Zaterdag, 4 februari 2012

Rat — 2

Van­daag werd het bewijs gele­verd. De rat bestond echt. Het was geen waan­voor­stel­ling geweest van mijn vrouw. Of een ver­gis­sing. Nee, ze had al die tijd gelijk gehad ter­wijl ik keer op keer pro­beer­de haar (en mezelf) er van te over­tui­gen dat er geen rat in onze tuin zat. Dat dat niet moge­lijk was (zon­der met rede­nen te komen waar­om dat dat niet moge­lijk was).

Maar van­daag heb ik het beest met eigen ogen gezien.

Met wild klop­pend hart kan ik de ont­ken­nings­fa­se slui­ten. Hoog­ste tijd om actie te ondernemen.

Deze namid­dag zat ik op mijn gemak in de huis­ka­mer te genie­ten van een kop kof­fie na geda­ne arbeid. De paden en de lanen rond­om ons huis waren weer geheel sneeuw­vrij. Jam­mer voor de slee­ën­de mede­mens maar die moet zijn ver­tier maar ver­der­op zoe­ken. Vei­lig­heid voor post­bo­de en oude­re van dagen heeft bij mij een hoge­re pri­o­ri­teit. En zelf word ik ook alweer een dag­je ouder, dus een stuk­je eigen­be­lang zal ook wel mee­ge­speeld hebben.

Ook mijn vrouw was gezel­lig aan­ge­scho­ven en dronk een kop­je mee. Natuur­lijk zag zij de rat voor­dat ik ‘m zag. Bin­nen de kors­te keren volg­de het gesprek weer de ver­trouw­de patronen:

“Snel, kijk, daar zit die rat weer.”
“Ja, tuur­lijk.”
“Nee, echt.”
“Hmhm.”
“Nee, echt! Kijk nou. Dalijk istie weg.”
“Voor­uit maar weer. Waar dan?”
“Daar.”
“Waar?”
“Daar!”

Tot­dat het ver­trouw­de patroon weef­fou­ten begon te vertonen:

“Ik zie niks. Je zult wel weer…”
“Zie je ‘m?”
”…”
“Zie je nu wel dat ik gelijk had. En hij blijft gewoon zit­ten nu. Wat een lef.”
“Een rat…”
“Ja, dat zeg ik toch al die tijd.”
“Een rat…”

Hij zat er echt. Levens­echt. Levens­groot. In de voe­der­bak voor de vogels. De bak die ik elke dag net­jes van vers voer voor­zie. En die deze rat ver­vol­gens net­jes leeg­maakt. Mij in de waan latend dat ik als een barm­har­ti­ge sama­ri­taan de hon­ge­ri­gen van voed­sel voor­zie. Wat eigen­lijk dus nog steeds waar is. Want ook deze rat heeft honger.

Van­ach­ter het raam zagen we hoe hij zich gul­zig te goed deed aan de zojuist bij­ge­vul­de bak. Zon­der vrees blik­te hij ons af en toe aan. Met van die zwar­te kraal­oog­jes. Zijn lan­ge naak­te staart zwiep­te ver­vaar­lijk op en neer.
Toen hij de buik (of de bek?) vol had, gleed hij soe­pel langs de ijze­ren staan­der naar bene­den, trip­pel­de over de sneeuw­laag onder de tuin­ta­fel door rich­ting vij­ver. Daar dook hij onder de bamboe.

Om enke­le minu­ten later weer tevoor­schijn te komen om de voe­der­bak te beklim­men. Het­zelf­de sce­na­rio her­haal­de zich. En daar­na nog enke­le keren. Wat ons doet ver­moe­den dat hij mis­schien niet voor zich­zelf voed­sel aan het ver­za­me­len is. Maar voor een nest jon­ge ratjes.

Hoog­ste tijd dus voor actie!

~ ~ ~

De rat is nu ook vast­ge­legd op video…