Een volle week sinds mijn eerste blog over de ‘100 days challenge’ en ruim tien dagen sinds de workshop ‘Making a difference’ zijn voorbij gevlogen. Tijd dus voor een update. Laat ik dat gemakshalve maar doen door er de actielijst bij te nemen.
BEGIN MET EEN WEEKPLANNING
Bij een aarzelend begin op zondagavond is het gebleven. Zeven grote blokken die de dagen van de week representeerden. Allemaal al helemaal vol met voornamelijk werkgerelateerde zaken. Zeker gedurende de kantooruren van 8 tot 18. Tel daar de tijd bij op die je kwijt bent aan opstaan, opfrissen, aankleden, ontbijten, verplaatsing naar werk om ’s avonds een grotendeels spiegelvormig gebeuren in te zetten en je vraagt je af waar ik de tijd vandaan heb weten te halen om daarnaast ook nog van de trap af te vallen, een concert van Elbow te bezoeken, het boek Tuesdays with Morrie van Mitch Albom te lezen en op de vrijdagavond een borrel bij een amerikaanse collega te drinken.
De komende weken, met o.a. twee lange avondconferencecallsessies (op maandag en dinsdag) en daarna een weekje workshop in Leicester (UK), zien er niet minder leeg uit.
Hoogste tijd dus om juist nu méér tijd in die weekplanning te stoppen en voldoende afleiding, rust en bezinningsmomenten te plannen in de kieren en naden tussen de grote vaste blokken. Bij deze claim ik morgenvroeg voldoende ruimte om hieraan te werken zodat ik een overzicht heb voor de resterende negentig dagen.
DRINK MEER WATER – BETERE BALANS IN VOEDING
Op maandag heb ik nog wel een hoop water gedronken. Daarna met de dag minder. Waarom? Geen idee. Ik denk dat ik het gewoon vergeten ben. Een collega zei deze week dat wanneer je iets nieuws doet wat tegen je gewoontes ingaat, dat je dit zo’n drie weken stug moet volhouden. En dan is het een nieuwe gewoonte geworden. Zo simpel kan het zijn. Misschien moet ik maar gewoon een briefje op mijn computer plakken of een reminder instellen om regelmatig water te drinken.
Verder heb ik op het gebied van betere balans in voeding niet meer gedaan dan een boek bestellen om me er eens wat meer in te verdiepen. Daar is het bij gebleven.
VAKER SPORTEN EN DAGELIJKSE WORK-OUT
Niet dat ik afgelopen maandagochtend vastomlijnde plannen had om met een dagelijkse korte workout te starten, maar het ongepland van de trap af tuimelen heeft in ieder geval een valide excuus gegeven om voorlopig even voorzichtig aan te doen met mijn lichaamsinspanningen. Op dit moment probeer ik de ergste spierpijn te boven te komen door te trachten op z’n minst mijn normale fysieke routine te handhaven en niet zielig op de bank te gaan liggen.
Vandaag ben ik zowaar een eindje gaan lopen om een frisse neus te halen en mijn pijnlijke rechterzij wat afleiding te geven. De pijn bleef, maar het heeft wel wat mistige plaatjes opgeleverd.
LEG VISIE EN MISSIE VAST
Ook hier heb ik me gericht op de meegeleverde boekenlijst om te zien of ik daar wat inspiratie kon opdoen. Een titel die me meteen opviel was ‘Tuesdays with Morrie’ door Mitch Albom. Dinsdag had ik het boek binnen en ben dezelfde avond beginnen te lezen.
Het is het waargebeurde relaas van de wekelijkse bezoeken die een sportverslaggever aflegt bij zijn vroegere leraar die hij al zo’n zestien jaar niet meer heeft gesproken. Deze leraar, Morrie Schwartz, is getroffen door een verlammende ziekte die hem snel doet aftakelen. In de weken die hen samen nog gegeven zijn bespreken ze onderwerpen zoals spijt, familie, geld, huwelijk, emoties en natuurlijk komt ook de dood zelf ter sprake. De leraar, die graag met zijn koosnaam als coach aangesproken wordt, heeft ondanks (of dankzij) de zware ziekte die hem getroffen heeft, een wonderbaarlijke sereniteit gevonden om de belangrijke zaken van het leven nog beter te doorgronden en in treffende aforismen (“Learn how to die, and you learn how to live.”) te verkondigen. Het geeft de verteller een hoop nieuwe inzichten en handvaten om zijn leven anders in te richten.
Hoewel ik het een prettig leesbaar boek heb gevonden en regelmatig heb moeten lachen en uiteindelijk diep ontroerd was tijdens de laatste hoofdstukken, weet ik niet of het op mij een allesbeslissende invloed gaat hebben. Daarvoor heb ik te weinig nieuwe inzichten gelezen. Wat misschien wel te wijten is aan het feit dat het boek alweer veertien jaar geleden geschreven is. In de tussentijd hebben de wijze levenslessen hun weg gevonden naar allerlei zelf-hulpboeken, trainingen en voorlichtingsprogramma’s. Maar het blijft een indrukwekkend boek.
Okay, question, I say to Morrie. His bony fingers hold his glasses across his chest, which rises and falls with each labored breath.
“What’s the question?” he says.
Remember the Book of Job?
“From the Bible?”
Right. Job is a good man, but God makes him suffer. To test his faith.
“I remember.”
Takes away everything he has, his house, his money, his family…
“His health.”
Makes him sick.
“To test his faith.”
Right. To test his faith. So, I’m wondering…
“What are you wondering?”
What you think about that?
Morrie coughs violently. His hands quiver as he drops them by his side.
“I think,” he says, smiling, “God overdid it.”
[p. 150–151, Tuesdays with Morrie, by Mitch Albom]
Of ik er uit ga putten voor mijn visie en missie is me nog niet duidelijk.
Wanneer ik ga beginnen met mijn visie en missie is me nog niet duidelijk.
PRESENTEER JEZELF ALS LEIDER
Tja…
MAAK EEN BETERE TIJDSVERDELING BINNEN JE ROLLEN
En natuurlijk las ik juist deze week een aardig blogje door Laura Denkt over al die rollen die wij continue proberen in de weinige tijd die ons gegeven is te proppen. Waarbij altijd een sluimerend schuldgevoel op de achtergrond blijft knagen dat we iets of iemand tekort hebben gedaan. Omdat we niet voldoende tijd en/of aandacht in een rol hebben gestopt. Het zijn er dan ook vaak teveel. Maar ik zal vooralsnog eerst aan mijn visie en missie moeten werken voordat me duidelijk gaat worden welke rollen ik meer zal moeten uitdiepen.
~ ~ ~
Resumerend kan gesteld worden dat ik veel woorden nodig heb om te zeggen dat ik weinig daadkrachtig ben geweest om mijn leven meer richting te gaan geven. De vraag is waar de urgentie is gebleven die ik die eerste dagen zo duidelijk voelde. De vraag is of die vanzelf terugkomt, of dat ik die zelf weer moet aanwakkeren.
De vraag stellen is hem beantwoorden…
~ ~ ~