Jip en Janneke

Hoi Jip!
Hé, dag Jan­ne­ke! Hoe gaat het met je?
Het gaat. En met jou?
Och, niet veel anders. Z’n gan­ge­tje. Ga je nog stemmen?
Stem­men? Waar­voor dan?
Voor de Pro­vin­ci­a­le Sta­ten. Waar­voor anders?
Oh, dat wist ik niet. Is dat bin­nen­kort al?
Ja joh. Al op 2 maart.
Oh.
Goh, ik dacht dat jij de poli­tiek zo van dicht­bij volgde.
Dat is wel altijd zo geweest, ja. Maar de laat­ste tijd
…Maar de laat­ste tijd boeit het me niet meer zo. Ik ben de inte­res­se ver­lo­ren lijkt het wel. Heb jij dat niet dan?
Om heel eer­lijk te zijn. Ja. Ter­wijl ik toch echt dacht. Een tijd geleden…
Dat het hele­maal goed zou komen.
Pre­cies! De spij­ker op z’n kop. Ineens ging het de goe­de kant op.
Vond ik ook. Maar dat is hele­maal weg.
Vreemd is dat. Ik heb het­zelf­de. Ik voel me niet meer aangesproken.
Daar zeg je zoiets. Vol­gens mij heb je daar de kern te pak­ken. Het lijkt wel…
…
Het lijkt wel…
Of ze onze taal niet meer spreken?
Juist! Dat is het! Ze spre­ken onze taal niet meer.
Ter­wijl ze toen toch pre­ten­deer­den de taal van het volk te gaan spreken.
Ja. Wat zei­den ze ook alweer? Meer begrij­pe­lij­ker taal­ge­bruik. Zodat de man in de straat het beter kon volgen.
De vrouw met de pet.
Haha. Zoiets ja.
Nou, vol­gens mij zijn ze daar pri­ma in geslaagd.
Huh? Waar­in?
De straat­taal spreken.
Nou volg ik het niet meer.
Nee, jij en ik niet. Daar waren we het al over eens. Maar onze nieu­we buren wel.
Heb jij nieu­we buren dan? Sinds wanneer?
Ja. Maar nog niet zo lang.
Wie zijn dat dan?
Henk en Ingrid.
Tja.