Norwegian Wood is mijn eerste kennismaking geweest met Haruki Murakami. Ergens heb ik al gelezen dat dit boek niet helemaal typerend is voor zijn schrijfstijl, maar dat heeft me niet belet al weer een volgend boek (after the quake) van hem te bestellen. Mocht het tegenvallen, wat ik me eigenlijk niet kan voorstellen, dan lees ik gewoon Norwegian Wood nog een keer. Of ik bestel een ander boek van hem (keuze genoeg). Want het lijkt me stug dat iemand die een boek als Norwegian Wood geschreven heeft, niet in staat zou zijn een ander, even goed, boek te schrijven.
En mocht dat toch het geval zijn, nou, dan is er altijd nog Norwegian Wood. Want, u begrijpt, ik ben onder de indruk van dit boek.
Het is inmiddels enkele dagen geleden dat ik het boek uitgelezen heb, maar de figuren van Toru, Naoko, Reiko en Midori spoken nog dagelijks door mijn hoofd. Hun belevenissen brachten mij jaren terug in tijd. Niet dat ik een studententijd heb meegemaakt zoals die van Toru. Maar jong zijn we allemaal geweest. Dat is universeel. Ook de daarmee gepaard gaande onzekerheden op het vlak van vriendschap, liefde en (soms) dood. Dat nu beschrijft Murakami op een voor mij universele manier met veel rake observaties en wijze lessen. Wat te denken van:
“No truth can cure the sadness we feel from losing a loved one. No truth, no sincerity, no strength, no kindness, can cure that sorrow. All we can do is see that sadness through to the end and learn something from it, but what we learn will be no help in facing the next sadness that comes without warning.”
[p.360–361]
Het boek was voor mij tijdens lezing al inspiratie voor enkele blogs, en ik weet zeker dat ik er in de toekomst nog vaker naar zal grijpen om uit te citeren of naar te verwijzen. Of dat naar aanleiding zal zijn van de film die er inmiddels van is gemaakt weet ik niet. Wel dat ik de film ga kijken en hoogstwaarschijnlijk weer de voorspelbare verzuchting zal slaken dat het boek beter was dan de film.
~ ~ ~
Eén reactie
Ja, ik lees het al, ik moet er toch ook maar eens aan geloven.