Roerloos als een havik loerend naar een prooi hangt de scherpe punt enkele millimeters boven het huidoppervlak. Poriën staan nietsvermoedend uitnodigend open. Lichtblonde donshaartjes raken gehypnotiseerd door het statisch veld en strekken zich uit naar boven. Haast teleurgesteld zakken ze weer in, wanneer alsnog de punt een beetje naar links beweegt. Een betere positie aanneemt. Wachtend op het juiste moment.
Geconcentreerd zoekt Eric naar de juiste plek om te beginnen. Hij weet dat het moeilijk, zoniet onmogelijk is nog te corrigeren wanneer de eerste aanzet niet goed is. Dan wordt het een smeerboel.
Plotseling geheel zelfverzekerd stoot hij resoluut het koele staal in het wijkende vlees. Zoals zo vaak heeft Eric de fysieke gewaarwording dat wanneer het verzet breekt hij dit kan voelen in zijn vingertoppen. Een lichte elektrische schok die door zijn lichaam trekt. De overgave. Het zich eigen maken. Toe-eigenen van andermans lichaam.
Een druppel bloed welt op. Hij likt zijn lippen.
Verstoord door een geluid van buiten kijkt Eric op van zijn werk. Een vrachtwagen die met veel kabaal door de straat rijdt. Onder zich voelt hij hoe de vrouw zich uit haar benarde positie probeert te bevrijden. Hij zet wat meer druk met beide knieën en laat zich wat verder voorover zakken. Een zachte bries door het open raam doet zijn bezwete rug verkillen. Als het weer stil is kijkt Eric naar zijn vorderingen. Hij is bijna klaar.
Eric staat schuin achter Moniek. Zijn handen heeft hij gebald tot vuisten. Het liefst zou hij ze rond haar hals leggen en die langzaam dichtknijpen. Dit als straf voor het waardeloze voorstel om een keertje samen naar het zwembad te gaan. Hoe had hij kunnen instemmen?
Over haar schouder kijkt hij geërgerd naar de lange rij die schuifelend in een traag tempo zich richting de glijbaan voortbeweegt. Vol afschuw overziet hij de vele slappe bleke lijven. Zelfs de allerjongsten schamen zich niet voor hun vetkwabben. Zie ze daar staan op die trap, de losers. Opgewonden joelend voordat ze in de donkere tunnel verdwijnen.
Hij krijgt een visioen van de glijbaan als een enorme gehaktmolen waar het minderwaardige vlees in verwerkt wordt. Om beneden als gehakt uitgespuwd te worden in een poel van donkerrood schuimend bloed. Hoe heerlijk zou het zijn daar een duik in te kunnen maken. Drijvend in een lauwwarme soep van vermalen vlees en botten. Dikke smurrie die als natte slierten zeewier tussen de vingers glijdt. Onbewogen kijkt hij toe als sommigen uit de rij proberen te vluchten. Glibberend over de natte tegelvloer rennen ze richting uitgang maar worden genadeloos door de bewakers het bad in geslagen. Proestend komen ze boven water. Daarna kokhalzend wanneer ze beseffen wat ze hebben binnengekregen. Gorgelende geluiden wanneer een haak in hun hals verdwijnt en ze weer op het droge worden getrokken. De paniek slaat over op de wachtende menigte. Het gegil is oorverdovend.
“Hé, loop eens door, eikel!”
Voordat Eric zich om kan draaien, vervolgt de stem:
“Als je niet durft, pussy, move dan een fucking eind op. Kunnen wij verder.
Verbaasd kijkt Eric de jongeman aan die hem nu passeert, en met zijn vriendin aan de hand vóór Moniek in de rij gaat staan.
Eric voelt dat Moniek wat dichter tegen hem aan gaat staan. Hij hoort haar sussende woordjes uitspreken. Bang dat ze is, dat hij een scene gaat maken. Maar hij is zich niet bewust van de beledigingen aan zijn adres. Hij heeft alleen maar oog voor het meisje aan de hand van de opgeschoten slungel. Beiden zijn rijkelijk versierd met tatoeages. Echter twee springen er voor hem uit. Tussen haar schouderbladen staat met zwierige letters ‘Made in Holland’. En boven haar billen in een iets kleinere letter ‘Eigendom van Wesley’. Een erectie zwelt op in zijn boxershort.
Een aantal dagen later sluit hij de deur van hun rijtjeshuis. In het zwembad was het niet moeilijk geweest om te zien welk kluisnummer het sleuteltje had dat ze aan haar pols droeg. Zonder moeite had hij later die middag het kluisje open gekregen en het huisadres achterhaald.
Nu wandelt hij in het donker van de nacht op zijn gemak terug naar waar hij de auto eerder heeft achtergelaten. In de tas die hij draagt zitten twee bloederige lappen. Zorgvuldig had hij ze uitgesneden. Daarna had hij er nieuwe stukken vel voor in de plaats genaaid. Zo kon ze weer met een schone lei beginnen, mocht ze weten te herstellen. Wesley had geen bezwaar gemaakt.
Sinds die tijd was zijn fascinatie alleen maar groter geworden voor de in zijn ogen meest simpele manier om andermans lichaam te claimen. Door het er gewoon op te tatoeëren. Waarom had hij hier niet eerder aan gedacht? Meteen had hij de benodigde instrumenten aangeschaft. Bij zijn Moniek had hij kunnen experimenteren. Ruimte genoeg. Voorlopig had hij zich beperkt tot eenvoudige voorstellingen die hij op internet gevonden had. Hij had het snel in de vingers.
Maar hij brak zijn hoofd over een passende tekst die hij op zijn slachtoffers kon achterlaten. Zijn eigen naam was uitgesloten. En een alter vond hij helemaal niets. Uiteindelijk was ook hier de oplossing subliem in eenvoud: ‘Van mij’.
Een slachtoffer had hij snel op het oog. Maar toen, midden in de voorbereidingen, had de komst van Sofie zijn wereld op de kop gezet en de plannen compleet doen wijzigen.
Het contact op afstand met Sofie had hem verrast. Snel werd duidelijk dat Sofie meer dan alleen een serial groupie was, ze had ook daadwerkelijk de smaak van het moorden te pakken. Meedogenloos had ze zijn opdrachten uitgevoerd. De foto’s die hij kreeg doorgestuurd van haar laatste proeve van bekwaamheid hadden hem op een idee gebracht.
Vandaag was het zover. ‘s Middags had hij zich teruggetrokken op zijn studeerkamer. De ingelijste teksten die boven zijn bureau hingen gaven hem ook nu weer de juiste inspiratie. Na een laatste routinecheck kon het benodigde gereedschap ingepakt worden. Daarna nam hij een koude douche.
Stipt om zeven uur betrad hij de slaapkamer. Zonder haast te maken ontdeed hij zich van zijn kleding. Pakte de spullen uit de tas en ging toen schrijlings over de vrouw zitten die op haar buik op bed lag. Nadat hij overtuigd was van de juiste plek begon hij met zijn werk.
Een voorbij daverende vrachtwagen haalt hem slechts korte tijd uit zijn concentratie. Hij is bijna klaar. Met vaste hand dirigeert hij de naald in juiste banen. De letters geeft hij zwierige krullen mee. Iets wat hij pas onlangs heeft geleerd. Tevreden bekijkt hij het resultaat.
Twee woorden om aan te geven dat dit lichaam van eigenaar verwisseld is.
Hij pakt de camera en maakt een foto van de tekst. Daarna nog eentje, maar dan zonder flits, zodat de tekst beter te lezen is. Een laatste foto van ietwat meer afstand, zodat ook het gezicht van de vrouw goed te zien is. Daarna verzendt hij de foto’s en de nieuwe opdracht naar het adres wat alleen bij Sofie en hem bekend is.
Uitgeput laat hij zich achterover op bed vallen. Tevreden met zichzelf kan hij niet nalaten zachtjes te grinniken. Eindelijk heeft hij een veilige manier gevonden om zich van die irritante zeug te ontdoen. Gek wordt hij de laatste tijd van haar. Zie ze daar nu staan draaien voor de spiegel om te kunnen lezen wat er in haar nek staat. Nee, lenig is ze niet. Dom wel.
Onwetend dat hij haar op een presenteerblaadje heeft aangeboden. Binnenkort zal haar lot bezegeld worden, terwijl hij zichzelf een alibi zal verschaffen. Geniaal. Hij moet er nog harder om lachen.
Moniek kijkt hem wanhopig aan.
“Wat staat er nu precies, Eric? Ik kan het niet goed zien. Het lijkt wel of er ‘Voor jou’ staat. Klopt dat?”
“Klopt.”
“Maar hoezo? Ik begrijp het niet.”
“Geeft niets,” zegt Eric terwijl hij opgestaan is en Moniek terug naar het bed trekt. Minzaam kijkt hij haar aan alvorens haar om te draaien.
“Dat komt nog wel.”
Ruw werkt hij zich bij haar naar binnen. De letters beginnen te dansen voor zijn ogen.