Sla­pe­loos­heid

Zal ik ooit over mijn erg­ste nacht­mer­ries dur­ven schrijven?
Niet nu.

Nee, niet nu ik niet kan sla­pen. Niet nu ik de afge­lo­pen dagen elke nacht wak­ker lig.
Althans.
In mijn dro­men. Of, lie­ver gezegd, in mijn nachtmerries.
Geen oog doe ik dicht. Klaar­wak­ker ben ik. De nach­ten sle­pen zich voor­bij. Ik zie de wij­zers van de klok elke secon­de weg­tik­ken. Slopend.

Wat mijn pro­bleem is? Wist ik het maar!

Zodra ik ’s avonds na een zwa­re dag in bed kruip, val ik in slaap. Pri­ma zult u den­ken. Wel, het is maar hoe je het bekijkt. Want met­een nadat ik in die­pe rust ver­zon­ken ben, komen de dro­men. Ze lij­ken in niets op nacht­mer­ries. Ten­min­ste, niet met­een in het begin. In mijn droom zie ik mij­zelf in bed lig­gen. De dekens hoog tegen de kin opge­trok­ken. Het duurt even voor­dat mijn ogen hele­maal aan de duis­ter­nis gewend zijn geraakt, maar dan kan ik meer details onderscheiden.

Wat met­een opvalt is de paniek die uit mijn ogen straalt. De dekens hou ik kramp­ach­tig vast. Ik lig als ver­steend in mijn bed. Maar mijn ogen schie­ten alle kan­ten op. De gehe­le nacht. Zoals gezegd, ik doe geen oog dicht. ’s Och­tends bij het ont­wa­ken ben ik kapot. Dit moet ophouden.

Van­mid­dag tij­dens de lunch sprak ik een col­le­ga in de bedrijfs­kan­ti­ne en die had een goed advies. Ik moest pro­be­ren mij­zelf in mijn droom uit bed zien te krij­gen. En dan een slaap­mid­del inne­men. Vol­gens mij heb ik hem een tijd­lang met stom­heid gesla­gen aan zit­ten kij­ken. Wat een ver­bluf­fend goed idee. Zo sim­pel en daar­door zo krach­tig. Dat ik daar zelf niet opge­ko­men was. Weer terug op mijn plek­je aan de lopen­de band kon ik niet wach­ten tot het sein ging om naar huis te kun­nen. Ik zag de wij­zers van de klok elke secon­de wegtikken.

Nu lig ik te sla­pen en zie mij­zelf in mijn droom in mijn bed lig­gen. Veel moei­lij­ker dan ik voor­af gedacht had was het me slechts met de groot­ste moei­te gelukt mezelf op te laten staan om een slaap­ta­blet in te nemen. Ver­schei­de­ne keren viel het glas op de grond of raak­te ik het medi­cijn­doos­je kwijt. Ik ver­denk mezelf ervan het met opzet te heb­ben gedaan. Maar uit­ein­de­lijk heb ik een slok water met een pil weten door te slik­ken. Zo’n klein uur geleden.

En nog steeds slaap ik niet. Net als iede­re voor­gaan­de nacht schie­ten mijn ogen alle kan­ten uit. Hou­den alles in de gaten. Het lijkt als­of ze een vast patroon aflo­pen om toch voor­al geen enkel stuk­je van de kamer over te slaan. Dat dit me nog niet eer­der is opge­val­len. Zou ik naar iets op zoek zijn?

Eigen­lijk heb ik nooit zo gelet op de slaap­ka­mer. Het is niet de kamer waar ik zelf in slaap. Alleen het bed lijkt het­zelf­de. Voor de rest is het een com­pleet ande­re kamer dan ik gewend ben. Beet­je lugu­ber om eer­lijk te zijn. Geen won­der dat ik er niet kon sla­pen. Zou ik zelf ook niet kun­nen. Hoe­wel. Ik zie dat mijn ogen regel­ma­tig dicht­val­len. Het kost me meer en meer moei­te wak­ker te blij­ven. De slaap­ta­blet begint zijn werk te doen.

De wek­ker op het nacht­kast­je geeft 01:05 uur aan. Zou me dan ein­de­lijk eens een goe­de nacht­rust gegund zijn? Van­uit mijn posi­tie zie ik hoe ik met steeds lan­ge­re tus­sen­po­zen wak­ker schrik en zo pro­beer de strijd te win­nen tegen het slaap­mid­del. Een ver­geef­se strijd. Kwes­tie van tijd voor­dat ik defi­ni­tief in slaap zal vallen.

Tevre­den kijk ik toe. Tot­dat ik plots bewe­ging zie. Ver­gis ik me of zit er iets of iemand onder het bed? Waar komt die vandaan!?

Nee! Nu niet in slaap val­len. Wak­ker wor­den! Ik moet wak­ker worden!