Zondag, 4 maart 2012

Wat voor blog­ger ben ik nu eigenlijk?

Don­der­dag­och­tend 1 maart werd ik met een schok wak­ker. Het eer­ste wat ik me rea­li­seer­de was dat ik me ver­sla­pen had. De klok gaf 06.45 uur aan en ik wist zeker dat ik de wek­ker op 06.00 uur had gezet. Drie kwar­tier te lang in mijn bed blij­ven lig­gen. Ver­vol­gens viel me op dat dit niet mijn bed was. Ik lag in een hotel­ka­mer mijn tijd te ver­doen. Wat me deed besef­fen dat ik hier niet zon­der reden lag. Er stond van­daag een belang­rij­ke bij­een­komst gepland en ik zou daar een pre­sen­ta­tie moe­ten ver­zor­gen. Dat had ik een dag eer­der te horen gekre­gen. Onze pro­ject­ma­na­ger was ziek gewor­den en zijn plaats­ver­van­ger dat was ik.

Een lich­te paniek begon zich van mij mees­ter te maken. Of was het een opko­men­de mis­se­lijk­heid die ver­band hield met het drink­ge­lag van gis­ter­avond? Want dat werd me onder­tus­sen ook wel dui­de­lijk, het voor­ge­no­men plan om slechts even­tjes naar de hotel­bar te gaan was jam­mer­lijk mis­lukt. Ergens rond 02.30 uur rol­de ik mijn bed pas in. Weg was de voor­be­rei­dings­tijd voor mijn pre­sen­ta­tie. Zowel gis­ter­avond als deze och­tend. Klok­slag 08.00 uur zou de bij­een­komst begin­nen dus ik had net vol­doen­de tijd om te dou­chen, ont­bij­ten, tas inpak­ken, uit­chec­ken en de weg vin­den naar de conferentiezaal.

Onder de dou­che bekroop me een vol­gen­de gedach­te. Er was nog iets dat ik gemist had. Het #iede­re­dag­blog­gen wat ik zo stoer op 23 decem­ber inge­zet had. Hele­maal niet meer aan gedacht toen er door­ge­scha­keld werd van bier naar wod­ka. Zomaar ver­ge­ten. Weg was de illu­sie dat ik het met gemak een jaar­tje vol kon hou­den. Dit kon ik niet meer goed­ma­ken. Zelfs als ik tien blogs zou pos­ten later die avond dan nog zou er dat hate­lijk hiaat zijn op de 29ste febru­a­ri. Hoe cynisch ook. Juist die extra dag doet me das om. Niks geen plus-dag, maar een mineur-dag.

Nu is het zon­dag 4 maart. En dit wordt mijn eer­ste blog sinds die (ver)schrikkel(ijke)dag. Een blog waar­in ik mij afvraag wat voor blog­ger ik nu eigen­lijk ben. Want, heel eer­lijk? Ik ben ergens wel blij dat ik ineens #iede­re­dag­blog­ger af ben. Door onvoor­zie­ne omstan­dig­he­den, zeg maar. Een beet­je bui­ten mijn schuld om. Ik kon er niet zoveel aan doen. En nog wat excu­ses meer. Alle­maal om aan te geven dat ik eigen­lijk geen #iede­re­dag­blog­ger ben. Eigen­lijk ben ik hele­maal geen blog­ger in de zin dat ik een log­boek bij­houd op het web. Mijn domein petepel.nl is voor mij nooit echt een blogsite geweest maar eer­der een soort van ver­za­mel­plek waar ik mijn schrijf­sels deel met de rest van de wereld.

Een blog­ger heb ik altijd gezien als iemand die dicht op de actu­a­li­teit zit of van­we­ge werk dan wel hob­by zich gespe­ci­a­li­seerd heeft in een bepaald onder­werp. En daar dan rede­lijk fre­quent over schrijft. Met daar­naast natuur­lijk ook nog de blog­ger die zeer regel­ma­tig ver­slag doet van zijn of haar per­soon­lijk leven. Dit kan zelfs gecom­bi­neerd wor­den. Ik her­ken mij­zelf niet in het voor­gaan­de. Ik zie mezelf als een den­ker (als iemand die veel tijd nodig heeft om alles om hem heen te begrij­pen) en een schrij­ver (als iemand die lie­ver schrif­te­lijk com­mu­ni­ceert dan mon­de­ling) en niet als blogger.

Want mijn pro­bleem is dat ik veel te lang­zaam ben. Ik loop ach­ter de fei­ten aan. Hoe­wel ik dage­lijks de krant lees en het jour­naal bekijk heb ik tijd nodig om een ander te laten bezin­ken. Ook ben ik op zoek naar de nuan­ce. Geen hype­rig­heid voor mij, maar het tegen­ge­luid. De dui­ding. Van­daar mijn voor­lief­de voor geschie­de­nis. Dus ver­wacht van mij geen blogjes die inspe­len op de actu­a­li­teit van de dag. Mis­schien af en toe een fic­tie­blogje als speel­se dui­ding. Onschuldig.

Ver­der loop ik ook ach­ter de muziek aan. Beschouw mij maar als een ‘late adop­ter of old music’. De ont­dek­kin­gen die ik op muziek­ge­bied doe zijn voor mezelf van onschat­ba­re waar­de. Maar om dat te delen zou voor velen mos­terd na de maal­tijd zijn. Daar­om ver­werk ik nieuw ont­dek­te muziek in blogjes waar­in ik een aan­lei­ding heb gezocht om de muziek te kun­nen delen zon­der te laten door­sche­me­ren hoe veel te laat ik pas ach­ter die mooie muziek ben gekomen.

En zo loop ik dus over­al ach­ter­aan. Films zie ik pas een aan­tal jaren later op Film1 omdat ik nooit naar de bios­coop ga. Boe­ken lees ik pas jaren nadat ik ze heb aan­ge­schaft omdat ik ze onder­op de sta­pel ‘nog te lezen’ leg. TV-series of programma’s zie ik pas tij­den later wan­neer ze op dvd wor­den uit­ge­bracht omdat ik bij­na geen tv meer kijk. Dus waar zou ik dage­lijks over moe­ten bloggen?

Schrij­ven, dat doe ik wel dege­lijk elke dag. Voor­na­me­lijk over dat­ge­ne waar­over ik dan denk. Waar ik me op dat moment mee bezig­houd. En dat schrij­ven, wel, dat is me de afge­lo­pen maan­den dui­de­lijk gewor­den, dat is een lang­zaam pro­ces. Hoe ver­ras­send in het licht van het voor­gaan­de. Ik schrijf over de boe­ken die ik lees, of over de film die ik gezien heb. Ik schrijf over zomaar iets om een reden te heb­ben mijn nieuw ont­dek­te muziek te kun­nen delen. Ik schrijf over wat me over­ko­men is, wat ik gezien heb, wat ik gehoord heb. En ik schrijf fic­tie. Ik ver­zin een hoop. Omdat ik met een teveel aan fan­ta­sie zit opgescheept.

Tij­dens dat schrij­ven wil ik vrij zijn. Vrij zijn om de tijd te nemen het ver­haal goed tot zijn recht te laten komen. Zon­der dead­line. Zon­der con­ces­sie te doen aan de tijds­druk om een onaf blog te pos­ten. Wat pre­cies dat­ge­ne is geweest dat me de afge­lo­pen tijd dwars zat. Schrij­ven was geen pro­bleem. Maar wel iede­re dag een fat­soen­lijk blog te publi­ce­ren wel­ke in mijn ogen hele­maal afge­rond was. Omdat ik vol­doen­de goe­de idee­ën in mijn hoofd mee­draag om over te schrij­ven, maar niet in staat ben om dat elke dag op de juis­te wij­ze tot een mooi ein­de te brengen.

Daar­om ben ik dus blij dat het expe­ri­ment is afge­lo­pen. Ik ben geen #iede­re­dag­blog­ger, zelfs geen blog­ger. Dat is me dui­de­lijk gewor­den, en in die zin is het expe­ri­ment me waar­de­vol geble­ken. Wat ik wel ben is een schrij­ver. Van ver­ha­len (infor­ma­tief, per­soon­lijk of fic­tief) die hun tijd nodig heb­ben om geschre­ven te wor­den en te rij­pen in mijn hoofd. En daar ga ik enthou­si­ast mee ver­der. Dus uit­ein­de­lijk gaat er niet zo heel veel ver­an­de­ren. Deze web­si­te blijft vol­ge­schre­ven wor­den met hope­lijk inte­res­san­te ver­ha­len, en wie weet, post ik tus­sen­door een upda­te om te laten weten waar ik zoal mee bezig ben.