decolleté nog meer prijsgeeft dan al het geval was. Geen bh. Of gêne tijdens het zonnen. Welke geheimen zou hij allemaal weten te ontfutselen uit deze plotselinge inkijk in haar intimiteit?
Een hand onder zijn kin doet hem echter de ogen opslaan. En hij kijkt opnieuw recht in de hare. Een andere intimiteit. Eentje waarmee hij veel moeilijker kan omgaan.
Al snel dwaalt zijn blik weer omlaag. Over de brug van haar neus om met een zachte landing op haar vochtige lippen terecht te komen. Waar hij blijft hangen. Proberend te ontcijferen welke woorden uit haar mond rollen.
Maar hij raakt afgeleid door haar tanden. Ooit lieten die dagenlang aanhoudende afdrukken achter in zijn lichaam. Veel later hebben ze geholpen om venijnige zinnen vorm te geven. Die hem toegebeten werden vanuit een gezicht met toegeknepen ogen, opgetrokken neus en een mond welke hij niet meer herkende.
Nu wel. Het is de mond die hij veelvuldig gekust heeft. Zojuist weer eens. Sinds tijden. Er is in die tijd veel gebeurd. Niets is meer hetzelfde. Wel de smaak. Wat het bij hem losmaakt. Altijd losgemaakt heeft. Dat is niet goed. Omdat niets meer hetzelfde is. Alles anders is geworden.
Soms dringen woorden tot hem door. Ze is nog verder naar hem toegebogen. Haar lippen blazen warme lucht in zijn rechteroor. Over haar schouder kijkt hij naar zijn toekomst. Een gecompliceerde puzzel waar enkele nieuwe stukjes het niet overzichtelijker maken. Heel in de verte vallen ze wel op hun plaats. Nog zo ver weg. Verder dan waar ze vandaan kwamen. Wat te doen met al die jaren die hem nog scheiden voor het zover is?
Hij zucht. Zacht. Bij het horen van haar laatste woorden. En ziet hoe ze weer van hem weg zweeft. Een gemakkelijke positie inneemt op de harde houten stoel. Haar hand die zich heft om te wenken voor de rekening. Alles voegt zich weer naar hoe het was. Het decolleté sluit zich. Geeft niets meer prijs.
Even was ze aan de oppervlakte. Om weer te verdwijnen. Ooit zal ze nog een keertje opduiken. Als al het andere achter de rug is. Wanneer de toekomst teruggebracht is tot een leeg speelveld. Een groene paradijselijke grasvlakte zonder witte lijnen.
Waar? Wanneer?
Hun gedeelde geheim. Door niemand te kraken. Vanwege die laatste nietszeggende, voor hem alleszeggende woorden. “Tot dan”,
fluistert hij voordat de deur achter haar dichtvalt.
~ ~ ~
Geschreven als vingeroefening (niet als inzending) voor De Geheimenhyves. Een nieuw initiatief voor een verhalenbundel.