City of Life and Death
Afgelopen weekend nam ik eindelijk de tijd om de opgenomen film City of Life and Death te kijken. Ik was er na afloop redelijk kapot van. Over het onderwerp van de film, het bloedbad in Nanjing gedurende de wintermaanden van 1937 door de Japanners, was ik na mijn bezoek aan deze Chinese voormalige hoofdstad inmiddels goed op de hoogte. Het lezen van enkele boeken, vele internet-artikelen en het zien van de John Rabe dagboekverfilming hadden me mentaal voorbereid op de gruwelen die ik ongetwijfeld zou gaan zien. Toch greep het me meer naar de keel dan ik verwacht had. Of misschien anders dan ik verwacht. Maar ik kon het niet precies duiden.
Vanochtend bij de dagelijkse twitterroutine tussen opstaan en douchen zag ik als nieuwe volger @NankingMassacre in mijn lijst staan. Het zal naar aanleiding zijn geweest van mijn #nw tweet over City of Life and Death. Uit nieuwsgierigheid keek ik in de tijdlijn en zag meteen bovenaan deze ReTweet:
Just watched City of Life and Death… Think Schindlers List on the Nanking massacre without anyone getting saved… Christ
— Wu (@MauryGarner) januari 5, 2012
Meteen had ik het gevoel dat dit statement goed onder woorden bracht waar ik naar zocht na het kijken van de film. Ook hier een grote groep mensen die bij elkaar gedreven wordt in bange onzekere afwachting van wat hun boven het hoofd hangt. En ook hier redding uit een hoek waar je het niet verwacht, de Duitse John Rabe (hoofd van een Siemens vestiging) die als Nazi-partijlid in staat is een veiligheidszone op te richten.
Echter Rabe (met hulp van verscheidene andere buitenlanders die Nanjing niet verlaten) is uiteindelijk niet in staat om het onheil af te wenden. Hij wordt terugroepen naar Duitsland want men kan het zich niet veroorloven dat een Duits staatsburger openlijk partij kiest tegen de Japanners (tenslotte hadden de Duitsers een verdrag met de Japanners getekend). Nadat hij is vertrokken wordt de veiligheidszone ontmanteld en gaan de Japanners verder met het executeren van ondergedoken Chinese soldaten en het selecteren van Chinese vrouwen voor de Japanse bordelen waar deze zogenaamde ’troostmeisjes’ letterlijk doodgeneukt worden.
Dit alles wordt redelijk expliciet getoond in deze stilistisch zeer fraaie maar uiterst deprimerende zwart/wit film. Met natuurlijk de kanttekening dat lang niet alles qua gruwelen getoond kan of mag worden wat zich daar in Nanjing heeft afgespeeld. Het zou alle leeftijdskeuringen te buiten gaan en grote aantallen bezoekers wegjagen vanwege het onbevattelijke gedrag wat de Japanners daar hebben tentoongespreid. Ik citeerde in mijn vorige blog Iris Chang uit haar boek ‘The rape of Nanking’ en gebruik hier dezelfde passage. Lees ‘m aandachtig en laat ‘m op je inwerken:
The Rape of Nanking should be remembered not only for the number of people slaughtered but for the cruel manner in which many met their deaths. Chinese men were used for bayonet practice and in decapitation contests. An estimated 20.000–80.000 Chinese women were raped. Many soldiers went beyond rape to disembowel women, slice off their breasts, nail them alive to walls. Fathers were forced to rape their daughters, and sons their mothers, as other family members watched. Not only did live burials, castration, the carving of organs, and the roasting of people become routine, but more diabolical tortures were practiced, such as hanging people by their tongues on iron hooks or burying people to their waists and watching them get torn apart by German shepherds.
Dit speelde continu door mijn hoofd tijdens het kijken naar de film. Ik zag gruwelijkheden die mijn verstand te boven gingen, maar wist dat achter elk decorstuk zich iets afspeelde, dat wanneer het getoond zou worden, ik mijn verstand zou verliezen.
Think Schindlers List on the Nanking massacre without anyone getting saved
~ ~ ~
Ik scrolde nog wat verder door in de tijdlijn van @NankingMassacre en zag daar ook nog de aankondiging van een onlangs uitgebrachte film over een gebeurtenis die zich ook in die zwarte maanden in Nanjing heeft afgespeeld, The Flowers of War:
Het verhaal over deze episode had ik al eerder gelezen maar op de een of andere manier ziet deze verfilming met Christian Bale er toch net iets te gelikt uit om recht te doen aan wat het gros van de inwoners van Nanjing heeft moeten doorstaan. Maar dat kan veranderen wanneer ik de kans zie om deze film te bekijken.