Sinds ik eerder dit jaar uit de kast ben gekomen had ik zeker verwacht dat gedurende de zomervakantie de kriebels wel zouden komen. Maar ze bleven weg. En voor ik het wist was daar de aftrap van de Johan Cruijff schaal. Gemist en niet gemist. Heb er een stukje van op tv gezien. Bij toeval. Ben even blijven hangen, toen verder gezapt, toen de tv weer uit gezet. Over tot de orde van de dag.
De volgende dag las ik vluchtig door de artikelen en berichten met leedvermaak over Ajax en de gerechtigheid m.b.t. overloper Theo Janssen.
Afgelopen vrijdag dan de competitiestart. Ook deze ging ongemerkt aan me voorbij op wat geposte nosteletekst screenshots na die aangaven dat Feijenoord koploper was geworden.
Breaking news, zeg maar.
Gister en vandaag de rest van de wedstrijden op de eerste competitiedag. Niets van gezien. Voor- en nabeschouwingen kan ik dus ook met een gerust overslaan. Plus alle voetbalpraatprogramma’s.
Niet dat ik dit de laatste jaren nog heel erg actief volgde. Maar er gingen toch heel wat uren in verloren. Die houd ik nu allemaal voor mezelf en blijf ze aan andere zaken besteden. Gewoon. Aan iets anders.
Eigenlijk maakt het niet zo heel veel uit waar aan. Het zijn ook niet zozeer de vele uren die op deze manier vrij komen voor een andere besteding. Dat is de bonus. Eerder is het het complete circus dat zich om de voetballerij heen gevormd heeft en welke een eigen bestaansrecht heeft verworven. De zich jaarlijks herhalende routine van transfers, trainerswisselingen, voorspellingen, terug- en vooruitblikken, en vooral de ergerniswekkende astronomische bedragen die in het voetbalwereldje omgaan. Neem je er een tijdje afstand van dan gaat het je steeds meer tegen staan. Althans zo beleef ik het.
En dan daarbovenop natuurlijk de vele fanatieke supporters die op de sociale media meedoen om hun mening te ventileren en niet-gelijkgestemden onderuit te halen. Al dan niet op even subtiele wijze. Wil je het positief duiden, dan mag je het wat mij betreft voetbalhumor noemen. Het is wel een vorm van humor waar ik mij niet meer echt in kan vinden. Ik kan er niet meer om lachen. Er zit teveel belediging en minachting voor de ander in. Vanuit de onverzettelijke basis van clubliefde kan er nooit toenadering ontstaan. Uiteindelijk speelt je club op een gegeven moment altijd tegen de ‘vijand’ en dan gaat het erop of eronder. Dan moeten de tegenstanders ‘afgemaakt’ worden.
Jouw club zal overwinnen!
Is het niet dit jaar, dan wel volgend jaar. Of het daaropvolgende. Of daarna.
Ooit.
Ik wens iedere club bij deze alvast veel geluk bij het nastreven van hun doel. En hun supporters veel sterkte wanneer hun club dit jaar niet in de prijzen valt. Voor de meesten zal dit hun lot zijn. En hoogstwaarschijnlijk ook volgend jaar. En het daaropvolgende. En daarna.
Tot ooit…
Maar zonder mij. Ik zal het hoogstwaarschijnlijk niet missen.