we waren nog nooit zo diep gezonken
toch kwam de zon weer op
zoals je zei
En ik zei nog wel meer.
Bijvoorbeeld. Na regen komt zonneschijn.
Want de zon brak toch weer door zoals je zag.
Maar ik zag niet (toen). En jij wel (toen). Dat de nieuwe wereld niet meer de oude was.
Want ik dacht echt dat de regen voorbij was. Terwijl jij wist dat ze voor altijd op de loer lag.
Dat zag ik pas later (nu).
En ik sprak en ik sprak en ik sprak. Omdat ik je wilde laten weten dat het ergste achter de rug was.
En jij zweeg.
Vroeger (vóór de regen, vóór het diepe zinken). Vroeger, toen sprak ik nooit.
En jij.
Jij zweeg nooit (vroeger).
En al die tijd (na de regen, na het diepe zinken).
Al die tijd probeerde ik de stilte te vullen.
Met helende woorden.
Op een dag.
Het regende.
Was ik uitgepraat.
We schuilden samen. Mijn arm om jouw schouder.
Ik wilde je troosten. Ik zei lieve dingen.
Dingen die altijd hadden geholpen. Toch?
Die dingen die zei ik. Toen.
Toen liep je weg.
Zomaar.
De regen in.
Zonder iets te zeggen.
Mijn woorden. Mijn helende woorden. Hadden niet geholpen
~ ~ ~
Geraakt door het nummer ‘Niet vergeten’ van Ricky Koole op haar cd ‘Wind om het huis’. De eerste drie zinnen van het nummer vormen het begin van dit blog.
Koop die cd zou ik zeggen.