Alsof de duivel je op de hielen zit, zo hard ren je door de verlaten straten. De echo van je voetstappen wordt gesmoord door de gestaag vallende regen. Natte slierten haar in je ogen belemmeren het zicht. Slechts een kwestie van tijd voordat je zult struikelen over een loszittende stoeptegel of anderszins hinderlijk obstakel. Maar je moet door. De belangen zijn te groot.
Dan doet een oorverdovende knal je abrupt stilstaan. Happend naar adem zie je hoe de hemel langzaam rood kleurt. Geen goed teken. Een besluit is snel genomen. Met bonzend hart keer je op je schreden terug tot bij die smalle steeg waar je zojuist zo resoluut aan voorbij bent gerend. Je weet ook wel waarom.
Echter de tijden zijn aan het veranderen. Je zult wel moeten wil je niet verliezen.
Onder verwensing van alles waar je een hekel aan hebt zet je opnieuw aan voor een lange spurt. Het is opgehouden met regenen. Bij de eerste de beste flinke plas glij je half uit en zwikt je enkel dubbel. Grommend van de pijn zak je op de grond. Een bliksemschicht zet de steeg van voor tot achter in een felgeel schijnsel. Voordat je je ogen afschermt zie je nog net hoe een zolderraam wordt opengegooid. Het valt moeilijk te verstaan wat er je toegeschreeuwd wordt wanneer een volgende serie donderslagen de stad doet rammelen. Terwijl het duidelijk wordt dat je je enkel eerder gebroken lijkt te hebben dan verzwikt gaan op verschillende plekken nu de lichten aan en worden ramen geopend. Een zwak gehuil klinkt uit meerdere kelen. De scherpe pijnscheuten verbijtend strompel je gebogen verder. Een gebroken enkel is wel de minste van je zorgen. Je bent in Dondersteeg!