Making the Difference — 11
Er zijn van die weken waarvan je je afvraagt waar ze gebleven zijn en wat je ermee gedaan hebt wanneer je je realiseert dat ze alweer voorbij zijn.
Deze zondag blik ik terug op zo’n week. Het begon nog rustig met een normale doordeweekse maandag. Niets bijzonders. Een gewone maar volle werkdag. ’s Avonds de ruimte om de dingen te doen die ik wilde doen volgens de grove weekplanning die ik al een tijdje probeer te volgen. Daarna de dinsdag.
Die zag er al een stuk drukker uit. We zitten in de laatste week van voorbereiding voor de eerste serieuze test van ons software implementatie project, die volgende week maandag begint. Zoals dat hoort lopen een aantal zaken goed, en worden we geplaagd door de voorspelbare onvoorspelbare tegenslagen. Maar tegelijkertijd zijn we bezig met de voorbereidingen voor een ingelaste drie-daagse bijeenkomst in Wessling (in de buurt van München). Dat komt erg slecht uit voor wat betreft onze projectplanning, maar is tevens heel erg van belang voor ons project, omdat de bijeenkomst bedoeld is om enkele grote Europese projecten binnen ons bedrijf en hun geprojecteerde tijdlijn onder de loep te nemen. Het zou zo maar kunnen dat één van de projecten (dus mogelijk ook het onze) verschoven gaat worden om op die manier aan risicospreiding te doen.
De dinsdagavond ben ik laat en alleen thuis. Mijn vrouw zit in een hotel in het zuiden van het land. Ik wil op tijd naar bed omdat ik de volgende ochtend vroeg naar het vliegveld in Düsseldorf moet. Allereerst bel ik nog even met mijn ouders om te checken of de datum van de ziekenhuisopname van mijn vader al bekend is. Dat blijkt niet het geval. Ik kan met een gerust hart naar Duitsland. Indien mijn vader op woensdag een oproep zou krijgen, dan zou hij toch pas op z’n vroegst maandag naar het ziekenhuis hoeven. Dat is tenminste de afspraak. En dan ben ik allang weer terug.
So far so good, tot ik toch nog een telefoontje krijg uit onverwachte hoek waar ik niet anders mee kan dan een beetje mentale steun op afstand geven zonder verder van hulp op de volgende dagen te kunnen zijn. Dat voelt niet fijn, maar het is op dit moment niet anders. Toch ga ik met een gevoel van frustratie naar bed. Soms wil je meer van dienst kunnen zijn, meer de rol op je nemen die de ander nodig heeft, en voelt het als een slap excuus wanneer dit in verband met je werk niet mogelijk is.
De volgende dagen vliegen voorbij. Het reizen gaat voorspoedig. Zonder vertraging zit ik woensdagmiddag aan de lunch in Wessling. Daarna gaat het los. In een duizelingwekkende vaart schiet de vergadering alle kanten op. In een email die ik dit weekend voorbij zag komen, omschreef een der aanwezigen het als volgt:
Like any good soap opera it contained all elements. Every imaginable emotion was displayed. Three days of an advanced class in politics.
Ik had het niet beter kunnen omschrijven en het verklaart denk ik waarom ik zaterdagochtend geradbraakt kwam te ontwaken. Voor mijn gevoel heb ik al mijn vaardigheden op het gebied van relatiemanagement moeten inzetten om niet ten onder te gaan in de mix van culturele verschillen, haantjesgedrag, politiek, en verborgen agenda’s. Met het resultaat mogen we vooralsnog tevreden zijn. De organisatiestructuur binnen het projectbureau is herzien, er is een groot project verschoven (niet het onze, maar wel eentje die in ons ‘vaarwater’ zat) en we gaan wat vaker dit soort bijeenkomsten houden om de onderlinge afstemming wat beter te borgen.
Voor je het weet is het ineens zondagavond. In de tussentijd heb je een kleine herkansing gehad om toch wat tot steun te zijn als compensatie voor het ‘verzaken’ op de dinsdagavond. Is het tripje naar de opticien om de nieuwe bril op te halen die je gaat helpen een aantal zaken wat helderder te zien, vergeefs geweest. Heb je gehoord dat je vader a.s. maandag opgenomen wordt om zijn operatie op dinsdag te ondergaan. Ben je enkele honderden emails doorgelopen om weer op de hoogte zijn van de laatste ontwikkelingen met betrekking tot de testweek die voor de deur staat. Staat de klok nog maar enkele uren af van het moment dat een groep van tien buitenlandse collega’s in volle afwachting van wat komen gaat je kantoor zullen bevolken.
En ik vraag me af waar de de voorbije dagen gebleven zijn. Wat ik gedaan heb.
Maar één ding weet ik zeker. Ik kies er voor om de komende dagen een aantal speciale personen wat extra aandacht te geven welke ze de afgelopen tijd hebben moeten missen. Dat ga ik doen.
~ ~ ~
Naar aanleiding van de tweedaagse workshop ‘Making the Difference’, waarbij we afsloten met een 100 dagen actieplan om te zien in hoeverre we in staat zijn veranderingen door te voeren, geef ik hier wekelijks rekenschap af van mijn vorderingen.
Hier nog eens de 10 principes die ik eerder heb toegelicht. Het is een set van verschillende leidraden die los van elkaar, maar zeker in samenhang met elkaar een krachtig middel kunnen zijn om richting te geven aan je leven:
- I am responsible / I choose
- I clarify my values / My foundation
- I have a vision / The principle of leadership
- I live my mission / The principle of execution
- I strive for life balance / Putting more living in our life
- I give and take / The fairness-principle in negotiation, selling and in life
- I focus on empathy / Understanding is the key
- I believe in involvement and diversity / A small committed group of people can change the world
- I make relationship deposits / It’s the small things
- I re-energize weekly / You can’t manage time, but you can manage your energy
[copyright: Mark McGregor — Being on a mission]
Het 100 dagen actieplan dat ik voor mezelf heb opgesteld, ziet er vervolgens als volgt uit:
- Begin met een weekplanning
- Drink meer water – Meer balans in voeding
- Vaker sporten – Dagelijkse workout
- Leg visie en missie vast
- Presenteer jezelf als leider
- Maak een betere tijdsverdeling binnen je rollen