Schrijfster Jowi Schmitz heeft een kinderboek geschreven met de titel ‘Ik heet Olivia, en daar kan ik niets aan doen’. Het idee ervoor deed ze op in de trein onderweg van New York naar Boston. Vanuit de trein zag ze in een verder grotendeels verlaten landschap een omheining met daarachter een huis. In de tuin lag een woonboot. Op het droge. Jowi stelde zich voor wie in zo’n boot zou kunnen wonen.
Jowi heet niet echt Jowi. Althans, Jowi is niet de naam die haar ouders haar bij de geboorte meegegeven hadden. Wat haar echte naam dan wel is wilde ze niet vertellen tijdens het radio-interview deze week. Wel dat ze al vanaf een jaar of tien experimenteerde met verschillende namen omdat ze vond dat haar echte naam niet bij haar paste. Of zij niet bij haar naam.
Terwijl ik in de auto zat, onderweg naar huis, luisterde ik gefascineerd naar het relaas van Jowi. Langzaam begon zich een verhaal te vormen in mijn hoofd. Maar daar was ik mij op dat moment niet echt van bewust. Pas deze avond, onder de douche, kwam het terug. Zoals zo vaak openbaarde zich een idee aan mij op een plek waar ik meestal niet in de gelegenheid ben om het snel te noteren. Daar heb ik mij inmiddels bij neergelegd. Ik weet dat het idee zich ergens geduldig nestelt om tevoorschijn te komen wanneer ik achter mijn laptop heb plaatsgenomen. Thuis. Op mijn studeerkamer.
Jowi kan niet thuis schrijven. Zij zoekt juist plekken op die haar niet vertrouwd zijn om daar haar verhalen uit te werken. In een bomvol restaurant met louter onbekenden om haar heen, buigt ze zich over haar verhaal en werkt stug door zonder op te kijken. Uit vrees voor de mensen die haar aan zitten te staren vanwege haar afwijkende gedrag. Tenminste dat is wat ze denkt. Ze durft niet op te kijken om te checken of het klopt. In plaats daarvan schrijft ze stug door aan haar verhaal.
Ik heb het boek ‘Ik heet Olivia, en daar kan ik niets aan doen’ niet gelezen, maar uit het interview werd duidelijk dat ook Olivia niet tevreden is over haar naam. Net zoals Jowi-toen-ze-nog-geen-Jowi-heette. Dat zette me aan het denken. Onder de douche kwam het terug en wist ik wat ik met die ingeving moest doen. Het gaat een raamwerk voor mijn ’30 Openbaringen voordracht’ worden. De komende tijd ga ik het in een vertrouwde omgeving verder uitwerken.
~ ~ ~
30 auteurs schreven samen de bundel ’30 Openbaringen’. Één van hen zal de presentatie niet meer meemaken. Op 23 mei j.l. overleed Iris de Leeuw aan de gevolgen van borstkanker. Het is uit respect voor haar en haar gezin dat de opbrengst geschonken zal worden aan het KWF (Pink Ribbon).
De middag wordt opgeluisterd met voordrachten van: Trudy Selier, Maarten Willems, Arinka Linders, Ron Bruins, Peter Pellenaars, Ellen Kiel, Carel de Mari, Jeanet Beukers en Theo van Rijn. De muzikale omlijsting wordt verzorgd door Norma de Jong & Hans Ruitenberg, Dana & Claudia en Lennard. De toegang is gratis, maar er zal wel gevraagd worden om een bijdrage voor het KWF (Pink Ribbon).
De cover is een ontwerp van Karin. Meer van haar werk zien? >Klik<
Als een soort van vingeroefening en tevens promotie voor deze bundel (die toen nog de werktitel ‘Geheimen2011’ had) schreef ik twee korte verhaaltjes:
Gedeeld geheim
My Precious
Het is de tweede maal dat een verhaal van mij in boekvorm verschijnt. Vorig jaar was dat het geval met de bundel ‘Adrenaline’. Naar aanleiding van de boekpresentatie op 31 oktober schreef ik toen de volgende voordracht => You can’t hide…