Aan de oevers van de tijd

Eer­der deze week stuit­te ik op de vol­gen­de passage:

“I lay the­re for a long time, let­ting my mind wan­der from one memo­ry to another.
For some stran­ge rea­son, lying in this room see­med to bring back old memo­ries that I had rare­ly if ever recal­l­ed befo­re. Some of them were pleasant, but others car­ried a tra­ce of sadness.”
[p.135 Nor­we­gi­an Wood, Haruki Murakami]

Het is een over­pein­zing gedaan door de jon­ge stu­dent Toru, die in afwach­ting is van zijn vrien­din Nao­ko. Zij heeft zich vrij­wil­lig laten opne­men in een sana­to­ri­um omdat ze hevig in de war is. Toru bezoekt haar en wordt naar haar kamer gebracht. Nao­ko is ech­ter nog niet aan­we­zig. Toru besluit even te gaan lig­gen op een sofa en wordt al snel aan­ge­sto­ken door het medi­ta­tie­ve gehal­te van de in stil­te gehul­de omge­ving. Niet veel later merkt hij dat Nao­ko geruis­loos in de kamer is gear­ri­veerd en hem aan­dach­tig observeert.

In eer­ste instan­tie las ik ver­der, geboeid door het ver­haal van Toru en Nao­ko. Later zocht ik het betref­fen­de stuk tekst nog eens op. De strek­king ervan was me door het hoofd blij­ven spo­ken maar ik wist niet pre­cies meer hoe het ging. Toen ik het weer gevon­den had werd me ech­ter niet met­een dui­de­lijk waar­om ik het ont­hou­den had. Even­tjes moest ik den­ken aan het blog wat ik recent geschre­ven had over een ver­wen­sing aan mijn adres dat ik maar in een inrich­ting moest ver­dwij­nen. Ten­slot­te is de plek waar Toru zich onge­dwon­gen over­geeft aan aller­lei her­in­ne­rin­gen ook een soort inrich­ting. Wel­is­waar niet geslo­ten maar toch een instel­ling gericht op men­taal her­stel van geesteszieken.

Toch was dit voor mijn gevoel niet de reden waar­om de ali­nea bleef hangen.

Na er wat lan­ger over nage­dacht te heb­ben zie ik het nu als een soort meta­foor voor wat mijn blog­ac­ti­vi­tei­ten heb­ben teweeg­ge­bracht bij mezelf. Sinds ik eind 2008 een aar­ze­lend begin heb gemaakt om ein­de­lijk weer gedach­ten­spin­sels aan het digi­ta­le papier toe te ver­trou­wen, merk ik dat dit gaan­de­weg aller­lei her­in­ne­rin­gen naar boven brengt. Als een soort ket­ting­re­ac­tie fun­geert de ene her­in­ne­ring als de aan­lei­ding voor een vol­gen­de, die weer aan­lei­ding is, enzo­voort ad infi­ni­tum. Hoe­wel mijn bij­na ach­ten­veer­tig jaar die ik hier heb door­ge­bracht niet veel spec­ta­cu­lai­re gebeur­te­nis­sen bevat­ten, is het natuur­lijk ook niet zo dat het een leeg bestaan is geweest. Er zijn vol­doen­de momen­ten geweest die mij heb­ben gevormd tot de per­soon die ik nu ben maar waar ik nog niet vol­doen­de over heb nage­dacht. Of die ik ver­ge­ten was.

Het blog­gen geeft me de ruim­te om mijn ver­le­den nader te onder­zoe­ken. Inten­sie­ver dan ik ooit gedaan heb. Mijn per­soon­lij­ke blog is de ruim­te waar ik het kwijt kan. In de vorm van veel­al fic­tie en, steeds vaker, per­soon­lij­ke over­den­kin­gen. Maar nog niet alles. Want er zijn zaken waar ik niet trots op mezelf kan zijn hoe ik daar­mee ben omge­gaan. Het is mij nog niet dui­de­lijk hoe ik zulks moet ver­wer­ken in een blog, als ik het al wil delen. Laat staan dat­ge­ne wat zo diep begra­ven ligt dat het maar de vraag is of ik het ooit kan of durf te ontginnen.

Voor­lo­pig is het een melan­cho­lisch getint avon­tuur om aan de oevers van de tijd te mogen ver­blij­ven en mijn ‘eigen­ste’ ver­le­den opnieuw te beleven.

httpv://www.youtube.com/watch?v=CiQvxc_2y7o&feature=related