“Maar, maar, we kunnen toch niet zonder eten naar bed? We moeten nog tandenpoetsen. En slaapkleren aan. En, en…”
“Wen d’r maar aan!” riep ik ze nog na, nadat ik ze onder bedreiging van een pak slaag naar boven had gejaagd. Stelletje huilebalken. Slappelingen.
Tevreden leunde ik achterover in mijn luie stoel. De wereld was een stuk overzichtelijker geworden. De huiskamer was geheel van mij. Alle lastige elementen weggestuurd. Geen kritiek. Geen tegenspraak.
“Wen d’r maar aan!” roept Wilders regelmatig in de Tweede Kamer tegen iedereen die het met hem oneens durft te zijn. Of die hem confronteert met tegenstrijdige uitspraken van hemzelf of medehuichelaars. Het liefst had hij gehad dat vervolgens de opponenten eieren voor hun geld hadden gekozen en de Kamer verlaten zouden hebben. Lekker rustig. Geen gezeik.
Toen ik het de eerste keer zag gebeuren tijdens zo’n live debat op de zender Politiek 24, schrok ik er van. Niet zozeer van de scherpe toon, maar eerder van de gigantische dooddoener die er aan ten grondslag ligt. Feitelijk wordt gesuggereerd dat enig debat niet meer nodig is. De ‘wen-d’r-maar-aan’-zegger kan doen en laten wat hem/haar goeddunkt en alle kritiek op onjuist, onheus, onredelijk, onlogisch gedrag wordt onmogelijk gemaakt: “Gisteren leidde uw redenering tot stelling A, maar vandaag beweert u precies het omgekeerde. Dat klopt toch niet?” “Wen d’r maar aan.” “Volgens uw partijprogramma zou u achter beleid C staan en beleid D pertinent niet ondersteunen, en nu …” “Wen d’r maar aan.” “Mag ik u wijzen op …” “Dat mag, maar wen d’r maar alvast aan dat ik me d’r verder niets van aantrek.”
En tot mijn schaamte ben ik er aan gewend geraakt. Aan de niet aflatende stroom van hatelijkheden, grove uitlatingen, racistisch getinte kritiek, opruiende taal, van extreme domheid getuigende redeneringen, botte interrupties, populistische one-liners, valse beschuldigingen en opzichtig gedraai.
Maar bovenal ben ik gewend geraakt aan de stuitende incompetentie binnen de PZ-afdeling van de Partij Voor de Verdeeldheid (PVV) voor wat betreft de gerekruteerde Wilders-adepten. Het was slechts een kwestie van tijd voordat een nieuw gevalletje op het vlak van onzorgvuldig gescreende pvv-aanbidders met een discutabel verleden naar buiten zou komen. In de lange rij die hem voorgingen kan vandaag met trots Machiel de Graaf toegevoegd worden. En ik adviseer hem bij deze alvast dat hij wat mij betreft geen enkele moeite hoeft te doen een en ander goed te praten. Wij zijn er al lang aan gewend, dus een simpel “Wen d’r maar aan” volstaat. We zullen onze mond wel houden.
En zijn er dan toch lastige lieden die een greintje kritiek durven te hebben, dan kunnen die altijd nog een spuitje krijgen (sponsored by Expertcleanics).