Ken je beperkingen
Vanochtend stond ik voor dag en dauw in het winkelcentrum. Niet voor de kerstboodschappen, want die waren allemaal al in huis, maar voor de kantoorboekhandel. Ik had namelijk een doosje of vier met zo’n 70 postpakketjes te versturen. Gister had ik er al netjes 70 etiketjes voor geschreven, vandaag moesten ze op de post.
Helaas was het kantoorboekhandelpersoneel iets verlaat. Toen de dauw opgetrokken was en de dag zo goed als voorbij konden we dan eindelijk naar binnen. Alsnog in de rij in de kerstdrukte. Eenmaal aan de beurt de volgende tegenvaller. Het frankeerapparaat was kapot. Wat ik me nog kon herinneren van vorig jaar. Ook van het jaar daar voor. Maar dat terzijde. Er moest dus handmatig geplakt worden. Precies vijf postzegels van 1 op elk pakket.
Vanwege de drukte werd er gevraagd of ik daar alvast zelf mee kon beginnen, zodat zij de overige klanten konden helpen. Ik kreeg een rolletje postzegels in de hand gedrukt en er werd een plekje voor me vrij gemaakt aan het eind van de toonbank. Wat nog ontbrak was een kopje koffie en stukje kerststol.
Na een tijdje had ik de slag te pakken. Het schoot goed op. In een kleine tien minuten had ik toch al tien pakketjes weggewerkt. Er begon weer een beetje hoop te gloren dat ik de kerstavond thuis zou kunnen doorbrengen.
Toen ik even een korte pauze nam om het zweet van mijn voorhoofd weg te vegen en een slok nam van de denkbeeldige koffie zag ik naast mij een schuchter meisje staan. Zij hoorde bij het personeel. Van een afstand keek ze naar het overige personeel dat druk doende was de lange stroom klant kundig te helpen. Maar niet zij. Met haar handen op de rug (in gedachten zag ik ze verstrengeld op die zo typische manier welke alleen voor de heel timide bakvisjes is weggelegd) deed ze heel erg haar best er niet te zijn.
Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg haar of ze genegen was een handje te helpen met het plakken van de zegels. Helaas, zei ze na enig nadenken. Het was haar eerste dag, en ze moest nog ingewerkt worden. Ze zuchtte er een beetje bij.
Ik drong niet verder aan.
~ ~ ~
In de pakketjes die ik deze ochtend vroeg ging verzenden zat een bundeltje blogs. Geen blogs van mijn hand, maar van mijn Inge (@ilunenburg). Zij blogt namelijk ook. Puur zakelijk welteverstaan, in tegenstelling tot mijn hobbybloggebeuren. Sinds ze twee jaar geleden gestart is met haar eigen bedrijf Ingeborg Lunenburg Opleiding + Advies, verzorgt ze ook elk weekend een webblog met de laatste stand van zaken betreffende o.a. de bijstand, Wmo en AWBZ. In die blogs geeft zij haar deskundige commentaar n.a.v. nieuwe wetsvoorstellen, rechterlijke uitspraken of nieuwswaardige feiten.
Ik ben natuurlijk sterk bevooroordeeld, maar ik heb het idee dat deze blogs langzaamaan een begrip in NL aan het worden zijn.
Nu, aan het einde van haar tweede jaar als zelfstandig onderneemster heeft zij, net als vorig jaar, alle blogs gebundeld en verstuurt ze die als geschenk naar haar relaties. Vanochtend de eerste set, volgende week de tweede. Hopelijk doet het frankeerapparaat het dan weer.