Songbird makes a man cry
Eerder deze avond zag ik de documentaire serie Classic Albums over Rumours van de band Fleetwoord Mac. Tijdens de studio opnames had zowat elk bandlid stevige privé problemen. Best wel onhandig als je beseft dat de groep bestond uit vijf leden, waarvan twee stellen in onmin leefden. Beide relaties waren bezig uit elkaar te vallen, en het overige lid, drummer Mick Fleetwood, had ontdekt dat zijn vrouw vreemdging met zijn beste vriend. Voor een periode van vele maanden zaten ze elke dag meer dan veertien uur op elkaars lip. En het bracht het beste werk naar boven.
De liefde voor muziek hielp hen door deze zware tijd. Eén van hen concludeerde in de documentaire dat ze er pas jaren later achter kwamen dat alle nummers over elkaars problemen gingen. Indringend vond ik de bekentenis van bassist John McVie. Hij vertelde, overduidelijk nog steeds met een brok in zijn keel, dat hij steevast moest huilen bij het nummer ‘Songbird’. Geschreven, gespeeld en gezongen door zijn toenmalige vrouw Christine.
For you, there’ll be no more crying,
For you, the sun will be shining,
And I feel that when I’m with you,
It’s alright, I know it’s right
De heren van de cabaretgroep NUHR hebben tijden geleden een cd uitgebracht met daarop alleen maar liedjes. Eentje gaat over de observatie van een stelletje op een terras. De zanger/verteller ziet in hen de eerste tekenen van een relatiebreuk al aanwezig terwijl zij zelf nog in ongewisse verkeren. Schijnbaar verliefd en gelukkig genieten zij van het leven. Maar met kille precisie wordt hun liefdevol samenzijn tot op het bot ontleed. En de diagnose luidt: die gaan uit elkaar. Hoe de zanger/verteller dat weet? Hij heeft ook ooit, jaren geleden, daar zo gezeten.
And the songbirds are singing,
Like they know the score,
And I love you, I love you, I love you,
Like never before.
Toen er jaren geleden een onherstelbaar gat in mijn hart geslagen werd heb ik ook vele malen gehuild. Ik zal het hier maar meteen bekennen. Het vreemde was dat de echte dijkdoorbraak pas weken later voor de eerste keer echt goed op gang kwam. Totaal onverwachts. Bij het beluisteren van een muzieknummer. Zomaar ineens begonnen de tranen te stromen. Er kwam geen einde aan. Als ik niet alleen was geweest had ik me dood geschaamd. Maar ik was wel alleen. Erg alleen. Hemeltergend alleen. Zo alleen dat het pijn deed. Ik kroop in een hoekje. Doodsbang voor mezelf en dat onmenselijk groot verdriet dat bezig was mij te verteren. Plus het almaar sterker wordende besef van de onomkeerbare fout die ik had gemaakt.
And I wish you all the love in the world,
But most of all, I wish it for myself.
Ik ga hier niet vertellen wat dat nummer was. Dat blijft mijn geheim. Of, beter gezegd, mijn achilleshiel. Nog steeds kan ik het bij dit lied niet droog houden. En ik zag bij John McVie dat voor hem hetzelfde geldt. Hoe ik dat weet?
And the songbirds keep singing…