Zaterdag, 28 januari 2012

Rein gewe­ten

“This is an emer­g­en­cy, we will short­ly be making an emer­g­en­cy lan­ding on water.”

Een har­de por in mijn zij doet me ont­wa­ken. Wezen­loos staar ik de man naast me aan. Hij schreeuwt iets, maar ik kan hem niet ver­staan. Rond­om me heen is er vol­op paniek uit­ge­bro­ken. Ter­gend lang­zaam ver­dwijnt de slaap­roes uit mijn lijf. Ik zit in een vlieg­tuig. Zoveel is me nu wel dui­de­lijk gewor­den. En we stor­ten neer. Dat maak ik op uit het bericht dat via de luid­spre­kers weerklinkt.

Gela­ten laat ik dit alles op me inwer­ken. Het heeft in mijn ogen wel iets sym­bo­lisch. Nog maar enke­le uren eer­der was mijn wereld toch al inge­stort. Dus dit kan er nog wel bij.

De week was gek genoeg voor­tref­fe­lijk begon­nen. Met­een al de eer­ste dag had­den we het con­tract bin­nen voor een nieu­we opdracht bij onze groot­ste klant. We wis­ten dat we een goe­de kans maak­ten. Maar dat het zo vlot­jes zou ver­lo­pen had nie­mand dur­ven hopen. De rest van de dagen waren we vol­op bezig om de ver­de­re details in orde te maken en een com­pleet pro­ject­plan voor de komen­de maan­den uit te wer­ken. We maak­ten lan­ge dagen. Op de vrij­dag­avond slo­ten we de week af met een fees­te­lij­ke bor­rel in de hotel­bar. ’s Och­tends zou­den de mees­ten van mijn collega’s het vlieg­tuig naar huis pakken.

Zelf bleef ik tot de zon­dag­avond. Ieder­een dacht dat het voor mijn gebrui­ke­lij­ke tocht­je in de ber­gen was. Zo was het wel ooit begon­nen. En zo had ik haar ook ont­moet. Tij­dens een ‘hike’ in de Roc­ky Moun­tains. Het klik­te met­een. We raak­ten aan de praat en nog die­zelf­de nacht deel­de ik mijn tent met haar. Voort­aan was het een vas­te rou­ti­ne om haar te bezoe­ken elke keer wan­neer ik voor zaken naar de VS ging.

Dit week­end was spe­ci­aal. We vier­den dat onze rela­tie twee jaar gele­den begon­nen was.

Op de zater­dag­och­tend kocht ik een exclu­sief cadeau voor haar. De bin­nen­land­se vlucht bracht me in min­der dan twee uur­tjes op de plaats van bestem­ming. In de aan­komst­hal zag ik haar al staan zwaai­en. Ze straal­de. Waar kwam toen die onrust van­daan die ik met­een voel­de in het diep­st van mijn maag? Op weg naar haar huis ratel­de ze aan één stuk door. Ik kon er geen woord tus­sen krij­gen. Ver­moeid na een week hard wer­ken lag ik onder­uit op de passagiersstoel.

Het kwam toch nog als een ver­ras­sing. Ik had het moe­ten zien aan­ko­men. Mis­schien was het de ver­moeid­heid. Door de ver­moeid­heid rea­geer­de ik ook veel te bot. Veel te hard. Een­maal gezegd kon ik het niet meer terug­draai­en. Nog dezelf­de zater­dag ver­liet ik haar huis. Met de taxi. Haar ach­ter­la­tend met nieuw ont­kie­mend leven in haar licht bol­len­de buik. Mijn leven. Glas­hard door mij afgewezen.

Ik voel­de me ellen­dig. Terug in het hotel dronk ik net zolang uit de mini­bar tot­dat ik in een alles­ver­ge­ten­de slaap viel. Tegen het och­tend­glo­ren werd ik wak­ker in mijn eigen kots. De hele tijd tij­dens het oprui­men van de troep ver­meed ik het mij­zelf te zien in de vele spie­gels op mijn hotel­ka­mer. Berouw­vol liet ik ’s mid­dags de nog steeds stin­ken­de kamer ach­ter op weg naar het vlieg­veld. Het was een vlucht en het voel­de als een vlucht.

Nu stor­ten we neer. Is het mijn straf? Moet ik boeten?

Tegen alle regels in haal ik mijn mobiel­tje uit mijn bin­nen­zak. De cha­os om me heen is com­pleet. Nadat ik mijn toe­gangs­co­de heb inge­tikt zie ik dat er ver­bin­ding is. We zijn blijk­baar al een heel stuk naar bene­den gegaan. Hoe­veel tijd heb ik nog? Wie ga ik bel­len? Wie ga ik het eerst bel­len? Kan ik de con­fron­ta­tie wel aan?

Ik besluit niet te bel­len. In plaats daar­van tik ik een sms. Een biecht. Voor een rein gewe­ten. Snel kies ik de woor­den en druk op Send. Nu is ze op de hoog­te. Ver­ge­ving ver­wacht ik niet. Wat dan wel is me ook niet dui­de­lijk. Het maakt ook alle­maal niet meer uit. Mijn laat­ste uur heeft geslagen.

Hui­lend laat ik het mobiel­tje uit mijn hand val­len en krimp ineen tot een foe­tus­hou­ding. Opnieuw krijg ik een por in mijn zij. Mijn buur­man. Hij wijst op de scher­men. Een ste­war­des komt voorbijgelopen.

Loos alarm.

Fuc­king loos alarm!

Voor de zoveel­ste keer stort mijn wereld in. Ieder­een is vei­lig, maar mijn vlieg­tuig duikt als­nog de diep­te in. Het nood­lot tege­moet. Panisch zoek ik naar mijn mobiel­tje. Ik moet die sms zien te ach­ter­ha­len. Pro­be­ren te deleten.

Voor­dat mijn vrouw ‘m te lezen krijgt.

~ ~ ~

Op 18 janu­a­ri j.l. klonk bij een vlucht van Bri­tish Air­ways het hier­bo­ven ver­mel­de bericht. Na 30 secon­den bleek dat het een ver­gis­sing was. Een ver­keer­de tape was opge­start. Toen ik van dit voor­val hoor­de moest ik met­een den­ken aan wat je zou doen in die laat­ste minuten. 

Ik denk dat het ver­haal wat ik uit­ein­de­lijk uit­ge­werkt heb voor­al geïn­spi­reerd is door een boek van Michael Tol­kin wat ik jaren gele­den eens heb gele­zen. De titel is Among the dead, en gaat over een man die een trip­je naar Mexi­co voor zijn hele gezin heeft geor­ga­ni­seerd. Tij­dens dat ver­blijf wil hij aan zijn vrouw opbiech­ten dat hij een affai­re heeft gehad, maar dat hij die heeft beëin­digd en met haar ver­der wil. Door omstan­dig­he­den mist hij ech­ter het vlieg­tuig. Hij belt zijn vrouw die al op het vlieg­veld is om te zeg­gen dat zij kun­nen ver­trek­ken zon­der hem, en dat hij een vlucht later pakt. Zij ver­telt hem dat ze een brief in zijn kof­fer heeft gevon­den waar­in hij alles opbiecht. Ze besluit ech­ter toch te gaan. Wan­neer de man op het vlieg­veld aan­komt wordt hem al snel dui­de­lijk dat het vlieg­tuig bij het opstij­gen is neer­ge­stort. Alle inzit­ten­den zijn om het leven gekomen.