het ach­ter­uit

Deze avond stond er een file op een plek waar ik er nor­maal gespro­ken nooit een ver­wacht. Gewoon (eigen­lijk dus onge­woon) mid­den op de Gin­kel­se Hei. Nu is dat niet pre­cies waar, want om eer­lijk te zeg­gen stond die file er niet van­avond, maar op een ander tijd­stip. Ik bedoel dus, op een ande­re dag. Maar ik schrijf het blog van­daag pas (al), van­daar dat ik het logi­scher (actu­e­ler) vind om de file dan ook maar op deze dag te laten plaats vin­den. Anders denkt men dat ik blogs in ‘het voor­uit’ schrijf. Zodat ik er toch elke (iede­re) dag een­tje kan plaat­sen. Dat is dus niet zo.

Ik zal het ster­ker ver­tel­len. Die hele file moet nog plaats­vin­den! Ergens in de toe­komst zal het een keer­tje gebeu­ren dat er op die plek een file staat. En dat ik er in terecht­kom. Met pie­pen­de rem­men zal ik net ach­ter de laat­ste (dan een­na­laatste) auto tot stil­stand komen, me onder­tus­sen afvra­gend waar­om in hemels­naam er hier auto’s gepar­keerd staan.

Dat is name­lijk vreemd.

Mis­schien moet ik het kort toe­lich­ten voor de men­sen die de bewus­te plek op de Gin­kel­se Hei niet ken­nen, maar dat gaat hoogst­waar­schijn­lijk ten kos­te van de strak­ke plot­ge­rich­te stijl van dit blog. En voor die­ge­nen die wel bekend zijn met de rij­om­stan­dig­he­den aldaar heeft het wei­nig toe­ge­voeg­de waar­de om hier lang bij stil te staan. Omdat dat daar dan ook wei­nig tot nooit gebeurt. Stilstaan.

Maar ik sta dus zoals gezegd in die file en zie voor me aan de lan­ge rij auto’s dat het nog wel een tijd­je zal gaan duren. Totaal geen bewe­ging zover ik kan zien. De oor­zaak is me ook niet dui­de­lijk. Mocht er al een begin aan de file zit­ten dan is die aan het oog ont­trok­ken van­we­ge een bocht in de weg net nadat de bos­rand bereikt is. Ik besluit een cd op te zet­ten.  De rust­ge­ven­de muziek die al snel lang­zaam uit de boxen komt zwe­ven brengt me met­een in een uiterst relax­te sfeer. Bui­ten dar­te­len de schaap­jes door de hei en waakt de her­der over de kudde.

In de ach­ter­ruit­kijk­spie­gel zie ik hoe ach­ter mij (inmid­dels ben ik dus de een­na­laatste auto in de file) een nog rede­lijk jon­ge vrouw druk in gesprek is in een ver­der lege auto. Haar han­den wap­pe­ren door de lucht en soms strijkt ze door haar haar. Voor­al dat laat­ste gebaar is mooi om te zien. Toch gaat het na een aan­tal keer ver­ve­len. Ik ver­leg mijn blik naar de omge­ving ach­ter haar auto. Daar heb ik vol zicht op een ver­der com­pleet ver­la­ten auto­baan. In geen hei of wegen zijn er nog auto’s te beken­nen. De file ein­digt bij ons en even voel ik een soort van ver­bon­den­heid met de nog steeds rede­lijk jon­ge vrouw.

Onder­ge­dom­peld in de muziek over­weeg ik of het gepast is om de auto te ver­la­ten en con­tact te zoe­ken met de vrouw. Maar ze ratelt en ratelt maar door tegen nie­mand in het bij­zon­der dus ik laat het bij een sim­pe­le hoofd­knik die niet beant­woord wordt. Geluk­kig lost de file in wat je gege­ven de belab­ber­de ver­keers­om­stan­dig­he­den toch nog een rap tem­po kunt noe­men op en zet­ten we bei­de onze weg voort. Zon­der de ver­bon­den­heid van de file blijkt ze een irri­tan­te bum­per­kleef­ster die ik het liefst een hak zou zet­ten door vol op de rem te gaan staan maar dat laat ik ach­ter­we­ge. Nu de file ver­dwe­nen is wil ik slechts één ding. Naar huis.

~ ~ ~

Voi­la! Een blog in ‘het ach­ter­uit’ geschre­ven! Ooit komt die hier­bo­ven beschre­ven dag en kan ik ’s avonds ver­wij­zen naar dit blog. Een sim­pel lin­kje vol­staat dan. Wat goed uit­komt, want na zo’n tijd in de file gestaan te heb­ben is de ani­mo om nog een blog te schrij­ven niet al te groot meer. Dat zul­len de mees­ten wel herkennen.