In het bos waar­in ik al mijn hele leven ver­toef staat een boom. Een heel gro­te boom.

Tegen­woor­dig leef ik in een gedeel­te van het bos waar ik hem wat min­der goed kan zien. Maar ik weet dat hij er is.

Soms zoek ik ‘m op. Dan maak ik een plek­je vrij tus­sen de gro­ve wor­tels die gaan­de­weg de jaren meer bloot zijn komen te lig­gen. Het ver­ont­rust me altijd weer wan­neer ik dat zie, maar het lijkt als­of de boom nog even krach­tig is.

De wind die de spaar­za­me bla­de­ren in de hoge kruin doet rui­sen stelt me gerust. Voor­als­nog krij­gen de ele­men­ten nog geen vat op deze woud­reus. Met mijn rug tegen de ste­vi­ge stam geze­ten voel ik me veilig.

Als van­zelf keer ik terug naar mijn kin­der­ja­ren. Ook toen bevond ik me vaak in de scha­duw van deze gro­te boom. Van­we­ge de beschut­ting die hij bood.

Maar er ging ook een drei­ging uit van zijn impo­san­te gestal­te. Die zorg­de er voor dat ik nooit te ver uit de buurt ging.

Pas veel later, toen ik begreep dat ik niet bang hoef­de te zijn durf­de ik er ver­der op uit te trek­ken. Er was nooit drei­ging geweest, slechts zijn manier om me te behoe­den voor uit­stap­jes waar ik nog niet aan toe was. Of waar­van hij wist dat zijn reik­wijd­te niet ver genoeg ging om mij te begeleiden.

Dat kwam met de jaren. Toen ik er aan toe was. Hij werd mijn baken tij­dens de tijd van ont­dek­kin­gen. Mijn kom­pas. Ik leer­de al snel dat ik het alle­maal zelf zou moe­ten doen. De boom oor­deel­de niet. De boom ver­oor­deel­de niet. Hij was er gewoon. In mij. En door er zo te zijn bepaal­de hij mijn toe­komst. En doet dat nog steeds.

Van­daag eer ik die boom.

En graag zou ik ook zo’n boom wil­len zijn.