Helende woorden

we waren nog nooit zo diep gezon­ken
toch kwam de zon weer op
zoals je zei

En ik zei nog wel meer.
Bij­voor­beeld. Na regen komt zon­ne­schijn.
Want de zon brak toch weer door zoals je zag.

Maar ik zag niet (toen). En jij wel (toen). Dat de nieu­we wereld niet meer de oude was.
Want ik dacht echt dat de regen voor­bij was. Ter­wijl jij wist dat ze voor altijd op de loer lag.
Dat zag ik pas later (nu).

En ik sprak en ik sprak en ik sprak. Omdat ik je wil­de laten weten dat het erg­ste ach­ter de rug was.
En jij zweeg.

Vroe­ger (vóór de regen, vóór het die­pe zin­ken). Vroe­ger, toen sprak ik nooit.
En jij.
Jij zweeg nooit (vroe­ger).

En al die tijd (na de regen, na het die­pe zin­ken).
Al die tijd pro­beer­de ik de stil­te te vul­len.
Met helen­de woor­den.

Op een dag.
Het regen­de.
Was ik uit­ge­praat.

We schuil­den samen. Mijn arm om jouw schou­der.
Ik wil­de je troos­ten. Ik zei lie­ve din­gen.
Din­gen die altijd had­den gehol­pen. Toch?
Die din­gen die zei ik. Toen.

Toen liep je weg.
Zomaar.
De regen in.
Zon­der iets te zeg­gen.

Mijn woor­den. Mijn helen­de woor­den. Had­den niet gehol­pen

~ ~ ~

Geraakt door het num­mer ‘Niet ver­ge­ten’ van Ric­ky Koole op haar cd ‘Wind om het huis’. De eer­ste drie zin­nen van het num­mer vor­men het begin van dit blog.
Koop die cd zou ik zeg­gen.

~ ~ ~