Onvermogen
Nu ik mezelf heb overgegeven aan het #iederedagbloggen merk ik dat zich in veel gevallen gedurende de dag al een idee vormt over het blog dat ik ’s avonds wil gaan schrijven. In de auto op weg naar huis, of later onder de douche dienen zich zinnen aan die ik van plan ben te gebruiken. Soms heb ik het hele blog dan compleet in mjin hoofd. Alleen nog een geschikt moment vinden om het uit te typen. Daarna doorlezen om eventuele tikfouten er uit te halen.
En de bevreemding slaat toe. Wat ik lees is niet wat ik geschreven heb. Althans, niet wat ik van plan was te schrijven. Er zat een geheel ander blog in mijn hoofd dan wat ik hier nu op het scherm zie staan. [Ook nu dus.]
Het is gelijk de ervaring die ik in het zakelijk leven heb tijdens belangrijke besprekingen. Ik luister naar de discussie, wacht het geschikte moment af om mijn zegje te doen, oefen alvast een klein beetje in gedachten op de goede volgorde van de juiste woorden, begin te praten wanneer dat van mij verwacht wordt en hoor mijzelf dingen zeggen die ik ECHT NIET van plan was te zeggen. Na de vergadering. Terug op mijn kantoor. Dan komen de zinnen en woorden terug die ik had willen zeggen. Of niet. Dan ben ik ze onderweg kwijtgeraakt en kan ik me slechts verbazen of verwonderen (afhankelijk van hoe tevreden ik ben over het resultaat) over wat ik gezegd heb. Waar het vandaan kwam. Want ik had toch echt iets anders willen zeggen. [Zoals nu dus.]
Zo zit ik dan ’s avonds mijn blog te lezen. Ik was toch ECHT NIET van plan om te schrijven wat ik lees.
Soms is het een heel mooi blog. Mooier dan ik had willen schrijven. [Mooier dan ik had kunnen schrijven.] Maar ook vaak lees ik een blog wat lang niet zo mooi is als in mijn gedachten.
[Ik weet niet wat erger is…]
Wie of wat is er verantwoordelijk voor dat de woorden in mijn hoofd niet in mijn blog belanden? Dat er iets anders komt te staan? [Dit had ik niet willen schrijven.]
Neem dit blog. Ik zit het nog even door te lezen voordat ik het de blogwereld in stuur. Het zou moeten gaan over de liefde. En specifiek over mijn onvermogen om op kritieke momenten, wanneer mijn relatie onder druk staat, wanneer er eens goed met elkaar gesproken moet gaan worden, de juiste dingen te zeggen. Want laten we er geen doekjes over winden, ook in mijn liefdesrelatie is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Op gezette tijden is er crisis. Dan gaan we aan de tafel zitten en moet alles ter tafel komen. Natuurlijk weet ik dan precies wat ik wil zeggen. Eindelijk kan ik mijn hart luchten. Maar wat komt er uit? U raadt het al. Iets compleet anders. [Ook hier had ik iets compleet anders willen zeggen.]
Het lijkt of mijn stem overstemd wordt door mijn stemming.
[Dit is een impliciete verwijzing naar de discussie die we afgelopen maandag op #blogpraat hadden. Het ging over het verschil tussen stem en stemming. Zelf dacht ik een mooie duit in het zakje te doen met mijn tweet:
@stevengort Je stem gebruik je om je stemming weer te geven? Het is ook maar een poging tot duiding…#blogpraat
— Peter Pellenaars (@petepel) januari 30, 2012
Later deze week hoorde ik iemand op de radio het verschil uitleggen tussen weer en klimaat. Een gematigd zeeklimaat is zacht. De zomers zijn warm, de winters mild. Maar dat wil niet zeggen dat er niet een vrieskoude dag kan voorkomen in de winter. Deze week is het bijvoorbeeld bitter koud, echter de voorgaande maanden waren lenteachtig. Dat laatste vergeet iedereen meteen. Weer en klimaat verhouden zich hetzelfde als stemming en stem. Het is de stemming van de dag, of van het moment, die je stem kleurt. Je stem is de herkenbare onderliggende basis.]
Dus hoor ik mezelf niet de dingen zeggen die ik wil zeggen. En ga ik, omdat de kwestie onder handen zo ontzettend belangrijk is, nog tijdens het gesprek proberen de schade te beperken. Niet door te zeggen wat ik wilde zeggen, want dat lukt schijnbaar niet, maar door uit te leggen waarom ik niet zeg wat ik wil zeggen. Kansloze actie. Voorbeelden als over het verschil tussen weer en klimaat maken het van kwaad tot erger.
Daarover had ik dus willen bloggen. Niet op de manier zoals hierboven, want dat is de niet gelukte manier, maar zoals het in mijn hoofd zat. [En daar nog steeds zit.]
Snappen jullie mijn onvermogen? [Indien ja, dan ga ik nu ernstig twijfelen aan de interne logica van dit blog.]
~ ~ ~
Ik had een mooi blog in gedachten over de hevige sneeuwval van vandaag, maar het is iets anders geworden…
[Ook hier had ik iets anders willen zeggen.]
18 reacties
Ik wou dat ik zo samenhangend over het onsamenhangende van gedachten en wat daar van uiteindelijk op papier — nee, scherm — komt…
Haha, ik moet de samenhang nog zien te vinden 😉
Puzzel. Stemt tot nadenken => RT @petepel: Het is me weer niet gelukt… => Onvermogen: http://t.co/rkS9uxmK #iederedagbloggen #blogpraat
ja, ik snap je onvermogen.
ik kan ook moeilijker real-time communiceren. Ik doe meer aan batch verwerking.
Met dat verschil: ik weet pas achteraf wat ik had willen zeggen, niet van te voren. en net als jij : al helemaal niet tijdens.
Daarom vind ik bloggen zo fijn. Want daar lukt het me wel.
Beter zelfs. Als ik begin te schrijven ordent het zich pas.
Ik hoef bijna nooit iets te herschrijven.
Ik snap het dus, behalve dat het je bij het bloggen ook overkomt.
Tijdens het bloggen lukt het me beter dan gedurende een conversatie. Maar toch heb ik regelmatig dat ik zo ‘in een blog’ zit, dat ik daarna pas zie hoe ik afgeweken ben van wat ik eigenlijk vooraf in mijn hoofd had. De ene zin dwingt schijnbaar toch de volgende af en voor je het weet gaat het verhaal met je op de loop. Dat wilde ik hier eigenlijk op een speelse manier duidelijk maken.
ik snap het. …half… http://t.co/gnk5s441 @petepel
Ik neem dit blog serieus. Heel erg serieus. Want persoonlijke categorie. Fictie bestaat even niet.
Wat ik lees is precies dat wat ik ma jl ook al niet begreep. Het gemaakt onderscheid tussen stem en stemming. Het spijt me Peter. Alsof de Peter die je wilt laten bloggen iemand anders is dan diegene die het uiteindelijk doet. Of zoiets. Alsof de Peter die aan tafel zit. Een andere Peter is. Zijn er 2 Peters?
Ik zie en lees een hele mooie Peter blog. Zoals ik ze heel erg graag nog heel vaak van jou zou willen zien! Ik zie een blog die Peter en Peter bij elkaar doet komen. Nog even volhouden. Dan begrijp je jezelf vast veel beter.
En als ik rare lompe dingen zeg. Als ik vervelend ben. Dan spijt mij dat. Ik heb het beste met je voor. het ga je goed!
Jij bent nooit vervelend. Je probeert het te begrijpen en dat is lovenswaardig.
Wat ik hier wilde beschrijven is mijn worsteling tijdens een conversatie/discussie en tijdens het bloggen, dat je soms in het ‘vuur van de strijd’ toch een andere kant opgaat dan je vooraf in gedachten had. De zinnen gaan met je aan de haal en soms wil je het allemaal net iets mooier, grootser, etc maken. Daarna kijk je met verbazing terug op wat je gezegd/geschreven hebt.
Dat heb ik regelmatig.
Of er 1 of meerdere Peters zijn, weet ik niet. Ik hoop 1.
Maar die ene heeft een grenzeloze fantasie die hij altijd mee laat spreken. Waardoor het voor zijn omgeving nogal vaak moeite kost om het te volgen, of serieus te nemen. Dat is mijn makke.
@ellendidthis Er komt toch vaak iets anders uit… => Onvermogen: http://t.co/oRf9ssLW
ik snap hem.
VvV ook, Dina ook en .… ook 😉
Een stemming, een pseudo, een stem, een blog.
(precies wat ik had willen zeggen)
Ja, natuurlijk snap jij hem. Jij bent met z’n velen 😉
Het valt niet mee… => Onvermogen: http://t.co/oRf9ssLW Maar eigenlijk had ik iets anders willen zeggen…
Ik begrijp wat je bedoel! Ik heb dat ook (zelfs met mailtjes die ik naar vrienden stuur), daarom probeer ik er van tevoren zo min mogelijk over na te denken om teleurstelling te voorkomen haha.
Als je van te voren niet bedenkt wat je gaat schrijven, dan kan het alleen maar meevallen. Denk ik…
Ja dat heb ik soms ook, maar dan net even iets anders: dan heb ik hele verhalen bedacht tijdens het postbezorgen, kom ik thuis, en dan weet ik niets meer… (erg frustrerend)…
Maar inderdaad dingen zeggen op een andere manier, dat wil ik soms ook… maar ja dat komt omdat we dan langer nagedacht hebben… en dus beter weten hoe we ons dienen te uiten… 😉
Dat is ook erg frustrerend. Het is zo moeilijk om op alle tijden iets bij de hand te hebben om je ingevingen snel te kunnen noteren.
Herkenbaar. Zowel als het gaat over zakelijke besprekingen of zinnen/ideeën voor mijn blog.. Komende woensdag hebben we personeelsoverleg en hopelijk komen de woorden er dan wel uit zoals het zou moeten..
Voor een personeelsoverleg of anderszins belangrijke vergaderingen zet ik vooraf de belangrijkste punten op papier. Hoe ik ze dan vertel is soms minder belangrijk dan dat ik ze niet vergeet te vermelden.