De paar­den galop­peer­den weg rich­ting hori­zon. Snel waren ze ach­ter de laat­ste heu­vel ver­dwe­nen. Een wate­rig zon­ne­tje kwam er voor in de plaats. Enke­le stra­len scho­ten onver­hoeds tot in mijn ogen en ver­schei­de­ne tel­len zag ik niets meer. Daar­na een ont­blo­te bil. Door­dat ze het dek­bed een stuk had weg­ge­woeld. En omdat daar­door haar toch al minus­cu­le slip­je ver­der tus­sen de heu­vels was ver­dwe­nen. Het benam me de adem. Een lich­te zwel­ling kwam opzet­ten. De wek­ker­ra­dio gaf aan dat het nog vroeg was. Van bui­ten klonk het gekwin­ke­leer van vogels. Wel­ke dag zou het zijn? Ik leg­de mijn hand op haar heup. Broei­e­rig warm. Bij­na gelijk­tij­dig bewo­gen we naar elkaar toe. Met geslo­ten ogen begon ik aan een nieu­we droom.