In 1993 maakte ik een reis van zo’n zes weken door de Verenigde Staten van Amerika. Samen met enkele vrienden en mijn toenmalige vriendin trokken we van Chicago via Indianapolis aan de Oostkant naar Yellowstone aan de Westkant en vervolgens naar beneden richting Grand Canyon om daarna New Mexico op te zoeken. Uiteindelijk gingen we van Las Vegas naar Yosemite om te eindigen in San Francisco. Allemaal in een grote Buick met drie tenten achterin de kofferbak.
Het was een geweldige vakantie met ups en downs. De voornaamste down heb ik al eens eerder beschreven en had te maken met het aflopen van de relatie met mijn vriendin. De ups waren natuurlijk de geweldige ervaringen van het reizen door de uitgestrekte landschappen van de VS. Elke ochtend stonden we vroeg op en elke keer weer was het uitzicht vanuit onze campingplaats in de vele natuurparken overweldigend. Nu ik weer eens door de foto’s blader komen veel herinneringen terug. Bij de foto die ik hieronder bijgevoegd heb staat me nog voor de geest hoe ver we op die plek konden kijken. Het is de beperktheid van de fotocamera die niet goed recht doet aan de zuiverheid van de lucht waardoor het uitzicht zo wijds was. Magnifiek en om nooit meer te vergeten.
Het uitzicht vanuit mijn studeerkamer is niet zozeer mooi te noemen, als wel vertrouwd. Een straatnaambordje dat me doet herinneren aan het adres waar ik woon (voor ik het mocht vergeten). Daarachter een rij van flinke bomen die bladvast in de winter zijn zodat ik altijd tegen een dicht bladerdek aan kijk. Wanneer het ’s avonds begint te schemeren, dan gaat het licht in mijn kamer aan en zie ik hoe mijn uitzicht gaandeweg veranderd. Steeds duidelijker zie ik in het raam mijn boekenkast weerspiegeld. Een even zo vertrouwd uitzicht wat zich achter mijn rug bevindt. Aan deze wand vol boeken heb ik ook vele herinneringen en ik beschouw het niet als een doodlopende muur maar als een doorkijkje naar buiten.
Op dit moment is het uitzicht vanuit mijn studeerkamer wel het mooiste uitzicht. Zojuist werden we gebeld door onze dochter. Of we even een oogje in het zeil willen houden, want onze oudste kleinzoon komt helemaal alleen op bezoek. Met een rugzak en de hond aan de riem. Zelfstandig. Zonder dat hij weet dat we hem in de gaten houden. Want tenslotte is hij al ruim vier jaar!
~ ~ ~
Dit is mijn antwoord op vraag 43 uit een reeks van creativiteitsvragen die Karin Ramaker (voor zichzelf maar ook voor haar lezers) heeft opgesteld: Wat is je mooiste uitzicht?