Oneerbaar voorstel
Ik ben veel niet. Al eerder heb ik hier publiekelijk bekendgemaakt geen echte vader of kok te zijn. Vandaag zal ik ook maar toegeven geen timmerman te zijn. Zelfs al zou ik twee rechterhanden hebben, dan nog zou geen van beiden in staat zijn slechts de spijker in de andere hand op de kop te raken. Mijn vader wel. Die was daar zo goed in dat hij zelfs de baas van de timmermensen mocht zijn. Hij hoefde vanaf dat moment niet meer mee te timmeren en werd voortaan uitvoerder genoemd. Iets wat ik altijd moeilijk vond te begrijpen. Tegelijkertijd vond ik het wel bijzonder.
Ook de vader van de ik-persoon in ‘De kraai’ van Kader Abdolah (dus niet de Vader van Kader) was timmerman. Maar die is nooit opgeklommen tot uitvoerder. Maar toch was hij bijzonder. Althans in de ogen van de ik-persoon. Want eigenlijk was hij kunstenaar. Hij tekende. Dat was apart in de wijk waar zij woonden:
Bij ons hadden de mannen allemaal gewone beroepen, zoals timmerman, kruidenier, metselaar, bakker, wever en kapper. [blz.7]
In de wijk waar ik ben opgegroeid zag je hetzelfde. Vooral veel bouwvakkers en fabrieksarbeiders. Elke ochtend vertrok mijn vader voor dag en dauw met een vast groepje op weg naar een bouwplaats vaak ver weg gelegen. Onderweg kwamen ze vergelijkbare groepjes werklieden tegen op weg naar bouwplaatsen vlak bij ons in de buurt. Iets wat ik altijd moeilijk vond te begrijpen. Nu nog steeds. De fabrieksarbeiders werkten voornamelijk in ploegendienst bij de Vlisco en Begeman in Helmond of bij Philips en Daf in Eindhoven. Lekker dichtbij, in hun geval. Verder waren er in die tijd ook veel boeren in de omgeving. Het was nog niet zo verstedelijkt toen. Ik keek altijd uit naar de schillenboer, en in de zomer kon je makkelijk een zakcentje verdienen door aardbeien te gaan plukken.
Rond mijn middelbare schooltijd kwamen wij te verhuizen. Al snel maakte ik vriendschap met een jongen die tegenover ons woonde. Op een middag na school, gingen we bij hem thuis eerst wat huiswerk maken voordat we zouden gaan voetballen. Ik was nog nooit eerder bij hen binnen geweest. We gingen achterom en kwamen zo in de keuken terecht. Daar was een bar geïnstalleerd waaraan we plaatsnamen. De moeder van mijn vriend was thuis en schonk voor ons beiden een groot glas fris in. Ze vroeg of we er chips bij wilden. Dat wilden we wel. Daarna ging ze aan tafel zitten om de administratie verder in orde te brengen. Mijn vriend legde uit dat ze een eigen bedrijf hadden. Zijn vader was rondreizend verkoper van damesondergoed. Ik verslikte me.
In de woonkamer liet hij me stapels dozen zien vol met slips en beha’s, maar ook jarretels, panty’s en doorschijnende nachthemden. Alle maten, maar weinig kleuren. Vooral wit, zwart en vleeskleurig (voor de blanke medemens, welteverstaan). En veel reclame- en winkelmateriaal. Folders, posters, complete paspoppen, maar ook losse boven- of ondergedeeltes. Hij pakte een brochure en liet me verschillende foto’s zien. Vanuit de keuken vroeg zijn moeder of mijn moeder misschien niet geïnteresseerd was om eens een keertje iets leuks uit te komen zoeken. Ik wist dat mijn wangen ondertussen donkerrood van kleur waren.
“Ze kan zich in de hal omkleden of anders wat spulletjes mee naar huis nemen om te passen”, klonk het vanachter de stapel dozen. De vader van mijn vriend lag daar op de bank uit te rusten van een ritje naar Duitsland. Daar bevond zich het hoofdkantoor van het bedrijf waarvoor hij importeur in Nederland was. Hij verzamelde wat folders en vroeg om de cupmaat van mijn moeder zodat hij alvast wat mee kon geven.
Vol schaamte (iets wat ik later moeilijk vond te begrijpen) moest ik toegeven die niet te weten. Zonder nog aan huiswerk of voetbal te denken ben ik het huis uitgerend. Eenmaal op straat was ik bang dat iedereen kon zien dat ik mijn handen vol had met half ontkleedde vrouwen. Ik heb de folders meteen in de vuilnisbak gegooid en het in mijn ogen oneerbare voorstel niet aan mijn moeder doorgegeven.