Zondag, 29 januari 2012

Making the Dif­fe­ren­ce — 12

De fysi­o­ses­sie van afge­lo­pen vrij­dag wees het uit. De laat­ste twee weken had ik nood­ge­dwon­gen teveel zit­tend door­ge­bracht. En dat is op dit moment funest voor mijn nek, schou­ders en rech­ter­arm. Toch was de ’terug­val’ min­der ern­stig van aard dan we voor­af had­den inge­schat toen ik de fysio­man op de hoog­te stel­de van mijn pro­gram­ma. Met behulp van de back­stret­cher, de dage­lijk­se oefe­nin­gen en aan­dacht voor mijn hou­ding heb ik de scha­de beperkt weten te houden.

Het sterkt mij alleen maar in de over­tui­ging dat met de juis­te aan­be­ve­lin­gen er een hoop moge­lijk is. Dat ver­an­de­ring, op welk vlak dan ook, gere­a­li­seerd kan wor­den. Dat je in ieder geval meer bereikt door actief aan iets te wer­ken dan door lijd­zaam af te wach­ten tot­dat een situ­a­tie zich posi­tief wij­zigt. Mis­schien haal je er niet dat­ge­ne uit wat je in je stout­ste dro­men voor ogen had, maar je bent wel een eind op weg. Het kan zo maar zijn dat je gaan­de­weg al heel erg tevre­den bent door wat je tot zover hebt bereikt.

Het sluit aan bij twee van de tien prin­ci­pes uit de work­shop vorig jaar waar­uit deze weke­lijk­se blogs­erie ‘Making the Dif­fe­ren­ce’ is geboren:

‘I am res­pon­si­ble / I choo­se’
en
’I live my mis­si­on / The prin­ci­ple of execution’

Je bent zelf ver­ant­woor­de­lijk voor het leven dat je wilt lei­den en het uit­ein­de­lij­ke doel. Nie­mand anders dient dat voor jou te bepa­len.
Heb je een­maal voor ogen wat je wilt berei­ken, dan moet je er ver­vol­gens naar gaan leven. Je leven zoda­nig inrich­ten dat je de din­gen doet die bij­dra­gen tot het rea­li­se­ren van je uit­ein­de­lij­ke doel. En ande­re din­gen laten. Kort­om, keu­zes maken.

Na de work­shop moesten we een 100-dagen actie­plan opstel­len met zaken waar we aller­eerst aan wil­den gaan wer­ken. Mijn actie­plan heb ik al vaker hier de revue laten pas­se­ren en staat onder­aan dit blog ver­meld. Ik was nieuws­gie­rig of ik er daad­wer­ke­lijk hon­derd dagen aan zou gaan wer­ken. En zo ja, wat dan het effect zou zijn. En zo nee, wat me dan ervan weer­hou­den had.

Afge­lo­pen week kre­gen we een uit­no­di­ging voor een terug­kom­dag op 13 febru­a­ri. De bedoe­ling is dat we dan een upda­te geven over onze vor­de­rin­gen. Tevens zal ons dan een per­soon­lij­ke coach wor­den toe­ge­we­zen om ook na de eer­ste hon­derd dagen ver­der te wer­ken aan wat we heb­ben geleerd. Dat ver­oor­zaak­te een hoop onrust onder mijn collega’s die aan de work­shop had­den deel­ge­no­men. Het zou mij ver­ba­zen wan­neer meer dan vijf per­so­nen van de onge­veer der­tig deel­ne­mers daad­wer­ke­lijk aan hun actie­plan heb­ben gewerkt. En dat is jammer.

De voor­bije twee weken heb ik zelf veel hulp gehad aan enke­le zaken die ik van­uit mijn actie­plan heb opgepakt.

Mijn week­plan­ning (tot nu toe niet meer dan een wei­nig gede­tail­leer­de opsom­ming van belang­rij­ke din­gen die ik de komen­de week/weken gedaan wil heb­ben) geeft me rich­ting. Het helpt me hoofd- en bij­za­ken te schei­den, waar­door het mak­ke­lij­ker wordt om met de juis­te instel­ling tijd te beste­den aan de acti­vi­tei­ten waar ik voor­af over heb nage­dacht. Het geeft me later vol­doe­ning wan­neer ik op de week terug­blik dat ik het gedaan heb.

Het vol­op drin­ken van water is inder­daad in vele opzich­ten ver­fris­send geble­ken. Ik had niet gedacht dat het de voor­spel­de effec­ten van min­der con­cen­tra­tie­ver­lies en meer alert­heid door de dag zou heb­ben. Maar het tegen­deel is waar. Je gaat er alleen wel 10x zoveel van plas­sen. Dus hou daar reke­ning mee.

Nog steeds blijft het spor­ten beperkt tot de dage­lijk­se oefe­nin­gen gead­vi­seerd door de fysio­man. Plus de martel­ses­sie op de back­stret­cher. Dat gaat me steeds mak­ke­lij­ker af omdat het lang­zaam­aan inge­bed wordt in mijn dage­lijk­se rou­ti­ne. In druk­ke weken is deze ‘spor­tie­ve’ tijds­be­ste­ding een rust­punt geble­ken waar­in ik vol­op kon ontspannen.

Door­dat ik dui­de­lijk voor ogen heb wat voor soort ‘lei­der’ ik op mijn werk wil zijn, heeft het me gehol­pen om op de juis­te momen­ten mijn zeg­je te doen. Ik hoef me niet met alles te bemoei­en, of juist van alles afzij­dig te hou­den. Ik weet waar mijn ver­ant­woor­de­lijk­he­den lig­gen en zorg dat ik daar gezien wordt als iemand die weet waar hij mee bezig is en waar hij naar toe wil. Op ande­re vlak­ken doe ik mee met de rest. Soms stap ik naar voren wan­neer lei­der­schap nodig is om het inge­zet­te pro­ces te bege­lei­den wan­neer het hier­op dreigt vast te lopen. En ik voel me hier uiter­ma­te goed bij.

Al doen­de krijg ik steeds meer inzicht in wat ik wil berei­ken en wie ik wil zijn. Nog steeds heb ik niet het gevoel dat het me vol­ko­men hel­der is, maar het staat al veel ver­der af dan het gewoon wat mee­dei­nen op bewe­gin­gen door ande­ren in gang gezet. Ikzelf neem nu meer het ini­ti­a­tief dan dat ik dat in het ver­le­den deed. Of mis­schien deed ik dat al wel, maar nu meer met een omlijnd plan voor ogen.

Het gaat mis­schien niet hele­maal in het tem­po dat hoort bij zo’n 100-dagen actie­plan, maar het is wel het tem­po dat bij mij hoort. Ik ben iemand van lang­zaam opstar­ten en dan een tijd­je zoe­ken naar het het juis­te rit­me. Een­maal gevon­den ver­vol­gens lek­ker gestaag doorgaan.

Als laat­ste wil ik nog kwijt dat ook het dage­lijks blog­gen mij ont­zet­tend tot nut is. Ook hier weer dat rust­punt. Moment van reflec­tie. Plus het door de hele dag bewus­ter zijn. Absor­be­ren van wat er om je heen gebeurd. Details zien. Scherp zijn. Het voelt aan als cement. Bin­dend ele­ment. Dat wat je mee­krijgt een plaats geven. Je weet dat je ’s avonds de kans krijgt om nog eens over iets na te den­ken, dus is een klei­ne aan­te­ke­ning over­dag vol­doen­de om er later nog eens van te kun­nen genie­ten. Of er de vol­le­di­ge bete­ke­nis van te kun­nen vatten.

Ik ben bang dat ik niet meer zon­der kan. En wan­neer je dan ook nog zo’n leuk cadeau­tje van Karin Win­ters krijgt, kan heel het week­end niet meer stuk.

~ ~ ~

Naar aan­lei­ding van de twee­daag­se work­shop ‘Making the Dif­fe­ren­ce’, waar­bij we afslo­ten met een 100 dagen actie­plan om te zien in hoe­ver­re we in staat zijn ver­an­de­rin­gen door te voe­ren, geef ik hier weke­lijks reken­schap af van mijn vorderingen. 

Hier nog eens de 10 prin­ci­pes die ik eer­der heb toe­ge­licht. Het is een set van ver­schil­len­de lei­dra­den die los van elkaar, maar zeker in samen­hang met elkaar een krach­tig mid­del kun­nen zijn om rich­ting te geven aan je leven:

1. I am res­pon­si­ble / I choose
2. I cla­ri­fy my valu­es / My foundation
3. I have a visi­on / The prin­ci­ple of leadership
4. I live my mis­si­on / The prin­ci­ple of execution
5. I stri­ve for life balan­ce / Put­ting more living in our life
6. I give and take / The fair­ness-prin­ci­ple in nego­ti­a­ti­on, sel­ling and in life
7. I focus on empa­thy / Under­stan­ding is the key
8. I belie­ve in invol­ve­ment and diver­si­ty / A small com­mit­ted group of peo­p­le can chan­ge the world
9. I make rela­ti­ons­hip depo­sits / It’s the small things
10. I re-ener­gi­ze wee­kly / You can’t mana­ge time, but you can mana­ge your ener­gy
    [copy­right: Mark McG­re­gor — Being on a mission]

Het 100 dagen actie­plan dat ik voor mezelf heb opge­steld, ziet er ver­vol­gens als volgt uit:

• Begin met een weekplanning
• Drink meer water – Meer balans in voeding
• Vaker spor­ten – Dage­lijk­se workout
• Leg visie en mis­sie vast
• Pre­sen­teer jezelf als leider
• Maak een bete­re tijds­ver­de­ling bin­nen je rollen