Een bel gaat. Ik kijk op van mijn laptop. De huiskamertelefoon staat zwijgend in zijn houder. Geen lichtjes die knipperen. Op een tafeltje naast de stoel ligt mijn mobieltje. Het display zwart weerspiegelend als een onpeilbaar diepe bosbeek. Elk moment kan het strakke oppervlak doorbroken worden door een plotselinge opwelling tot communicatie. Maar niet nu. Niet onlangs. Mijn blik gaat richting keuken. Heeft de magnetron gemeld dat er een maaltijd gereed is voor consumptie? Maar heb ik niet pas nog gegeten? Een verdere rondgang leert dat tv zowel radio uitstaan. Daar kan het geluid ook niet vandaan zijn gekomen. Net wanneer ik mijn internetactiviteiten wil hervatten weerklinkt dezelfde beltoon. Er staat iemand bij de voordeur, besef ik nu direct.
Met tegenzin sta ik moeizaam op. Wat me niet in dank wordt afgenomen door de poes die op mijn schoot lag te slapen. Geërgerd loopt ze voor me uit richting de hal. Als het aan haar ligt blijft de voordeur gesloten. Wanneer ik het gordijn opzij schuif zie ik buiten een jongeman van rond de zestien jaar staan. Ik open de deur. “De bezorger van de wijkkrant wenst u fijne feestdagen,” zegt hij, waarbij hij mij een klein kaartje overhandigt. In het spaarzame licht van de buitenlamp lees ik wat er op het kaartje staat. ‘De bezorger van de wijkkrant wenst u fijne feestdagen en een voorspoedig 2012’. “En natuurlijk ook nog een gezond en voorspoedig 2012 gewenst, mijnheer” voegt de bezorger van de wijkkrant mij toe tijdens het lezen. Ik knik en vertel hem dat ik wat passends zal pakken maar dat ik wel de deur moet sluiten omdat anders de kat naar buiten ontsnapt.
Binnen rommel ik net zolang in de keukenla totdat ik het gevonden heb. Deze keer neem ik iets meer dan gister. De poes is ongeduldig op het aanrecht gesprongen en loopt spinnend tussen de opgestapelde borden. Ik aai haar vluchtig over de iets te dikke rug voordat ik me weer richting voordeur begeef. Zou hij er nog staan? Buiten ziet het er verlaten uit. Dan licht het display van zijn mobieltje op. Hij staat een stukje verder op het tuinpad te sms-en. Opnieuw open ik de deur. Bijna onmiddellijk staakt hij zijn handelingen, stopt het mobieltje in zijn jaszak en komt op me afgelopen. Een verveelde glimlach op zijn gezicht. Ik overhandig hem één van de stickers die ik in mijn linkerhand heb, wens hem ook fijne feestdagen en een goed 2012. Als laatste voeg ik nog toe hem verder nooit meer te willen zien, net zoals ik hem nooit eerder heb gezien en sluit de deur. De overige ‘Nee’-stickers leg ik op het tafeltje in de hal. In de woonkamer ligt de poes in mijn stoel te slapen.
Reacties
Zo irri al die reclamebezorgers elke avond aan de deur. RT @petepel: Fijne feestdagen: http://t.co/rEs7XfEg #blogpost
Wat een harteloosheid in deze zeker voor huis-aan-huis-bladenbezorgers barre en onzekere tijden, waarin deze noeste werkers niet alleen moeten zwoegen en jakkeren voor een enkele grijpstuiver, maar ook, vooral en onontkoombaar aanhikken tegen een werkzaam bestaan van nog zeker een zestal decennia, waarin materiële voorspoed op geen enkele wijze voor de hand zal liggen, gezien de recente en structurele zorgwekkende ontwikkelingen op het mondiaal-macro-economisch vlak, waarbij ook niet vergeten mag worden dat de huis-aan-huis-periodieken onder zware druk staan wegens het almaar toenemende tablet-consumentisme dat her en der in menig vinex-wijk de grimmige kop opsteekt, al zal men op zeker en wis en waarachtig inspelen op een en ander door het ontwikkelen, crowdsourcen en in de markt zetten van een huis-aan-huis-bladenbezorgers-feestdagengratificatie-app, waardoor het ruw verstoren van een op schoot slapende kat niet meer nodig zal blijken en men via geïntegreerd electronisch mobiel bankieren een passend doch bescheiden bedrag aan de weer en wind trotserende jongere zal kunnen doen toekomen, waardoor een stukje genadeloze harteloosheid alsnog en alsdan door de verworvenheden van moderne technieken deze wereld zal verlaten.
Hé! Heb je die NEE-sticker niet gezien!
Hoe niet iedereen een feestdagengratificatie ontvangt… => Fijne feestdagen http://t.co/soC6xUhn door @petepel
Gniffel. Amen to that!
Op Schiermonnikoog zochten ze pas nog iemand, om te wonen. Was dat niet iets voor jou geweest Peter?
Ik deed vroeger altijd 2 exemplaren van dezelfde set folders in de brievenbus met NEE stickers. Lekker puh.
Tis fictie, Steven. Pure fictie…
Je had er ook voor kunnen kiezen ze niks te geven …
Ikzelf geef altijd gul. Maar deze man blijkbaar niet…
Fictie hé… Mooi verhaal!
Fiction it is 😉
moet net zo hard glimlachen om de comments als om je (natuurlijk fictief) verhaal.…
Het is natuurlijk fictief. Behalve het waargebeurde gedeelte.
hahaha,
ach ja, en als het geen fictie was geweest?
was het dan erg geweest?
je geeft de fysio, de huisarts of de postbode toch ook geen fooi?
Misschien dat die weer iets ruimhartiger beloond worden dan een ‘simpele’ krantenbezorger?
Hahahaha. Zit alweer keihard te glimlachen op de bank hier. Fictie dus. Behalve het waargebeurde gedeelte (de poes die geërgerd voor je uit liep?? Dat is volgens mij gewoon waar).
PS Het is gelukt me op je feed te abonneren door http://www.petepel.nl/blogs in mijn google reader te plakken. Als ik op de knop druk krijg ik nog steeds een wirwar van letters. Maar nu dus gelukkig niet meer verstoken van je blogs.
Ik begrijp dat je alweer begint te wennen aan het bloggen. Ik moest er erg om lachen. Zeer herkenbaar, blijkt ook uit de reacties.
Dit was er nog eentje van vorig jaar 😉