My precious…
Net als iedereen tors ook ik een geheim met me mee. In mijn geval heb ik het op doordeweekse dagen veilig opgeborgen in de leren tas die ik altijd bij me draag op weg naar kantoor.
Tijdens werkuren gluur ik soms vluchtig in die tas om te zien of mijn geheim er nog is. Ongeduldig tel ik de uren af die mij scheiden van de middagpauze. Wanneer mijn collega’s eindelijk naar de bedrijfskantine zijn vertrokken sluit ik de deur en neem de tas op schoot. Ik sla de klep naar achter zodat ik mijn geheim goed kan aanschouwen. Liefkozend streel ik over het koele oppervlak. Natuurlijk haal ik het er niet uit. De kans is te groot dat iemand onverwacht komt binnenlopen.
Maar ik kan het goed genoeg zien als ik een juiste positie kies zodat het licht van de tl-buis in de tas schijnt. Dat is voldoende om mij door de lange middag te loodsen. Klokslag vier uur neem ik de tas stevig onder mijn arm en vertrek naar huis. Nadat ik me ervan heb verzekerd dat alle deuren en ramen goed gesloten zijn trek ik me met een magnetronmaaltijd terug op mijn studeerkamer. Daar kan ik opgelucht mijn geheim voor me op bureau leggen. Tevreden verorber ik het bord eten terwijl ik mijn ogen niet af kan houden van datgene wat mij zo dierbaar is geworden. Ik zie dat het nog niet helemaal perfect is en in gedachten experimenteer ik met verschillende mogelijkheden voor verdere verbetering. Enthousiast geworden schuif ik mijn diner aan de kant.
Tot diep in de nacht werk ik door. Vroege vogels wekken mij uit mijn ongemakkelijke houding achter het bureau. Ik moet in slaap gevallen zijn. Plots vol angst kijk ik om me heen. Mijn geheim is nergens meer te bekennen. Dan schiet me te binnen dat ik vannacht na vele uren hard werken een goed gevoel had gekregen door mijn redigeerwerk. Een nieuwe versie ligt op de printer. Voorzichtig pak ik de A4-tjes en berg ze veilig op in mijn leren tas. Ik weet het zeker. Mijn inzending voor Geheim2011 gaat gegarandeerd door de toelatingscommissie komen.
~ ~ ~
Zie hier voor een eerdere Geheim2011 vingeroefening