13.00 uur:
Een uur voordat de poortjes opengaan arriveer ik bij Ahoy. Mijn parkeerplaats van gister onder de letter B is nog vrij. Opnieuw een déjà-vu gevoel. Eerder ook al onderweg bij de afslag Andelst. Gister ging ik daar op de rem omdat ik mijn toegangskaartje was vergeten, vandaag moest de rem er op vanwege een overstekende moedereend met kuikentjes. In beide gevallen zat ik plotsklaps op de afrit. Bovenaan het viaduct gekomen kon ik nu naar beneden en doorrijden richting Rotterdam.
13.30 uur:
Ditmaal geen trommelgroep om de wachttijd op te vrolijken, maar een blaasband die voornamelijk Hongaarse zigeunermuziek speelt. Er is nog niet veel publiek op het plein en de band houdt het snel voor gezien. De frontman die met een sterk Belgisch accent spreekt, bedankt ons en geeft aan over een half uur een nieuw optreden te verzorgen. Hopelijk met meer toeschouwers. Al die tijd heeft er een jonge vrouw naast mij op de grond gezeten, driftig tikkend op haar mobieltje. Wanneer de band niet verder speelt, springt ze op en begint luid te applaudisseren. Gelukzalig kijkt ze naar mij om uitvoerig uit de doeken te doen hoe intens deze muziek wel niet is. Wat het losmaakt bij je. Hoe het je terugvoert naar je oorsprong. Als ik een reactie wil geven ziet ze dat er een nieuw bericht op haar mobiel is binnengekomen. Zonder verder nog iets te zeggen laat ze zich op de grond zakken om weer in haar virtuele social media wereld te verdwijnen.
14.30 uur:
Voor de poortjes sta ik in de rij te wachten tot ze opengaan. Achter mij staat een hip geklede oudere vrouw op en neer te huppelen. Ik vraag haar of ze al voorpret heeft voor wat er allemaal te wachten staat vandaag. Ook, zegt ze, maar voornamelijk moet ze naar het toilet. Na een autorit vanuit Friesland kan ze het nu bijna niet meer ophouden. Wanneer ik haar wil vertellen dat ze dan beter na de poortjes een stukje door kan lopen richting Maas-zaal, onderbreekt ze me. Als trouw NSJ-bezoekster is ook zij op de hoogte van een aantal toiletten waar je niet een uur in de rij hoeft te staan. Speciaal voor het optreden van Tom Jones heeft ze een extravagante slip meegenomen die ze op het podium wil gooien. Dat komt nu goed uit, mocht ze per ongeluk in haar broek plassen. Ze durft niet te hard te lachen om haar eigen grapje.
15.15 uur:
Ik sta vooraan in afwachting van Kyteman. Naast me een man die ik gister ook al een paar keer meen te hebben gezien. Hij heeft hetzelfde. Als twee oude vrienden die elkaar al jaren kennen raken we in een geanimeerd gesprek over onze gezamenlijke liefde voor muziek. Kort voordat het concert begint vertrouwt hij me toe dat hij normaal altijd met zijn dochter gaat. Die kan er dit jaar helaas niet bij zijn. Als ik in zijn ogen kijk durf ik niet naar de reden te vragen. “Je kunt het niet delen, he. Hoe je het ervaart. Wat het met je doet. De muziek. Daarom praat ik nu tegen iedereen aan. Dat deed ik anders nooit. Dan had ik genoeg aan mijn dochter.” Hij heeft een rugzak bij zich die voor zijn voeten op de grond staat, tegen het hekwerk. Tijdens het concert haalt hij er een blikje Grolsch uit.
Kyteman Jamsession — NSJ2011 from Peter Pellenaars on Vimeo.
17.15 uur:
Na de Jamsessions van Kyteman kondigt housespeaker Rayman de exentrieke Dr John aan als de volgende artiest. De zaal loopt langzaam leeg en ik haal een broodje beenham. Wanneer ik op mijn gemak terug wandel is er nog voldoende ruimte vooraan bij het podium. Ik installeer me tussen een groepje van vier scholieren aan de rechterkant en twee vrienden met kaartjes voor Prince aan de linkerkant. De scholieren zijn verwikkeld in een discussie over Mark Zuckerberg en de beginjaren van Facebook. Ze vragen of ik de film The Social Network heb gezien en wanneer ik een bevestigend antwoord geef mag ik als scheidsrechter fungeren in hun dispuut. Omdat ik ‘er uit zie alsof ik er verstand van heb’. Wanneer The Lower 911 opkomt, oftewel de band van Dr John, hoor ik een van de mannen links van me zeggen dat hij het maar een vreemde begeleiding vindt voor Dr Dre. Zijn vriend schiet in de lach.
18.30 uur:
Het optreden van Dr John woon ik niet tot het einde toe bij. Ik wil ruim op tijd aanwezig zijn in de Congo-tent waar Black Dub een optreden geeft. Hierdoor krijg ik nog een half uurtje mee van Mavis Staples. Ze weet van geen ophouden en men moet haar er op wijzen dat de volgende groep al klaar staat. Een poging om die groep aan te kondigen slaagt maar half omdat Mavis hun naam vergeten is. Wanneer haar de juiste naam ingefluisterd wordt verzucht ze dat ze in ieder geval nog wist dat het ‘something black’ was. Ik geloof niet dat ze ooit gehoord had van Black Dub of Daniel Lanois.
19.30 uur:
Ook deze keer lukt het me weer een stoel te bemachtigen op de eerste rij. De man naast mij gezeten blijkt een Engelsman te zijn. Hij komt uit Portsmouth. Wanneer ik hem vertel over mijn bezoek onlangs aan Bognor ‘Boring’ Regis kan ik niet meer stuk. Hij blijkt al jaren naar het festival te komen en logeert dan bij Nederlandse vrienden die hij heeft leren kennen in Peru. Op vakantie aldaar wilde hij de voetbalwedstrijd Nederland-Schotland zien. De enige andere persoon in de hotelbar was een Nederlander. De vriendschap was onder het genot van enkele biertjes snel gesloten. Vol trots laat hij me zijn oranje t‑shirt zien. Vorig jaar gekocht toen de finale van het WK gespeeld werd op de laatste dag van North Sea Jazz. Hij was voor Nederland. Ook hij had nog nooit gehoord van Black Dub. Wel van Brian Blade op drums en Daniel Lanois. Niet van Trixie Whitley. Hij hoopt dat het niet te funky gaat worden, maar dat er een goede groove is. Want dan gaat hij de cd kopen. Halverwege het concert pakt hij me met beide handen bij de schouders en schudt me hevig door elkaar. Van dichtbij bezweert hij me dat hij verkocht is. En verliefd op Trixie Whitley.
Hij ook al…
21.15 uur:
Na afloop van Black Dub ben ik uitgehongerd. Met een bord vol schuif ik aan bij een groepje oudere jongeren. Het zijn doorgewinterde jazz-kenners die de ene na de andere anecdote vertellen. Ik geniet van de verhalen en het eten. Wanneer ik aanstalten maken om op te stappen bedank ik hen voor het entertainment. De oudste uit de groep heeft nog een goed advies: “Als jij nou ook elk jaar trouw het festival blijft bezoeken jongen, dan kun je later ook sterke verhalen aan je kleinkinderen vertellen.” Ik bedank hen nogmaals en baan me een weg naar de zaal waar Gotan Project op gaat treden.
22.30 uur:
Het laatste concert van de avond waar ik naar toe ga is dat van het Branford Marsalis Quartet. Het is al afgeladen vol, maar bij toeval krijg ik een zitplaats aangeboden op de tribune achter in de zaal. Ook nu weer een ervaren NSJ-bezoeker naast mij. Al sinds 1980 is hij elk jaar op het festival te vinden. Hoewel erg kritisch is de editie van 2011 hem niet tegen gevallen. Wel is het anders gelopen dan hij ingeschat had. De vrijdag, waar hij hoge verwachtingen van had, viel tegen. De zaterdag en zondag waren top. Nu is hij benieuwd naar Branford Marsalis, want die had er in zijn ogen/oren vorig jaar een potje van gemaakt. Of ik dat ook vond? Ik moet bekennen dat het mijn eerste kennismaking met Branford is. Vol ongeloof staart hij me enkele minuten zwijgend aan. Na afloop van het concert feliciteert hij me. Een betere kennismaking had ik me niet kunnen wensen. Ik ben het volkomen met hem eens. Tijd om naar huis te gaan.
De mensen van North Sea Jazz from nrc.nl on Vimeo.
Alle foto’s heb ik zelf gemaakt. Alle observaties heb ik zelf gedaan. Alle gevolgtrekkingen heb ik zelf getrokken.
Een verslag van zaterdag 9 juli staat hier.
Bezoek de speciale websites van NRC en Radio6 voor uitgebreide sfeerimpressies van North Sea Jazz en prachtige foto’s.
~ ~ ~