De vrouw die de naal­den han­teer­de droeg san­da­len. Dat was me niet eer­der opge­val­len. Maar nu ik op mijn buik op de behan­del­ta­fel lag had ik door de uit­spa­ring voor mijn gezicht vrij uit­zicht op haar voeten.
“Bent u er klaar voor?” vroeg zij, ter­wijl haar tenen licht­jes omhoog wipten.
Ik dacht aan de fol­der die ik vori­ge week had mee­ge­kre­gen om thuis op mijn gemak te bestu­de­ren. Deze bedenk­tijd was stan­daard om over­moe­di­ge beslis­sin­gen te voor­ko­men. In de fol­der ston­den enke­le gede­tail­leer­de illu­stra­ties die ik meer­ma­len aan­dach­tig had beke­ken. Het sprak me erg aan.
“Ja, hoor” zei ik.
Heel even meen­de ik plots naald­hak­ken te zien voor­dat de eer­ste ver­kram­ping door mijn rech­ter­arm schoot.
“Gaat het?” vroeg de fysiotherapeute.

~ ~ ~

Van­daag heeft mijn (man­ne­lij­ke) fysi­o­the­ra­peut vol­gens het dry need­ling prin­ci­pe gepoogd door het prik­ken in enke­le spier­ver­har­din­gen (trig­ger­points) de pijn in mijn rech­ter­arm te ver­lich­ten. Zon­der resul­taat. Het lijkt als­of mijn in elkaar gescho­ven nek­wer­vels voor­als­nog de eni­ge bron zijn die de wei­ger­arm (afge­knel­de zenu­wen) ver­oor­za­ken. Mis­schien dat er later nog eens naar geke­ken kan wor­den wan­neer er meer voor­uit­gang geboekt is.

~ ~ ~