Proef op de som
Ze hield zich nog lang kranig. Alsof ze voelde dat haar leven er vanaf hing. Op het arrogante af bleef ze hem aankijken. Trots. Hooghartig.
Hij vermoedde wat zuiderlijk temperament in haar gelaatstrekken te ontwaren. Niet dat het hem iets uitmaakte. Breken zou ze. Daarvan was hij overtuigd. Voor de proef was het misschien wel beter dat ze langer tegenspartelde. Haar tranen zouden veel rijkelijker vloeien wanneer het verzet eenmaal gebroken was. Alleen al bij de gedachte voelde hij een steek in zijn onderbuik. Een eerste bewijs. Zorgvuldig noteerde hij dit in zijn notitieboekje. Lang moest hij nadenken over een passende omschrijving van deze emotie.
Hierna ging het snel. In de opwinding vergat hij vast te leggen welk stuk gereedschap het nu exact was geweest dat haar de adem in de keel deed stokken. Wel stond hem nog levendig voor de geest hoe ze bijna tegelijkertijd haar urine liet lopen. Toen ze eindelijk door had dat het hem menens was begon ze te huilen. Eerst nog geluidloos. Maar al snel schoten haar de stuipen door het lijf bij elke schok die ze te verwerken kreeg. Met hoge, langgerekte uithalen jankte ze het ongeloof uit haar lijf. Ze had geaccepteerd dat haar einde nabij was. Deze pijn kon ze nooit lang verdragen.
Een tijd lang gebeurde er niets. Met haar betraande ogen probeerde ze haar folteraar te ontwaren. Hij was bezig zich te ontkleden. Zijn kleren vouwde hij zorgvuldig op en legde die vervolgens netjes op een stapeltje. Opnieuw kwam hij op haar afgelopen. Met het aantekenboekje weer in de hand.
Ze zag hoe hij iets opschreef. Ze zag hoe hij het boekje opzij legde. Ze zag hoe hij het foltertuig weer oppakte wat haar verzet gebroken had.
Als vanzelf begon ze weer te huilen voordat het koude staal haar raakte.
Op het allerlaatst hoorde ze hem nog iets mompelen. Over een belachelijke theorie.
Zuchtend kwam hij klaar. Gelijktijdig met haar laatste ademtocht. Het had wel wat romantisch. In zijn ogen.
~ ~ ~
Op speciaal verzoek een kort verhaaltje met Eric in de hij-rol.