Stemmen
Zoveel stemmen. Zoveel personages. Naar wie moet ik luisteren? Allemaal zijn ze me dierbaar. Allemaal willen ze hun verhaal kwijt. Bij mij. Via mij. Aan jullie. Voor jullie.
Chaos. Kakofonie. Een vol café gelijk. Elk tafeltje een geschiedenis. Waar schuif ik aan? Waar men lacht? Huilt? Schreeuwt? Elkaar in de armen valt? Elkaar de tent uitvecht?
Zie de eens zo gelukkige man zitten. Hij was er bijna overheen. Keek weer vooruit in plaats van naar het verleden. Totdat hij bij toeval…
Niet ver van hem vandaan een pas verloofd stel. Voor hen op tafel de brief die ze keer op keer overlezen… Bij het tafeltje aan het raam valt een glas wijn om. Geschrokken blijft de vrouw naar buiten staren. Ze heeft niet in de gaten… En in de hoek. Waar het een stuk schemeriger is. Heeft Ome Cor. Zijn hand. Onder het tafeltje. Tussen de benen. Van. Mijn… Het zware gordijn bij de deur zwaait opzij. Een tochtvlaag en een groep nieuwe gasten komt luidruchtig binnen. Nog meer stemmen. Nog meer verhalen.
Ik kan niet kiezen. Ik kan me niet concentreren. Het verhaal bij de buren is vanavond altijd interessanter dan aan het tafeltje waar ik plaatsgenomen heb. Onrustig sta ik op en loop naar het volgende tafeltje. Halve verhalen krijg ik mee. De concentratie verlies ik met elk gesproken woord. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik alweer verder. Probeer de woorden van verderop op te vangen.
Zo doe ik niemand recht.
Deze avond lukt het me niet te luisteren. Te veel stemmen.