Waar­om blog ik?
En dat vraag je aan mij?

Natuur­lijk. Aan wie zou ik het anders moe­ten vragen?
Aan je lezers mis­schien? Ik zeg maar iets.

Nee, het gaat om de vraag aan mezelf. Waar­om ik blog.
Oh. I see. Wat zeg je er zelf over?

Hoe bedoel je?
Nou, op de site staat toch een kor­te omschrij­ving van je bedoe­lin­gen op blog­ge­bied? Hier, ik breng het nog maar eens even onder je aandacht:

Op deze site kunt u zeer regel­ma­tig (het stre­ven is mini­maal één keer per week) een nieuw blog van mij ver­wach­ten. Niet dui­de­lijk is waar ik over blog. Dat vari­eert enorm. Om het over­zicht niet ver­lo­ren te laten gaan, beperk ik de rubrie­ken tot Per­soon­lijk, Infor­ma­tief en Fic­tief.
En sinds juni 2011 zijn daar ook de op maat gemaak­te Bood­schap­pen­lijst­jes­blogs bijgekomen.
Maar één ding mag wel dui­de­lijk zijn: Peter Pel­le­naars aka de Man van Hout zuigt het niet uit zijn duim!

Maar dat ver­klaart alleen maar wat ik blog, niet waar­om ik blog.
OK, dan zul­len we even stil­staan bij de oor­spron­ke­lij­ke drie rubrie­ken: Per­soon­lijk, Infor­ma­tief en Fic­tief. Waar komt dit van­daan en wat wil je ermee bereiken?

Euhm, wie stelt hier de vra­gen? Maar voor­uit, geen slech­te vraag. Dus: Per­soon­lijk, Infor­ma­tief en Fic­tief. Waar komt dit van­daan en wat wil ik ermee bereiken?
Tja, zoals ik het zie pro­beer je op deze manier de lezer enigs­zins tege­moet te komen in hoe­ver­re ze het waar­heids­ge­hal­te van je blog met een kor­rel­tje zout die­nen te nemen. Je hebt nog­al de nei­ging om het niet zo nauw te nemen met wat je IRL mee­maakt. En hoe dat dan in je blogs ver­werkt wordt.

En waar­om zou ik dat dan doen?
Je bent ooit begon­nen met puur fic­ti­o­ne­le blogs te plaat­sen. Gelei­de­lijk aan onstond er ook een drang om wat meer over je dage­lijk­se bele­ve­nis­sen en beslom­me­rin­gen te schrij­ven, maar je hebt een zeke­re reser­ve inge­bouwd. Ener­zijds omdat je niet heel je per­soon­lij­ke huis­hou­ding publie­ke­lijk wil maken (en zeker niet van fami­lie­le­den en vrien­den) en ander­zijds omdat het soms ook te con­fron­te­rend voor jezelf is. Krijg ik het idee.

Waar­om denk je dat?
Het is meer gevoels­ma­tig. Dan zie ik een blog met zowel Per­soon­lijk als Fic­tief aan­ge­vinkt, en dan begin ik te lezen en al na enke­le zin­nen weet ik zeker dat je het fic­ti­o­ne­le aspect er met de haren hebt bij­ge­sleept. Om het ech­te zelf­on­der­zoek, de ech­te con­fron­ta­tie uit de weg te gaan.

Hmm, is het zo duidelijk?
Het is althans wat ik er zelf in meen te lezen. Ik kan het natuur­lijk mis hebben.

Nee, er zit wel wat van waar­heid in. Maar het ver­klaart nog steeds niet waar­om ik dan blog. Waar­om ik deze ver­kap­te strub­be­lin­gen met mezelf publie­ke­lijk maak.
Het lijkt als­of je het nodig hebt om som­mi­ge zaken die je ziet in de wereld of die je mee­maakt in je direc­te omge­ving, op deze manier te moe­ten dui­den. Je hebt altijd geschre­ven. Meest­al zon­der het idee om het met iemand te delen. Maar meer om je gedach­ten te orde­nen. Om terug te kun­nen lezen hoe je over bepaal­de din­gen gedacht hebt, en hoe je er nu over denkt.

Zou dat de ver­kla­ring zijn?
Het is in ieder geval wel een soort van drang om het te wil­len doen. Met inter­net en het gemak waar­mee je je schrijf­sels kunt delen heb je niet anders gedaan dan gebruik gemaakt van de moge­lijk­heid tot het betrek­ken van lezers in je gedach­ten­spin­sels. Want dat is vol­gens mij wel iets wat je onbe­wust toch wel nastreeft.

Wat? Wat streef ik na?
Reac­tie. Res­pons. Je pro­beert elke keer weer niet zomaar een recht­toe recht­aan stuk­je te schrij­ven, maar het in een vorm te gie­ten die het iets uni­ver­se­ler maakt dan het door­snee dag­boek­frag­ment of ver­haal. Met alles wat je in je hebt streef je er naar om kwa­li­teit te bie­den. Zodat de lezer merkt dat erover is nage­dacht. Dat er tijd in is gesto­ken. Als waar­de­ring voor die­zelf­de lezer. En dan ver­wacht je ook iets terug. Je doet het natuur­lijk niet voor niets.

Zo voel ik dat anders toch niet.
Ik wel. En ik ken je al lan­ger dan van­daag. Je zult het nooit toe­ge­ven. Dus doe ik het hier maar voor jou. Je vraagt er ten­slot­te zelf naar.

Huh?
Je begin­vraag: “Waar­om blog ik?” Nou, hier­om dus. Om gele­zen te wor­den. Om te laten zien dat je iets te ver­tel­len heb. Om dat met lite­rai­re inten­tie te doen. En om daar reac­ties op te krij­gen. Om te zien of je een punt hebt. En om ook te horen wan­neer dat niet zo is, want je bent niet bang voor kri­tiek. Mits je er een gesprek over kunt voe­ren. En natuur­lijk een por­tie waar­de­ring op zijn tijd. Want ijdel ben je ook. Daar­om blog je.

Dat is dus het ant­woord? Zo sim­pel is het?
Als je het mij vraagt. Ik vraag me alleen af of de lezer er iets is mee opgeschoten.

Dat was niet de vraag.
OK, als jij het vraagt.

Ik ben zo blij dat ik jou heb!
Ja, je kunt zeker wel wat hulp gebrui­ken. Schrijf d’r eens een blog over, zou ik zeggen…