Zater­dag bereik­te ons het nieuws dat Minis­ter de Jager van Eco­no­mi­sche Zaken uit de kast geko­men was. Inder­daad. Het werd als nieuws gebracht. Niet veel later was het op twit­ter een run­ning gag om onder de hashtag #uit­de­kast­dag een ont­boe­ze­ming wereld­kun­dig te maken. Velen gre­pen dit aan om iets vol­sla­gen bela­che­lijks te delen, waar­bij ik me afvroeg of dit te maken zou heb­ben met hun wereld­beeld over de sexu­e­le geaard­heid van hun mede­mens. Dit neemt niet weg dat ik seri­eus bij mezelf te rade ging over een kant van mezelf die ik tot nu toe nog met nie­mand had dur­ven delen. Ik was bezig met het bij­wer­ken van de gebruik­te tags op mijn blogsite en het ant­woord stond levens­groot op het scherm te schreeu­wen om aan­dacht. Het duur­de even voor­dat het kwart­je viel. Van de 245 tags die ik aan mijn blogs gehan­gen heb, is ‘lief­de’ de meest gebruik­te. Nog steeds niet geheel over­tuigd van de reik­wijd­te van dit feit, klik­te ik de tag aan en begon door de gese­lec­teer­de blogs te scrol­len. Ik kon er niet lan­ger omheen en deel­de mijn geheim met mijn vol­gers: “Ik ben een f*cking roman­ti­cus gewor­den!” Wat voor die­ge­nen die mij van vroe­ger ken­nen best wel als een omwen­te­ling gezien kan worden.

Maar ik had nog niet op de ‘send’-knop gedrukt of ik had al spijt. Geen schaam­te van­we­ge de ont­hul­ling. Eer­der het besef dat ik diep in mijn hart iets anders de wereld had wil­len stu­ren. Ech­ter de tweet was getweet en 2x uit de kast komen is net zoiets als een dub­be­le ont­ken­ning. Dan zit je voor je het weet weer terug in de kast. Dus liet ik het erbij. Tot vanmiddag.

Al de gehe­le dag en alle voor­gaan­de dagen bestond het gesprek op twit­ter (maar net zo goed op facebook, hyves en wat dies meer zij) voor het meren­deel uit over en weer geslin­ger­de hate­lijk­he­den als sfeer­vol­le aan­loop naar de Neder­land­se beker­fi­na­le tus­sen Ajax en Twen­te. Het was van een bedroe­vend niveau. En het bleef maar door­gaan. Ieder­een had de waar­heid in pacht. Sup­por­ters van de twee clubs die de fina­le bereikt had­den gin­gen meer en meer tegen­over elkaar staan. Sup­por­ters van de ande­re clubs die uit­ge­scha­keld waren voor de fina­le kozen kamp en stook­ten het vuur­tje ver­der op. Alles door­drenkt met het enge fana­tis­me en har­de cynis­me wat het moei­lijk maakt te gelo­ven dat de spaar­za­me humor in de berich­ten wel­ge­meend was. Het had op mij het effect wat het de laat­ste jaren steeds vaker heeft: alle ple­zier om de wed­strijd te gaan zien op tv was allang ver­dwe­nen. Weet wel, dit heeft meer met mij te maken dan dat ik hier een beklag ga doen over hoe veel beter het vroe­ger was. Dat is niet zo. Voet­bal­sup­por­ters zijn altijd al zo geweest. Ik kan dat weten want was er ooit ook een­tje. Ja, u leest het goed. Was. Maar ik ben allang afge­haakt. Ruim voor­dat ik het zelf door­had. Op de auto­ma­ti­sche piloot of uit gewoon­te ben ik veel te lang door­ge­gaan met geac­cep­teer­de reac­ties te geven pas­send in het her­ken­ba­re patroon waar alles al bij voor­baat vast ligt. Waar­door het kij­ken naar een wil­le­keu­ri­ge wed­strijd ook al hele­maal inge­kleurd was. En steeds vaker min­der leuk.

Dus kom ik een dag na #uit­de­kast­dag als­nog ver­der uit de kast: “Mijn lief­de voor het voet­bal is voor­bij.” Met pijn in het hart keer ik me van haar weg. En wee dege­ne die komt aan­zet­ten met de opmer­king dat dit te maken heeft met de club waar­van ik sup­por­ter was. Dat is net zo kort­zich­tig als dat een fou­te man zou bewe­ren dat een les­bi­en­ne alleen maar les­bisch is omdat ze hem nog nooit heeft ont­moet. Durf toe te geven dat lief­de over kan gaan. Denk niet dat voet­bal hier­in een uit­zon­de­ring kan zijn. Neem dat nu aan van een f*cking roman­ti­cus. En ook dat het pijn doet.