All we can do is watch that movie through to the end and learn some­thing from it, but what we learn will be no help in facing the next dis­ap­poin­ting movie that comes wit­hout warning…

OK, toe­ge­ge­ven. Mis­schien iets te zwaar aan­ge­zet, maar om nou te zeg­gen dat ik de film ‘Nor­we­gi­an Wood’ echt goed vond. Nee. Een hele­boel wel. Zoals. De jaren ’60 muziek. De dito kle­dij. Lang­du­ri­ge clo­se-ups van de hoofd­per­so­nen. Afge­wis­seld door over­wel­di­gen­de natuur­beel­den. Dat alles prach­tig belicht.
Hoe zeg­gen ze dat? Een cine­ma­to­gra­fisch hoog­stand­je. Maar voor mijn gevoel zon­der bezie­ling. Het bleef aan de oppervlakte.

Ter­wijl onder de opper­vlak­te juist zoveel gaan­de is. De com­plexe rela­ties waar­in hoofd­per­soon Wat­a­na­be gaan­de­weg ver­stren­geld is geraakt drei­gen hem te ver­ma­len. Scheids­lij­nen tus­sen loy­a­li­teit, vriend­schap en ver­liefd­heid lopen door elkaar of ver­va­gen. Zon­der goed ont­wik­keld inner­lijk kom­pas kost het bin­nen­vet­ter Wat­a­na­be een behoor­lijk lan­ge tijd om de juis­te keu­zes te kun­nen maken (al dan niet afge­dwon­gen door de omstandigheden).

Som­mi­ge ver­ha­len komen alleen goed tot hun recht in boek­vorm. Voor mij is Nor­we­gi­an Wood zo’n ver­haal. Het ‘groei­tem­po’ van Wat­a­na­be is beter te vol­gen door­dat er in het boek meer tijd voor wordt uit­ge­trok­ken. In de film is het toch meer van ‘gro­te stap­pen, snel thuis’. Ondanks de vele ver­stil­de beel­den die de sug­ges­tie (in mijn ogen) van ver­tra­ging moe­ten oproe­pen. Ik heb niet zozeer pro­ble­men met het feit dat som­mi­ge ver­haal­lij­nen niet terug­ko­men in de film, maar wel met deze snel­le afwik­ke­ling. Hier­door gaat er een ele­ment van dra­ma­tiek ver­lo­ren. Je kunt als kij­ker niet aan­ha­ken bij de ‘Wer­de­gang’ van Wat­a­na­be, ter­wijl je dat in het boek veel beter kunt. Daar wer­ken bij­voor­beeld de pas­sa­ges die uit­wij­den over zijn geï­so­leer­de ver­blijf op de cam­pus gedu­ren­de de vakan­tie­pe­ri­o­de erg goed om een beeld te krij­gen van zijn in zich­zelf terug­ge­trok­ken leven.

Ver­der komt de diep­te van zijn lief­de voor zowel Nao­ko als Mido­ri lang niet goed genoeg over. Daar­door komt ook de hevig­heid van zijn ver­driet bij het ver­lies van Nao­ko wat pathe­tisch over. Daar waar het in het boek vol­le­dig logisch is dat Wat­a­na­be er in zijn een­tje op uit trekt om dat ver­lies te ver­wer­ken, valt dat in de film wat mij betreft uit de toon. En dan heb ik het boek gele­zen. Ik vraag me af wat de arge­lo­ze kij­ker (zon­der voor­ken­nis) op som­mi­ge momen­ten gedacht moet hebben.

Nee, geen aan­ra­der als het aan mij ligt. Wat niet geldt voor het boek. Daar bla­der ik nog regel­ma­tig in om som­mi­ge hoofd­stuk­ken te her­le­zen. Vaak kom ik dan uit bij een al in een eer­der blog aan­ge­haald citaat:

“No truth can cure the sad­ness we feel from los­ing a loved one. No truth, no sin­ce­ri­ty, no strength, no kind­ness, can cure that sor­row. All we can do is see that sad­ness through to the end and learn some­thing from it, but what we learn will be no help in facing the next sad­ness that comes wit­hout warning.” p.360–361

Voor de film pleit dan weer wel dat deze regels inte­graal terugkwamen.

~ ~ ~

De aan­dach­ti­ge lezer zal opge­val­len zijn dat de begin­re­gels van dit blog een vrije invul­ling zijn van het citaat op pagi­na 360. Dat Mura­kami het mij moge vergeven.

Toen ik het boek deze avond na het bekij­ken van de film nog eens er bij pak­te om wat te chec­ken, viel er een brief­je uit met o.a. vol­gend gedicht(?):

Eer­ste lief­de te vroeg ont­moet
Ware lief­de te laat ontdekt

Time Lies, Love Lost
Love Lies, Time Lost

Het hand­schrift is het mij­ne, maar ik kan me met geen moge­lijk­heid her­in­ne­ren wat de reden is dat ik dit heb opgeschreven.