Nagel­bij­ten verboden

Van­af 1 maart mag ik niet meer nagel­bij­ten. Nu deed ik dat al niet, maar van­af die datum is het ten streng­ste ver­bo­den. Ook is mij afge­ra­den om dan nog van die plas­tic draad­jes, waar­mee prijsla­bel­tjes aan kle­ding wor­den vast­ge­hecht, met mijn tan­den los te trek­ken. Opnieuw iets wat niet met­een door mij als eer­ste metho­de geko­zen wordt. Lie­ver pak ik een schaar. Na 1 maart hoef ik me dus niet veel zor­gen te maken. Dat is fijn. Zeker nu ik een nieu­we tand­arts heb. Een jon­ge meid nog. Ik schat haar eind twin­tig. Maar dat hoeft niet te klop­pen. Goed in schat­ten ben ik nooit geweest.

Na der­tig jaar trou­we dienst heb ik geruis­loos afscheid geno­men van de tand­arts in mijn geboor­te­dorp en heb er een­tje gevon­den hier in Arn­hem. Wel zo mak­ke­lijk. Een afspraak is toch beter in te plan­nen in com­bi­na­tie met mijn druk­ke werk­sche­ma als er geen drie uur reis­tijd heen en terug meer mee gemoeid is. Het was nog wel even zoe­ken voor­dat ik er een­tje gevon­den had die plaats had voor nieu­we cli­ën­ten. Uit­ein­de­lijk kon ik terecht in een onlangs geo­pen­de prak­tijk aan de rand van Zuid. Hoogst­waar­schijn­lijk had de stag­ne­ren­de eco­no­mie een rem gezet op de toe­loop van jon­ge gezin­nen naar de incom­ple­te nieuw­bouw­wijk in de uiter­waar­den van de Rijn.

Van­och­tend had ik mijn eer­ste afspraak. Niet echt een con­tro­le, maar meer een inta­ke gesprek. Er werd een half uur voor uit­ge­trok­ken. Vori­ge week had ik mijn tot voor kort hui­di­ge tand­arts gebeld met het ver­zoek mijn dos­sier over te stu­ren naar mijn bin­nen­kort hui­di­ge tand­arts. Ik bedank­te hem voor de bewe­zen dien­sten. Alles was op tijd aan­ge­ko­men. Samen beke­ken we de foto’s. Ik had het gevoel dat het vakan­tie­kiek­jes waren van een peri­o­de voor­dat ik een toe­val had gekre­gen. Mij zei­den ze niets, ter­wijl ze voor haar geen gehei­men had­den. Van­on­der mijn wenk­brau­wen keek ik haar aan. Gecon­cen­treerd bestu­deer­de ze de rest van het dos­sier. Af en toe maak­te ze een opge­won­den geluid­je. Als­of ze zich iets leuks her­in­ner­de. Ik rea­li­seer­de me dat ik hele­maal niets van haar wist.

Nadat ze klaar was met de de papie­ren door te nemen kwam ze met wat vra­gen. Daar­na mocht ik op de stoel plaats­ne­men en begon ze mijn gebit te con­tro­le­ren. Het viel me op dat ze regel­ma­tig wat voor zich uit floot of neu­rie­de gedu­ren­de de tijd dat ze bezig was mijn tan­den gron­dig één voor één van nabij te bekij­ken. Er sprak vro­lijk­heid uit. Een ple­zier in het werk wat ze deed. Even later zat ik weer recht­op en luis­ter­de aan­dach­tig naar haar bevin­din­gen. Ik zag hoe ze haar hand­schoe­nen uit­deed. Haar mond­kap­je zat onder haar kin tegen haar adams­ap­pel geklemd.

Toen we over de scheef­stand van mijn voor­tan­den kwa­men te spre­ken opper­de ze het voor­stel om daar met een rede­lijk sim­pe­le metho­de ‘esthe­tisch gezien’ wat ver­be­te­ring in aan te bren­gen. Slechts licht schuur­werk en enke­le klei­ne schild­jes zou­den al won­de­ren kun­nen doen. Ik hoef­de er niet lang over na te den­ken en een afspraak was snel gemaakt. De eer­ste maart dus. Een ingreep van ander­half uur zou het gaan wor­den. Met die waar­schu­wing om de eer­ste weken daar­na geen nagels of plas­tic draad­jes door te bij­ten. Dan zou er een stuk­je van het gevel­werk kun­nen afbre­ken. Ze lach­te er bij. Als laat­ste voeg­de ze er nog aan toe dat voor­over val­len met mijn gezicht vol­op tegen de stoep­rand ook haar kun­stig werk zou kun­nen ver­knal­len. Hoe­wel dat nu ook al flin­ke scha­de met zich mee kon bren­gen. Dat begreep ik. Voor­zich­tig stak ik de straat over op zoek naar mijn auto.